Alle inzendingen van Rogier de Jong

Hoe dat eruitziet: de wedijver tussen een vrouw en een kind. De hoofdpersoon is onmachtig, zijn vuist kan de tafel niet vinden. De hoofdpersoon wankelt, zijn voeten kunnen de strepen niet vinden. Alles is anders. Het bord is verschoven. Er is een lege plek in het midden.…

Wat is achtergebleven: een soort tijd. Herinneringen aan herinneringen. Sommige tikken nog, andere zijn vastgelopen, bevroren, verstijfd. Misschien herstelt er iets, verstrijkt tijd – blijft er iets achter dat op een verleden lijkt. Maar het is niet meer dan een poging, het kopiëren van een gestolen schilderij op een te nieuwe ezel.…

Na je dood werd ik opnieuw verliefd op je. Ik was met een vriend op de Wadden, in het hotel waar we dat voorjaar samen ook geweest waren. Je wist toen al dat de pijn in je rug geen rugpijn was maar gaf geen millimeter toe aan dat weten. Je weigerde de gifbeker tot de laatste druppel. In dat hotel met poëzie op de deuren ontmoette…

Eigenlijk hebben we het stadium van de hooizolder nooit helemaal achter ons gelaten. Alles beter dan een doorsneerelatie, die gevangenis van het patriarchaat. Je voerde een zachte guerrilla tegen de gevestigde orde – samen belichaamden wij een kruistocht tegen de machohorden – alhoewel het enige lichaam dat mij bekoorde het jouwe was…

Was het een rieten zoldering? Of was het een hooiberg? Lag ik gevloerd of lag ik op jou? Was ik de missionaris of was ik novice? Tenzij jouw wangen gloeiden van opwinding zag ik mijn schaamte weerspiegeld in jouw gezicht. Tenzij mijn zaad terugvloeide uit jouw schoot zag ik mijn zelfverwijt zich een weg banen naar buiten. Of was…

Als ik aan een natuurgedicht denk worden mijn oogleden loodzwaar. Overweeg ik een stilleven dan bekruipt mij de angst bekneld te raken tussen een dode fazant en een tinnen schaal. Pisbakken, dansende letters, fietswielen, uitgerangeerde flessenrekken – kijk eens wat Marcel Duchamp uit zijn dokterstas haalt. Twee keer daags…

Soms moet je jezelf naar de waterkant begeleiden. Tijd voor een stevig gesprek. Laten we een uitroepteken plaatsen, een puntkomma schrijven maar geen punt zetten want die doet de deur dicht. Laten we ons naar de loopplank begeven. Jij gaat aan boord terwijl ik mijn zakdoek pak of net andersom. Spijt moet een optie zijn, onvermijdelijkheid…

Ze droeg een sinaasappelnetje op haar kop en had kromme benen. Niet talig maar kraaiig – en kras voor haar jeugd – was ze het uitgelezen schaap buiten de kudde. Wij niet, wij blaatten en blaften en probeerden te bijten. Ach, die blik van haar… mene tekel. Er was geen enkele bedding, geen uitzicht op redding. Ze was een dodo…