Alle inzendingen van RutgerS

Je bent een geestelijk gehandicapte. Je mist belangrijke gereedschappen om te communiceren. Er zitten talloze schroefjes los en de scharnieren zijn bij voorbaat al verroest. Hoezeer je ook contact met anderen wilt, je bent gedoemd om alleen en eenzaam te blijven. Jouw angsten verpesten zelfs het kleine, wat je dacht te hebben opgebouwd. Je…

Ik weet nog hoe ik daar mijn ouders bezocht, hoe ze in een antieke woning woonden met een prachtige open haard hoe ik door de straten zwalkte, bij een boekenantiquariaat naar binnen loerde, kruidenlikeur in een ouderwetse slijterij verschalkte. Hoe ik boog voor het beeld van Anton Wachter en daarna een kroeg bezocht, met een keur aan bieren hoe…

Mijn ouders woonden in een monumentaal pand in hartje Harlingen, al hadden ze veel last van een schoolplein vol joelende kinderen. Het mocht de pret niet drukken. In hun woonstraat keek ik naar blikken speelgoed in de vensterbank van een huis verder op. Ik kocht er kruidenbitter en ik keek vol ontzag naar het beeld van Anton Wachter,…

(voor Maxi Pretorius) Via Facebook volg ik jouw herstel na longkanker. Op de intieme foto's zag ik hoezeer je leed en hoe de pijn tot in jouw diepste wortels ontbrandde. Ik zie het Liefdeslicht in jouw ogen. Na een zware longtransportatie zit je nu in een rolstoel en word je door een lieve zuster rondgereden, terwijl jouw trouwe man altijd en overal…

Bij mijn apotheek zijn vijf neonletters uitgevallen en nu staat er met koeieletters POT alsof het sommige vrouwen, die argeloos langs fietsen wil uitschelden voor lesbienne! POT doet me ook denken aan een tabakspot en sterker nog, aan drugs. Een pot hasj roken of hoe zat het ook alweer. Een pot bier of een pot spaargeld of zelfs…

Aan de binnenkant van mijn kloosterceldeur in de abdij van Egmond-Binnen had ik een poster van Rambo hangen. Hoe bizar is dat! Geen enkele monnik die er iets van zei. Waarschijnlijk dachten ze dat het om een voor hen totaal onbekende heilige ging! In Egmond-aan-Zee ging ik met enkele jongeren naar deel 2 of 3 van Rambo en daarna dronken we nog wat…

Uit onvrede over het jarenlange uitblijven van een onvervalste Elfstedentocht door de opwarming van de aarde ben ik regelrecht naar de Noordpool gevaren, waar ik samen met de pinguïns en de ijsberen de glij-ijzers heb ondergedaan. Mijn oude-vertrouwde Viking-lage-Noren met varkensvet ingesmeerd en de roestplekken vakkundig weggeschuurd…

Ik weet het nog als de dag van gisteren, toen mijn vader als dominee in Coevorden in zijn zondagse preek vertelde hoe de jong overleden Goletta een eenmalig ticket naar de hemel had gekregen. Zij zat bij mijn jongste broer in de klas en ik vond dat extra erg voor hem. Ik kon die immense wreedheid maar niet verkroppen. Enkele reis hemel,…

Sinds MeToo weet je niet meer hoe je met vrouwen moet omgaan, al ben je vergeten, dat je dat daarvoor ook niet echt wist. Je hebt je mond met ijzerdraad dichtgenaaid, want je ziet ze namelijk nog steeds, van die hoogst aantrekkelijke mokkels in schaarse, sexy kledij, die jou alleen al met hun stemmen knettergek van begeerte maken, maar…

In een homocafé in Amersfoort zei een stamgast dat ik op Willem-Alexander leek, waarna ik ineens begreep waar ik was, zodat ik snel mijn biertje leegde en er zo ongemerkt mogelijk als een haas vandoor ging.…

