Alle inzendingen van RutgerS

Ik ken je niet ik droom alleen maar van je en ik zie je op gepaste afstand op straat naar me lonken in winkels pronken delicaat hoerig subtiel hunkerend onderdanig heersend net als ik we kennen elkaars ondeugende verlangens inmiddels kom zeg laat de spelletjes maar varen en tast toe maar ja dat gaat zomaar niet en toch ben je lief…

(voor M.B.) Je bent ondergedoken zoals Joden dat deden ten tijde van het Duitse schrikbewind, christenen in onderaardse grotwoningen. Ik kan je in die donkere gangen niet terugvinden. Misschien steek je mij wel overhoop. Kan zomaar. Heb wel gekkere dingen gelezen en meegemaakt. Het lijkt wel alsof je bent gestorven, misschien is dat ook…

Ik heb me aan de dichtkunst gewijd als geen ander ben in andere dichters gedoken met vurige liefde wilde de dichtkunst geheel analyseren tot de diepste bodems. Vind Goethe nog steeds een idioot en Sylvia Plath geniaal. Heb een voorliefde voor waarlijk talent, is niet vreemd toch? Ben door zoveel schijnelite verneukt! Neuk liever met echte…

(voor Kristien Hemmerechts) Ik krab de korsten van je lichaam, wil je bloedende leed graag verzachten. Ik eet je korsten op, lik je wonden als een onverzadigbare wolf. Zonder tong. In mijn hart schieten scherpschutters mijn passie voor jou aan flarden, zonder psychologische inzichten, als brute barbaren. Ik weet niet hoe ik je kan benaderen…

(voor Virginia Woolf) Hoe jij de Ouse inliep, haal ik me voor de geest, nog net geen zestig liep je met een wandelstok tikkend tegen wat verdwaalde stenen richting het onheilspellende water van de rivier. Na jaren van strijd en literair beteugelen had je opeens geen verweer meer tegen die geestesziekte, die men manische depressie of schizofrenie…

Ik droom van een lady Chatterly, die zich uitstrekt op mijn bed, waarna ik rozenblaadjes op haar volle borsten laat dwarrelen. Ik droom van een nieuwe Julia, die voor mij wil sterven, zoals ik voor haar. Ik droom van een onweerstaanbare Cleopatra, die me dronken maakt. Ik droom van een Delilah, die mij niet verraadt aan de Filistijnen…

We strompelen maar voort in onze Sahara's, we vallen keer op keer te pletter met onze snuiten in het hete zand. Happen zand. 'Another one bytes the dust!', zong Freddy Mercury terecht. Liefde is vaak een fata morgana en dan stik je in het zandslikken. Er is meer woestijnleed dan liefdesoasen. Voor mannen en vrouwen gelijke tred, make no…

Hij leest de liefdesroman met stippels en hij geniet van de passages, vooral waar de verliefden ineensmelten, daar drukt hij de stippels bijna plat van oerverlangen. Stippels, tepels, hij weet het verschil niet meer. Hij betast zijn vriendin met liefde, probeert er een gezicht van te maken, een lichaam, maar als je nooit hebt gezien heb…

De ziel is meer waard dan het lichaam, zo is seks om de seks zinloos en seks gekoppeld aan ware liefde zo heilig als alle heiligen. Vrouwen die hun lichaam misbruiken om mannen in te palmen zijn ver van God en dat geldt eveneens voor mannen. Onware liefde straft zichzelf. Gesol met andere harten slaat terug op onechte, wrede, zieke harten…

Ik weet niet waar mijn geest naartoe vliegt, of ik als een heks op een bezemsteel zit en bommen werp op doelen die het verdienen, of dat ik met engelenvleugels eenzame harten verwarm en droeve zielen opbeur, ik ben er niet echt bij, weet wel dat ik van alles doe, want iedere ochtend word ik supermoe wakker van mijn merkwaardige nachtwerk.…

