Café in Buitenpost
Wij zaten afzijdig van de Friese stamcafégasten,
die luidruchtig de sfeer aan het verpesten waren,
waarschijnlijk getergd door onzichtbare lasten
en ondanks de drank kwamen ze niet tot bedaren.
Ik schaamde me een mens te zijn door hun geloer,
een vadzige barmeid liet André Hazes weergalmen,
de dorpse gekken ergerden zich aan ons gekoer,
wat wulpse grieten waren hun enige strohalmen.
Het liefste wilden ze ons buiten westen slaan,
omdat wij hun simpele geluk voor gek versleten,
hun rovershol doorzagen, hun niet zagen staan
als echte kroegtijgers, maar als nare secreten.
Geplaatst in de categorie: psychologie