Alle inzendingen van Ruud

Ik ben het plaats delict Ademend gestikt Mijn doos vol creativiteit Voor altijd gesloten Slechts tranen ontsproten Klaprozen in bloei In beton gegoten Geen groei Afgeremd door bliksemschichten bij heldere hemel Mijn hemel Waar ben ik Daar waar zwaar het licht uitdoet Ik heb het ingeslikt Maar nooit verteerd Er mee om leren…

Vol barmhartigheid Behandel ik de vluchtigheid De recht-mijn-rug-tijd Die van me af glijdt Me geenszins bevrijdt En ik berijd de golven Bereid te verdrinken In gedachten aan de vluchtigheid.…

Denkend aan het oude Indië denk ik aan mijn vroege jaren, mijn leven van voor de oorlog hoe gelukkig we toen nog waren. Ik zie weer die koele witte huizen langs de tamarinde lanen staan, waar op het heetst van de dag de luiken voor de ramen gaan. Bovenin de kamers, die ruitjes altijd weer in glas in lood, waar het zonlicht doorheen speelde…

Zelfbeeld. Ik merk dat wat je veel ziet of meemaakt, tot de dagelijkse dingen gaan behoren omdat ze hun nieuwheid hebben verloren waardoor je er vertrouwd mee raakt. Zo merk ik dat ik niet meer zo erg schrik, wanneer ik al vroeg bij het ochtendgloren in de spiegel kijk, ongekamd en ongeschoren, want ik weet nu die lelijke vent daar, ben ik…

Ik keek neer op het donkere water, op het immer rusteloze oppervlak waar vanuit de diepte mijn spiegelbeeld naar mij keek en toen in honderden stukken brak. Een spiegeling onherkenbaar tot eigen mozaïek gecomponeerd wegreizend op wijder wordende rimpelingen aan de oever werd uitgedoofd en tot weer spiegelen werd gekeerd.…

Het huis is nu leeg en stil, alleen de eenzaamheid die nu op mij wacht. Wat eens moest komen is nu gebeurd, van de week heb ik jou weggebracht. Soms lijkt het toch even, zoals het vroeger was, dan zit je weer tegenover mij en eet een boterham, of je staat bij de bank, rommelend in jouw tas op zoek naar je bril of naar die bruine kam. Soms…

Het oude kerkhof. Het zware ijzeren hek dat eens toegang gaf was grotendeels al verdwenen. Daarachter zag ik eeuwenoude graven, met scheef gezakte zwaar verweerde stenen. Het geheel was donker beschaduwd door eeuwen oude zware eiken, lang geleden eens geplant in een grote kring. Waar de geur van het roemruchte verleden maar niet wilde…

Ruimte 2 Het was op een van die warme nachten in de zomer waarbij de warmte nog zwaar in het huis hing, dat de slaap maar niet wilde komen, het bed op den duur wel een pijnbank leek en ik smachtend naar koelte naar het raam toe ging. Ik opende het venster en genoot van de koele bries die ik zwakjes door mijn haren voelde gaan. Het was donker…

Ruzie aan een diner. Ze zaten wat verder aan een tafel, zwijgend in hun eigen chagrijn. Een knappe vrouw, niet zo jong meer, boos starend in haar glas wijn en een wat rossig uitziende heer. In het conflict dat er duidelijk heerste werd niet gepraat maar kwaad gezwegen, het “eigen gelijk” was kennelijk erg groot. Een toenadering wordt zo…

Droombeeld Ik wil gelukkig en blij zijn in een schone groene wereld onbevangen kunnen lachen als een kind. Zonder zorgen en luchtig te mogen leven zoals paardenbloemenpluisjes zweven gedragen door de wind. Lopen over schone witte stranden de zee ingaan en de voeten zien gaan door het water zo helder als blauw kristal. In de lucht de…

Tijd verslijt en leert je dragen, leert je steeds beter begrijpen, hoe het spel van het leven is en zie het slinken van de vragen. Begrijp ik nu het spel dat wordt gespeeld, nu ik steeds beter de regels weet al wordt ik af en toe nog pijnlijk verrast maar schrik niet meer, van het ware beeld. nog jong en in wereld zo puur…

Langzaam verwaaiend in de wind, voetstappen in het natte zand, hier kwamen ze aan land een man met zijn vrouw en hun kind. Met al die anderen in haast gevlucht kwamen zij uit een overvolle boot, bang voor vernietiging en de snelle dood die elke dag kwam, hoog uit de lucht. Nu na al die jaren van oorlogsbrand en de tirannie van een vijandig…

Hun huwelijk was als een huis, een huis niet afgemaakt, waar eens geborgenheid, liefde en zorg zou wonen. Een huis in verval geraakt, waar boosheid en verwijt zich nog maar vertonen. Aan een stille weg verscholen staat een ruïne met holle kamers, vervallen in de tijd, waar op regen en stormdagen de geesten nog dolen die gierend huilen…

De herfst doet het nog steeds kalmpjes aan, nu de zon nog zo helder blijft stralen. De bomen die steeds nog zo vol in blad staan en de temperatuur die maar niet wil dalen. De Natuur is klaar, wacht nog met het herfstbeeld, de bomen staan nog zo mooi in hun bladergroen. De okers zijn gemalen, de sienna is aangegeeld, oranjens gaan stralen…

Als een vogel vliegend door de zon een schaduw in een vleugelslag voorbij, zo vluchtig was jouw blik voor mij op die dag toen onze liefde begon. Onze ogen die bij rond zien elkaar vonden die elkaar onbewust even passeerden, toen snel terugkeerden en elkaar fixeerden naar elkaar staarden van waar we stonden. Een bliksemflits die uit het…

