Alle inzendingen van Roel

In zweterige kroeg, waar rook nog stiekem in rondjes buiten geblazen in kleding trekt, durft de man geen vuur te vragen en danst hij wat verlegen rond de borsten van de dame die het licht naar binnen bracht. Hij wil haar vragen mee te gaan en met hem te vrijen tot de zon gaten in gordijnen prikt. Hij danst wat verlegen. Tot de lichten…

Ongetwijfeld dat ik huilde, dat ik stampte en, gevangen tussen boosheid en verdriet, sloopte tot er niets meer was. Ongetwijfeld dat ik ontkende als een kind en rozen voor je bracht, brieven voor je schreef die je nooit echt zag. Ongetwijfeld ook dat honger geen rol meer speelde en dat niets me meer smaakte toen je koffer hier verdween…

Blaren van kaarsen en namen die als echo versterven van kou. Hoofdpijn op vreemde plaatsen. Achter hem een vrouwenstem die namen roept en hoopt te raden hoe hij heet. Maar zijn horloge is gebroken en daarmee ook de tijd. Zou hij zich herinneren dan zou hij zo traag als meeuwen in ramen passeren. Maar voortbewogen…

De man is zittend op de rand van een wijk, uit haar eigen as gerezen, in een diepe kloof gegleden. Hij is daar gebleven. De wereld was voor hem, ondersteboven, als een berg of twee. “slaap je?” zuchtte vrouwlief zacht , niet genegen te vergeten of tot ijzervreterij geneigd. Daar zoende hij zijn kussen zacht en dronk hij ganzenveren…

Wis en waarachtig dat paarden geen eieren leggen en de koelkast geen water kookt. Wis ook als waarachtig dat varens krullen en Buddy Holly het leven liet. Maar wazig wis en amper waarachtig dan de liefde. Die tranen en lach hand in hand samen brengt en niet zondermeer voert naar geluk of verdriet. Zo is zij wis, zo ook waarachtig…

Er ligt een sloot van nat en vies waardoor ik op mijn knieen ben gekropen. Een zurig dek van bladeren, dat bijtend tegen armen rust en met slijm en schimmel mijn wangen streelt tot ieders ongenoegen. Kreukels in mijn dekens. Zweetplekken precies daar waar ooit een vrouwenlichaam heeft gelegen.…

Ik heb, puur uit verveling, mezelf een blanco vel voor de neus genomen. Daar heb ik, om literair te mogen heten, een bestaand gedicht over geschreven. Ze leest toch nooit en zo mag ik me nu poëet noemen.…

Daar waar de golven op de rotsen slaan, en strand met gras de liefde maakt, ben jij met zout en kwal verdwenen. Vorige week, met windkracht 10. Onder schelpen was wezenlijk wezenloos en je ziel al met je hart vervlochten, vervlogen tot in hemelen, gevaren. Een driehoek met een rode rand die in de handpalm brandt, als roodhete kolen.…

Zij zitten getweeën in stukken. Een blad valt. De clou is, met een lange pauze, verloren tussen wees en een moeders groet. Werelds; als een lang verwacht rapport dat deuren opent. Tijd om uit te prikken, maar de gong verdringt de kinderen van graan, als de zon, wat lacherig, aankondigt dat het tijd is om dag te zeggen.…

Jas aangetrokken, sjaal omgehangen. De wind waait door de deuren heen. Ik heb mijn raam met touw gebonden, en mijn stoelen op het vuur gesmeten. Bij een lucifer droomde ik van onze allereerste ontmoeting. Het was koud en jij vroeg of ik een flyer wilde. Mijn handen trilden. Toen moest ik al beter weten. Jij ging mij en ik ging jou…

Hoe kon ik vergeten, dat na alles dat was geweest, mijn kind, mijn zuigeling, mij had toegeworpen al lang geen kind meer te zijn? Verdrongen naar de duisternis of minstens in kluis met tijdslot geworpen, wachtend op het moment dat ik haar beschouwen kon. Haar dekentje afgeworpen, haar knuffel in de kast verdwenen en 's nachts niet plots…

Heerschap, illuster, duister ook en met regelmaat aan publieke zaak gebonden, staart wat meewarig over graspollen die in de wind buigen. Gras zowel grijs als groen en door een lichte zucht van zwoelheid aan het Spaanse temperament ontsnapt. Zij legt een schotel op zijn glas en hij, Hollands als hij is, merkt op dat het, zo met…

"Een dorp in de maas." verzucht de visserzoon, in zijn linkerhand een hengel en met zijn rechterhand wijzend naar een koperen haantje dat boven het water met de wind meedraait. "Een verzonken dorp." Tussen wal en schip en met het komen van de herfstvloed, in havenzicht verdronken.…

Klaarblijkelijk heeft de dame, tussen Den Bosch en Nijmegen, hier op een stukje vod-papier een ode aan de prins geschreven. Ik las het tussen Nijmegen en Deventer en wist niet te bedenken hoe de vrouw en wat de vrouw, maar wist nu helder dat de vrouw, met pen al starend in het donker, tot dichten was gekomen. Weliswaar: klaarblijkelijk…

Soerabaja Atjeh. Hoe je het schrijft is niet de vraag. Hoe je het slijk van je schoenen krijgt, De stank uit je sokken wast, De vlekken van je broek veegt Des te meer. Soerabaja Atjeh. Keer op keer. Blik op oneindig, Handen in elkaar gevouwen, Het beeld op zijn netvlies nog gebrand. Te breken, ontsteken, te duiken, te zijn…

