Netgedichten

netgedicht (nr. 73.174):

Alzheimer

Het huis is nu leeg en stil,
alleen de eenzaamheid die nu op mij wacht.
Wat eens moest komen is nu gebeurd,
van de week heb ik jou weggebracht.

Soms lijkt het toch even, zoals het vroeger was,
dan zit je weer tegenover mij en eet een boterham,
of je staat bij de bank, rommelend in jouw tas
op zoek naar je bril of naar die bruine kam.

Soms in de badkamer sta je weer voor de spiegel,
je poetst je tanden of borstelt je haar,
dan is het net alsof ik je even hoor zingen
zo’n liedje uit jouw overbekende repertoire.

Maar dit zijn herinneringen uit in mijn geest,
vluchtig komen ze op en blijven maar even.
Het lot is niet te keren, je moet het aanvaarden,
dit wordt nu voor ons een heel ander leven.

Je klerenkast met lege hangers heb ik gesloten,
maar dat bed naast mij is elke dag hopeloos leeg.
Je krijgt nu de zorg die ik jou niet meer kon geven
en die mooie grote kamer die je ook nog kreeg.

Omdat ik jouw blik niet zou kunnen verdragen,
heb ik jou toen je niet keek daar achtergelaten.
Je nieuwe leven is nu tussen de anderen,
ik kom weer terug, echt ik heb je niet verlaten.

We zullen elkaar nog een tijd blijven missen,
maar je zal me blijven zien zolang ik nog kan.
En ben ik straks voor jou een vreemde zonder naam
dan vertel ik het je wel steeds, ik ben jouw man.