Met een mobiele telefoon belde ik mijn vader omdat hij 73 geworden was nee, ik kan niet komen omdat je weet wel die krater in mijn ziel die ik nog niet gedicht heb laten we haar naam niet noemen die komt me de keel uit hij begreep me hij heeft me nooit geleerd dat de liefde illusie is is zelf een illusionist kent gek genoeg wel de pijn…

God gunde me nog één flits van je gezicht dat op en neer bewoog op de klanken van een B-band woede en verbijstering om je daar opeens terwijl ik mijn fiets daar toevallig plaatste wat ik nooit en tussen die schijnmassa terwijl ik niet zeker was of je mij zag of al had gezien die hoed had me kunnen verraden maar je keek wellicht niet om je…

Ik denk mezelf weg in allerlei rare kronkelwegen, want over honderd jaar is al wat ik deed vergeten. Zelfs het allermooiste. Denk je dat in, hoe wreed en bizar. Zo worden we allen met de jaren en eeuwen alsmaar anoniemer. Herinnering faalt. Onze grootste liefdesmomenten gaan teloor in het Grote Niets. Abracadabra, nee, helaas, niet te keren, Kreng…

Ik was helemaal in mijn element in een Emmaüs-winkel, waar ik snuffelde tussen de boeken en de oude video's. Ik kocht de films 'Ik ook van jou' en 'Carlito's way'. Ook kocht ik een nieuwe zomerjas, veel geel en lichtbruin, gewoon omdat ik hem mooi en stoer vind. Ik heb ook al een gave zonnebril op het oog, maar daar wacht ik nog even…

Het is een hallucinerende woestijn in mij, een leegte die voortkabbelt als een helderblauw beekje onder volgroene, beschermende bomen, terwijl ik op straat verrassend genoeg gegroet wordt door minzame onbekenden zoals onbekenden zonder oordeel kunnen zijn en blij met de lente, zoals ik ooit jaren en jaren geleden als een eenzame jongen door de…

Hij is zijn tijd ver vooruit, las meer dan een mens voor mogelijk houdt, zijn rode sjaal zit altijd extra strak alsof hij zichzelf wil killen maar dat is overdreven want 's nachts komt hij tot leven proeft hij van de exotische wijnen en schrijft hij sonnetten op moderne wijze De meeste mensen ontwijken hem omdat hij zo anders is zo extreem…

Ik las ooit in een uniek boek over een heilige monnik op het Griekse eiland Athos, waar enkel mannen zijn toegestaan, dat deemoed het grootste goed op aarde is. Sindsdien blijf ik nederig tot mijn dood. Ben fysiek en geestelijk zo naakt als een pasgeboren baby. Zie mezelf nooit meer als meer. Eerder als minder. Nooitgeboren. Toen ik in een bloeiende…

Terwijl ik met bloedende huid langs de straten zwalk een joint van een even gekelderde dwaas aanneem hem betalen wil maar dat weigert hij pertinent want hij kijkt me diep in mijn blauwe ogen en maakt het zwijgteken omdat ik me al weken niet geschoren heb vanwege down-zijn lijk ik op een doorgewinterde clochard bemanningslid van een piratenschip…

Vrouw en man waren eens een kind - zwaar onbemind. Hun lichamen groeiden op tot ware grootte - hun geesten blijven klein. Ze vonden elkaar een tijd terug in ware liefde - maar de scherven van het verleden bleven scherp en snijden nogmaals hun lichamen kapot, doet hun geesten bloeden. Het residu is ontkenning van alle liefde en alle passie…

(voor Mirjam) We zijn allebeide bange kinderen en dat niet alleen, maar bovenal verdrietig tot op de bodems van onze zielen. We lijken zielsveel op elkaar en misschien dat we daarom elkaar niet kunnen genaken, magnetisme zeg maar, het tegendeel daarvan. Maar niet ten diepste, ten diepste willen we niet anders dan samensmelten en eindeloos…