Ik heb hard en met hart gelopen, tot ik was waar was en klei tot brei geworden zijn. Zij aan zij, gedragen door de woorden van een kunstenaarscollectief dat de weg kwijt is, laten daar twee mannen, met handen vol donkere haren, de billen van jonge vrouwen rij aan rij passeren. Afgedrukt als wassenbeelden gaan zij weer twee deuren…

Oude vader, die met grijze duiven heult, heeft mijn gedicht geslagen. Jonge Kees zingt langs zijn slapen heen, hij droogt de natte sneeuw. “Vader, oh vader”, verzucht Kees wat gelaten, “Was ik aan de overkant, zouden we dan praten?” Vader knijpt zijn bessen fijn, prakt, met tafelzilver, in zijn winterprak. “Keesje klein, en Keesje lief…

Marsmuziek. Als Jozef Stalin en Antonio Stradivari samen aan de wandel gaan. Het water van de Lena dat meegolft in gedachten en de stenen glad geslagen houden stil, zo stenen doen. Marsmuziek; Die wegsterft op dagen als vandaag, op een achtiende december, bij de oude hermitage en de Izaäkkathedraal. De trommels en de laarzen in de sneeuw…

In between lines en tot ver achter het vellenbos rust de pen in donker mos. De rollerball door korrelzand en mestafval verstopt. Grijs-witte lucht die, in beeld van wolken, langs de kale bomen trekt en tot schrijven brengt. Ranja met ijs of cola met een harde twist, als ambtenaartje wordt gedist; al lavend zich weer opgefrist. Daar…

Sterren sterren nacht, danst hij onder zachte maan vreest de tijd om weg te gaan in ego, de ego van de wind. Was hij nog een kind dan was hij vast nog zonder angst nu duikt hij weg, vol van angst in de koude sterren nacht. Hadden zij gehoord dan hadden zij vast iets gedaan in het licht van de zachte maan waar schaduw lachen neemt, vermoord…

De veerman neemt zijn munten aan, legt zijn spanen klaar en roeit zich naar de overkant. Mist dat over de wateren gaat. Tot tranen slaat en mens aan mens laat wenen. Wenen van Praag tot Arkansas. Zij gaan zwart, en zij gaan wit. In licht gevaren naar overkant. Daar drinken zij zoete melk me room. Melk en goudgeel gerstenat, door…

Het is al laat. De klok tikt gaten in de dagen en de man kijkt omhoog. De man kijkt omhoog naar de klok die zijn dagen stuk tikt, breekt, als een ei op zondagmorgen. Zondagmorgen is voorbij. Een muis, in een gat in een muur, ziet de man die de klok ziet terwijl de seconden tikken, breken, gaten in uren, dagen, weken. Gaten…

Geef hem Je vingers In zijn oren, Want de wereld is te luid. Hij wil er uit. Maar de stap te groot En onrechtvaardig. Hij voelt zich klein. Een vriend geeft hem Een podium Om in stilte Op te wenen, Met staande ovatie En een zacht maar oorverdovend applaus. Wees die vriend, met die vingers Die met de winden waait…

Oh prediker tot wie de vissen spraken om wie de broden liepen u bent de heerser over zon en zee. Voor u, slechts voor u, gaat de zon op. Zo bent u niets, gelijk u alles bent. Lucht én leegte. Was uw aangelijnd, en uw halsband vol nare spijkers, dan nog droeg u het lijden vol trots en gratie. Ongetwijfeld ook de vlag van uw land…

Hoe die melk, moedermelk, in slierten langs zijn wangen loopt terwijl hij huilt om vaderlief. Vader drinkt zijn koffie lauw; kijkt het ochtendjournaal in zijn nieuwe flat, waar kind noch vrouw in past. Hij rookt tot aan de filter en voelt zich ongemakkelijk. Hij roept zijn hond, maar is zijn hond vergeten. Hij zoekt zijn…

Vingers, nagels, langs het bord. Krassen, kraken, piepen. Onderdrukken, compenseren, marginaliseren. En dan gaan, opstaan en weglopen. Genoeg gezien.…

Die foto's die hem in herinnering terug voeren langs lanen, pleinen en uit de hand gelopen cocktailfeestjes. Zij branden hem een gat in zijn dag en brengen het verloren leven tot herbeleven, maar zonder stemmen. Meer nog dan meren vol wenen, van Keulen tot Athene en Utrecht, alwaar hij haar rijmpjes las. Mocht hij maar vergeten,…

Dat ene briefje waarop zij schreef hoe lief ze had, anderhalve maand voor ze haar koffers pakte, in zijn hand. Een hand als zwaard in steen, niet los te krijgen. Meegenomen in het graf van de arme pijpendraaier. Hart gestopt. Een batterij die na veelvuldig laden plots niet meer te laden was. Het leven dat zich niet laat rekken, nu…

Neon en Pints ingeruild voor vertraagde treinen en bier uit plastic glazen. Druk verkeer ging liggen weer en de donderjagende heren, op gloednieuwe herenschoenen, zijn weer geworden tot heren in blauwe overal. Next stop: heerhugowaard, waar kerk en fiets in de wind nog staan. Globalize. Think big. Maar hoe ver is het einde van…

Zo zij voor mij, trippel-trappel, Op de trap, in dat rood-roze dingetje. Haar blik schuldbewust En dan de lakens, Bevlekt en gekreukt, Te ranzig om aan te raken. Golf van braaksel Als ik vrijen moet In een bed dat al beslapen is. Deze liefde is te duur betaald En de klok wijst mij op Duizenden gedichten, Die in het ritme van de seconden…