Aan de overkant van het geboortehuis van Jan-Jacob Slauerhoff gaat een winkel sluiten, die in zijn tijd was geopend. In die winkel vind je de meest bijzonder oudheden, maar ze verhuizen naar een meer bereikbaar industrieterrein. Het zal Slau allang een worst zijn, maar mij gaat het aan het hart. Zo zie je hoe de tijd alles doet verschuiven en Slauerhoff…

Als kind keek je door de wazige ruiten van het atelier van de kunstschilder Salverda, die krukjes en melkflessen beschilderde. Je vond hem de tovenaar van Kollum. Je wilde net als hem zijn en tijdens de kerkdiensten gaf hij jou groene pepermuntjes, die de witte pepermuntjes volop overtroffen. Je hebt nooit ontdekt, waar hij die zalvende groenlingen…

O ja, ik weet het wel, volgens vele New Age technieken zijn wij allen goden en godinnen, maar als het er op aan komt zakken we allemaal door de mand. Per slot van rekening ben ik maar een kwetsbaar liefheersbeestje en kan ik amper nog met mijn vliesvleugeltjes opstijgen. Natuurlijk hou ik het lijntje met de Godenwereld intact, maar hoezeer ik ook…

Het is nauwelijks te bevatten, maar 'Eenzaam' van August Strindberg ligt al jarenlang naast mijn bed, terwijl het maar 125 pagina's bevat. Ik vergeet er vaak maandenlang in te lezen en dan moet ik weer opnieuw beginnen om de verhaallijn te snappen. Dat mankement herhaalt zich steeds. Omdat het kleinood zo meesterlijk is en ik het…

Twee zwanen drijven verbaasd in het meer achter mijn paleis. Met hun lange nekken kijken ze hun ogen uit, ze maken geen haast en ze raken niet echt van de wijs. Ik had ze nog ingelicht, maar ze malen er niet om, sterker nog, ik had ze uitgenodigd, kan toch, maar ze zagen geen gevaar, zowaar.…

Je bent niet meer de foto, waarop je zo lief naar mij kijkt, je bent het wel, maar je bent het ook niet meer. Je lieve lichaam ligt begraven in een bos, niet ver van het Nije Hemelryk, de zwemplas, waar je mij en mijn broers vaak vandaan haalde na een bloedhete dag. Je bent je lichaam niet meer. Je ademt niet meer. De donkere duisternis…

Tegen Oud en Nieuw maakte mijn vader altijd de lekkerste kniepertjes, die ik ooit heb geproefd. Dan kwam het ijzeren wafelijzer te voorschijn en deed hij zijn keukenschort aan. Vol overgave maakte hij het deeg, waarmee hij dan ronde koekjes bakte. De keuken geurde naar zalige zoetheid en ik kon niet wachten om toe te happen, maar de lekkernijen…

Ik weet nog hoe ik vanuit Kollum in de auto van mijn vader naar het zwembad in Buitenpost werd gereden. Hoe ik met mijn kleine voeten door een bak met steenkoud water rende om het zwembad te kunnen bereiken. Dat het soms nog donker was en er kunstlampen op lange palen stonden te schijnen, pijnlijk sadistisch. Hoe ik rillend van de kou naar huis terug…

Wij zaten afzijdig van de Friese stamcafégasten, die luidruchtig de sfeer aan het verpesten waren, waarschijnlijk getergd door onzichtbare lasten en ondanks de drank kwamen ze niet tot bedaren. Ik schaamde me een mens te zijn door hun geloer, een vadzige barmeid liet André Hazes weergalmen, de dorpse gekken ergerden zich aan ons gekoer, wat…

Het is weer zover, Serious Request is zo verslavend, dat ik geen oog meer dicht doe en alles wil zien en horen. Met een Affligem tripel binnen handbereik is dat geen straf, maar een ongekend genot, want het sterkt de menselijke verbondenheid, die tegenwoordig door zoveel ruis en stoornis wordt bedreigd. Top hoe die jongeren zich inzetten…