Toen Simon Vinkenoog Ingrid Jonker in Amsterdam ontmoette wist hij natuurlijk ook niet hoe het met haar af zou lopen hij keek diep in haar ogen streelde de schitteringen hij zag de glimlach op haar gave gezicht volgde de charmante bewegingen van haar slanke gestalte, vergat pardoes een joint te draaien, werd high genoeg van haar maar tijdens…

(voor Mirjam) Het zal hier op aarde wel atijd onmogelijk blijven, maar ondanks die zwaarmoedige visie ga ik dwars door de weerstanden heen en wil ik je toch bezweren dat jij mijn geheime bruid bent in parelwitte bruidsjurk, de lange sleep gedragen door vrolijke bruidsmeisjes met ontroerende vlechtjes. Het mag dan pure waanzin zijn en werkelijk kansloos…

Onnozel bloed ik leeg door zwaarmoedigheid heb niet de veerkracht van Clint Eastwood heb wel twee pistolen langs mijn dijen maar die richt ik liever op mijzelf doe alsof ik mijn geliefde geheel afwijs maar in mijn hart droom ik het tegendeel hoe meer ik de mensen eerlijk tegemoet kom hoe meer zij mij met de nek aankijken en het liefste…

(voor Mirjam) Je bent bij me weggelopen en ik heb als een zwaargewond dier nog de plekken bezocht, die me aan jou herinnerden, gesnuffeld, geschonken, geheeld. Maar nu loop ik bij jou weg, het is meer dan genoeg geweest, in korte tijd mijn leven op de kop en emoties die me bijna gek maakten. Bijna, want ik ken nu het tegengif. Weet nu…

(voor Mirjam) De tijd en het onzichtbare doet vervagen, dat weet iedereen, stofwolken achterlaten is een methode om te verdwijnen, maar wat in mijn ziel is gebrandmerkt laat zich niet bedotten. Je hebt me heel wat moois voorgespiegeld, ik geloofde erin als een naïef kind, totdat je leugens wel heel bizar werden en ik onraad ging voelen.…

(voor Mirjam) Ik kon je geen aardse schatten bieden, ook al had ik dat zo graag gewild, weelderige hemelbedden en schone lakens, schalen vol rijp fruit en wijnen van allure, landhuizen in wijdse bossen of aan de frisse oceanen, privé-helicopters en bubbelbaden. Ik ben slechts een arme dichter, die met heel weinig genoegen moet nemen. Materieel…

(voor Mirjam Bruijn) Meer en meer ontdek ik dat onze zielen vlijmscherp op elkaar gelijken en dat we daarom zo fel op elkaar reageren, want ja, gelijke polen... Ondanks die afstoottoestanden zijn we heel close geweest, streelde ik iedere centimeter van je goddelijke lichaam en deed jij hetzelfde met mij. Je bent mijn geestelijke zuster…

Nog even en dan moet ik ook mijn huis verlaten omdat ik de rekeningen niet meer kan betalen en omdat ik uit liefdesverdriet gekrompen ben tot een wanstaltige tuinkabouter. Kapotgeramd. Met mijn scherven dwaal ik zielloos voort, eet uit de vuilnisbakken bij de Mc Donalds, koude Cheeseburgerresten, wat patatresten en soms een halfafgekloven Big…

Als mijn hart zich kon verweren, dan zou het in jouw lichaam gekropen zijn om zich voor altijd te koesteren tegen jouw diepbeminde, gloeiende lievelingshart. Nu ik als een brave hond naar je luister, weiger in de val te lopen, mezelf nog meer onzinnig te vernederen, wat je het liefste nog zou willen, mijn totale ondergang, denk ik dat mijn…

Ik daal alsmaar dieper in mijn ziel, het is een stenen torentrap, soms vlieg ik door een open venster naar buiten, beleef ik vrijheid en liefde, keer weer met bevende vleugels, aarzelende pootjes, bloedende harteklop, terug op de trap naar onderen, een krakende leuning, waar sinds eeuwen geen handen overheen gleden, een stilte die moordend…