Zo snel als gedachten kunnen gaan, reisde ik eeuwen de kosmos rond, totdat ik hem in een hoekje vond en in grote bewondering stil bleef staan. Ik vond een wonderlijk mooie planeet, zacht blauw gekleurd door een oceaan met wat wolkenslierten er tegen aan lag hij op een zwart fluwelen kleed. Op dat kleed met sterren als diamanten draaide…

Honger. Een vrouw die haar kind niet meer kan zogen, een jonge moeder, het verdriet al gepasseerd, die mij voor hulp haar kind nog aanreikt in een laatst wat moedeloos gebaar. Het kind met donkere starende ogen, een hoofd op een lijfje tot op het bot verteerd, dat al stervend nog naar mij kijkt, als zegt het:” Och laat me maar ”. -------…

Je bent nu nog als een verteerd blad, niets is meer over dat bij jou als mens eens zo kostbaar heeft gewogen, nog slechts de lege nerven in een fijn gemaasd patroon. Jouw kostbaar wezen dat nog zoveel te geven had, door de ziekte in de tijd vervlogen, blijf je in mijn herinnering, vervagend, als eens zo dierbaar persoon.…

Kon ik weer terug in uw moederschoot, daar waar u binnenleidt, vrijt en leven schept, een mensenkind wrocht naar het laatste concept en laat mij dan groeien negen maanden groot. Baar mij weer zoals ik kwam, huilend en bloot, maar geef mij nu de jeugd die u mij ontnomen hebt laat mij groeien in liefde en veiligheid en ongerept is er dan…

Als de jaren zich aaneen gaan rijgen tot een schier oneindige reeks dan verliezen de dagen hun eigen kleur en vergrijzen tot eentonigheid. Als ook het wereldgebeuren vervaagt in de schimmigheid der dagen, dan sterft de tijd in eenzaamheid, komen herinneringen steeds meer tot leven.…

Avond mijmering Ik sta buiten op mijn schemerig balkon, ontvluchtte mijn stille kamer die de hele dag al tegen mij zweeg. Achter het einder sterft de zon in oranjerode vlammen en veegt met duister, langzaam de hemel leeg. Een zwakke bries voelt weldadig koel, bomen bewegen traag hun takken alsof ze mij zachtjes wenken. Spreeuwen zoeken…

Mijn droom vervuld van koorts en vage pijn stopte toen ik voelde dat iemand aan mijn bed was. Ik zocht rond en steeg omhoog naar wakker, opende mijn ogen en zag iemand in een jas. Toen pas zag ik de twee vriendelijk ernstige ogen, de pupillen door irissen donkerbruin omrand, donkere wimpers iets doorgetrokken en gebogen, geheime schoonheid…

Corona gevaar. Geruisloos vult de eenzaamheid de stilte om mij heen, te midden van die eenzaamheid leef ik, oud mens, al maandenlang alleen. Eenzaamheid die mij beschermt, mijn oude lijf en dus zo kwetsbaar, ver van het giftig virus daarbuiten, het Covid 19 gevaar. Omringd door betonnen muren, zeer goed van geluid geïsoleerd, muren…

Nu een sterk vergrijsde oude heer die soms nog even krachteloos kan vriezen, een witte wereld voor maar voor één dag, vriendelijk zelfs en vaak zo mild strijkt hij nu met koele hand door mijn haren en over mijn wang. Hoe sterk was hij eens al die eeuwen weleer als hij streng regeerde in die donkere lucht die boven een star bevroren wereld…

Het was nog vroeg die zondagmorgen, in blije spanning wachtte ik onbewogen tot ik haar in de verte zag komen, slank figuurtje stevig stappend een lachend gezicht met mooie ogen. In stille bewondering keek ik haar aan toen ze daar zo voor mij stond, en het was alsof de warmte van haar lach van haar afstraalde en de zon doorbrak, warmte…

De kalender telt zijn jaren en steeds maar weer ouder, zijn vrienden sterven en steeds weer meer alleen. De tijd krijgt meer haast en verliest zijn dagen, ze sluipen ongemerkt langs hem heen. Uit de TV jubelt het kerstfeest zijn kamer binnen met altijd maar weer dezelfde mensen. Ze zijn allemaal nog zo jong en zo mooi, vrolijk Kerstfeest en…

Ik beleefde de zoetheid van de hartstocht in het laatste jaar van mijn schooltijd, toen ik bij een meisje naar tederheid zocht en we toen vrijden met ongekende hevigheid. Het leven dat toen zoveel bood en zoveel leerde, leerde mij ook hoe smartelijk de liefde zijn kan, toen het lot zich onverwacht tegen ons keerde verloor ik haar, toen mijn…

Ik vroeg haar het liefdespel even te staken want ik dacht iets op de trap te horen, wellicht dat haar moeder ons kwam storen duidelijk hoorde ik een trede kraken. Ik gleed van haar af om het bed uit te zijn, zocht mijn kleren die ik in het duister was verloren, sprong in mijn broek, trok de trui over de oren en rende naar het venster achter…

Als je mij weer ziet, is het voor jou weer zo lang geleden, die verrassing en die blijheid in jouw ogen treffen mij het meest. In jouw kleine geheugen past nog alleen maar het heden, ik weet als ik straks weer weg ben, dat ik niet ben geweest. En als je dan op een dag heel jouw verleden bent vergeten, jouw familie en jouw vrienden…

Ver gedruis van ontwakend verkeer, een vroege tram die de remise verlaat, donkere huizen in nog stille straten, gevels die zich in de verte verliezen in de ochtendnevel die daar nog hangt. Hier en daar gloort al licht door een gordijn, bij de gracht een man die zijn hondje uitlaat, snelle stappen passeren aan de overkant, een jonge vrouw…