Ik ben bijna zover dat al dat geschrijf me niets meer kan schelen, nog even en ik ben vrij van dat nare gedoe om sporen na te laten, terwijl dat nergens op slaat, want fossielen dekken de lading niet en aan nieuwe hiërogliefen hebben wij ook niets. Ik heb mijzelf nog wel het meest bedrogen met dat woordgetover en literair gespit, want als alle…

Met een lege maag in Holland, een kop vol zorgen en verdriet, droom ik amper nog van mijn dichterschap, mijn felle agapornide knaagt aan de boeken, die ik vroeger zo heilig vond, met man en macht verdedigde, als een kloeke ridder, maar nu zijn alle oude waarden weg, elitair gedrag is een klucht geworden en de hoge doeleinden van kunst erken…

Ik lijd aan ME en Burnout ineen, de moderne ziekte van het sociale isolement. Ongekend vermoeid strompel ik voort, van huis naar huis, van bed naar bed, van woord naar woord. Ik strijd iedere seconde om staande te blijven tussen de racewagens en gehaktmolens, de enge wolkenkrabbers en metrodeuren, de flitsbeelden en housegestoorden, de straaljagers…

In de ogen van vele mensen ben ik maar weinig waard en ik word gemeden als de pest, als een leproos. Toch voel ik dat God van mij houdt en dat doet mij alle onrecht verdragen. Geheime mensen waarderen mij wel. Mijn interne verdriet is mateloos en slechts weinigen kennen de oorzaak, die ook hen verwoest. Gebrek aan liefde is een reden…

(voor Hannes van der Laan, zwerver (1949 - 1992)) Het land is verlaten en het monster roept hen die geen gevaar verwachten, alleen warmte, maar kou is wat rest. De ontembare wilde in de woeste nacht, een trage winterpijn, hoop, die nooit zal smelten, alhoewel de wereld staat niet stil, maar niemand zag hem toen de duisternis zijn wezen…

Op de leeftijd van 93 jaar is onlangs Mevrouw Van Loon overleden, die in een groot huis aan de Karnemelksloot woonde, terwijl ze in haar laatste jaren met haar elektrische rolstoel nog vele kilometers wist af te leggen. In de dierenzaak zat ooit een prachtige papegaai, waarnaar ik vaak door de ruiten heb gekeken, als een ware vorm van troost. Ik…

Dit verdomde gehucht is zo sompig als de pest en ik zak er al jarenlang in weg, het lijkt wel alsof de stadsmuren nog steeds bestaan en mij geen uitweg gunnen. Gek genoeg bemin ik ook de oude beelden van mijn stad, zoals de Tiendewegpoort, die ooit als ingang van de binnenstad schitterde en waar men misdadigers gevangen hield. Nu glij je…

Weet je nog hoe je daar zat, daar op die bank in een klein park, in een saai, bijna uitgedoofd dorp, genaamd Voorthuizen. Hoe je zwaar vereenzaamd jezelf staande probeerde te houden met de schaarse momenten van liefdevol en troostrijk contact, zoals van die ene vrouw, waar je smoorverliefd op was, maar die met de organist getrouwd was.…

Met wat gespaard geld wist ik zo goedkoop mogelijk een treinreis naar Charleville-Mézières te boeken en daar in een goedkoop hotel te duiken. Ik ging alle adressen af waar Arthur Rimbaud had gewoond en ik aaide met mijn hand de stenen en de overgebleven sferen. Met gemengde gevoelens keek ik naar het gymnasium, waar hij zo geploeterd had…

(voor Marianne Verweij) Als jongeling met lange haren wist Boudewijn Büch bij jouw gezin binnen te dringen, zwaar romantisch en verslaafd aan hasj en wijn, maar nog meer beneveld door zijn verwarde geest. Je had hem tekenles gegeven en sindsdien tekende hij het liefste jouw naakte lijf, als woelbeest, maar hij rekende echter nooit af. Als…