Alle inzendingen van Ruurd van der Weij

Het is uit met de gouden glans; De leeuw is geen koningsleeuw meer; de vlag is ontdaan van zijn krans en hangt slap bij de stok teneer. Niet langer langs vlakten en zee klinkt luidkeels het `Hup Holland hup' men pakte nog een nul-nul mee, toen was 't over en uit met de club. Roem voorbij, de glorie verging; het elftal was een lichtgewicht…

Ik kijk naar de man die, ineengedoken, in zijn stoel zit, de ogen geloken; zo klein lijkt hij nu, met zijn grijze haar, in zijn pantoffels, en ook zo breekbaar. Lamplicht zet zijn hoofd in een kader, heel duidelijk zie ik nu mijn vader; groot verschil met het beeld dat naar boven kwam van de man die mij hoog in zijn armen nam. Van veilig…

Ze sprak al bijna onhoorbaar, in haar blik ontbrak de horizon, maar ze zat nog in haar stoel, daar bij het raam of op het balkon. Wij konden nog samen theedrinken, het kopje bevend in haar hand, maar ze hield zich groot en flink en de thee ging net niet over de rand. Veel later besefte ik pas hoe belangrijk ons thee-uitje en het drinken…

"U moet boeten", zei de belastinginspecteur, "uw aangifte stelde ons zeer teleur." "Bij ons heerst het gevoel", sprak hij beleefd, "dat u uw gegevens uit de duim gezogen heeft." "Liegen is doodzonde", vertelde hij kortaf, "en daarvoor verdient u zonder meer straf." "Om te beginnen", zo ging hij voort, "ontnemen wij u ambtshalve…

M'n eigen goudvis ging vrijdag in de kom waarin het beest, zonder naam nog, zwom en zwom. Mijn moeder zei: "na zo'n menig rondje wil de vis meer dan water in 't mondje. Zorg dat je hem te eten geeft, als je wilt dat ie het weekend overleeft." In mijn wiek geschoten antwoordde ik: "Hoe kan je denken dat ik dat vergeten zal, moe." Maar…

Het einde kwam niet onverwacht, het duisterde al lang in je hoofd, toch ging je eerder dan gedacht, maar ik was bij je zoals beloofd. Even verdween de mist uit je ogen, toen je van mij werd weggeleid, de dood kwam vol mededogen en ik deelde met jou de eenzaamheid. De dood geeft het leven zijn enige zin, maar is hij het einde of juist het…

Nu's eindelijk de lente gekomen, groen het gras, groen de bomen, en uit het nog jonge kruid klinkt overal luid het gefluit en gefladder van menig vogelpaar, dat in het nestelende voorjaar zich bekommert om hun nageslacht. Grutto en kieviet hebben zich bedacht en leggen hun ei elders, want inburgering is moeilijk in Nederland.…

Kom, lachend leven, kom mij strelen, kom me halen, nee, met me spelen, rollebollend, 't leven één feest. Ik verdrink de beelden in mijn geest en vind in het verlokkende glas de vonk van wat toen ooit was. Kom, geestrijk leven, kom rode wijn, zoete drank die werkt als verwacht en 't harde afscheid zo verzacht. Kom, stralend leven, kom…

De oude straat is niet erg breed, toch splijt de avondzon 'm in twee delen: links mag het licht de wand nog strelen, maar rechts is de nacht al compleet. Dat zie je vanuit de zuidkant, maar kom je uit 't noorden wellicht, valt het omgekeerde in het zicht. Doch da's poëtisch niet relevant, want wat het meest zichtbaar wordt is het verlichte…

Het koude water in de oude gracht spiegelt stil in het kille ochtendlicht. Tevergeefs wacht de kade op een vracht, zware ankers worden niet meer gelicht. Nooit doorklieft een scheepskiel nog het water, ook de brug kan zelfs niet meer omhoog. Op de gevels klinkt nu eendengesnater waar ooit de stad zich luidkeels bewoog. Hier zwalkte de zwaar…

Hoe anders bij het moeizaam ontwaken is het leven na de gastvrije wijn, die men zich gister nog zo liet smaken, de mond nu droog laat en het hoofd vol pijn. Hoe kan uit het eerder zo gulle glas later zo'n sterk doodsverlangen stijgen, terwijl het toch reuze gezellig was en men er geen genoeg van kon krijgen. In bepaalde kringen wijst men…

Met het toegangsbiljet ferm in de hand, bereikte 'k ruim op tijd voor het duel het voetbalstadion aan de achterkant, want ik kwam niet alleen voor het balspel. Mijn vroege komst werd hogelijk beloond, wan op mijn biljet stond de begeerde - ik heb het opgetogen vaak getoond - naam van de speler die ik vereerde. Als een kind zo blij zat…

Toen jij voorgoed bij me wegging keek ik naar voetbal op de buis. Droef en in grote verwarring, stond ik plots alleen in het huis. Ik had jouw vertrek niet verwacht, maar zoals ik later vernam, was slechts ìk er niet op bedacht, want dat het einde in zicht kwam had jij al naar buiten gebracht. Jouw verhaal werd herinnering, ontdaan van…

Onontkoombaar cirkelt u om ons heen, u danst en draait, u danst en maait, u mikt niet wanneer u uw zeis rondzwaait; mis of raak: aan de beurt komt iedereen. Uw dood'lijk werk is niet wat ik betreur, maar bij uw wals zo onberekenbaar sneeft door uw zeis jong en oud door elkaar en keer ik mij af van uw willekeur.…

Ja, en dan is daar die foto, een vrolijke blik in de lens, een stuk van die oude auto net zichtbaar boven jouw haargrens. Van jou niet de mooiste foto, die staat daar op de boekenkast, maar jij en die oude auto, niets heeft zo bij elkaar gepast. Ja, en dan kijk ik naar die foto, hoor de stem van de verkeersagent, total loss zijn man en…

Weer is er de koude stilte, na eindloos zwijgen opgelegd, voorbode van de poolkilte en het woordenloze gevecht, dat geen van ons twee kan winnen en tegenstreven evenmin. Geen moed opnieuw te beginnen, want boos en `wat heeft het voor zin'. De aarde warmt op, da's een feit: In de vrieskou, zonder woorden, raken wij elkaar aldus kwijt,…

De beker wordt fier omhoog geheven op meer dan één oer-Hollands meesterwerk, daarbij wordt het vermoeden heel sterk dat zelfs Rembrandt van Rijn, zo gedreven, z'n paletten en penselen nooit moe, eveneens voor de wijnroes is bezweken, en vaak diep in de kelk heeft gekeken, maar zoiets, nee, dat geven we nooit toe. Want op de grote Nachtwacht…

T'is beurd mit d'Olle Grieze* zien gebaaier, want klok staait al doagen op haalf vaaier. Elke moal as ik noar de wiezers kiek, löp'n dij nog nait mit buusklok** liek. Gevölg'n bint vanzulfs suuver staark: gainain is meer op tied op zien waark. K heb dizze regels nog nait schrev'n biekaans of verrek, kiek, wiezers stoan inains aans. Klok…

De schapen hokken samen op de hei gedwee zich voegend naar het hoogste woord hopend op de beloofde groene wei waar het gras beter is dan in dit oord. Predikers verhalen van die boorden verpakken hun boodschappen wonderwel moeiteloos rijgen zich hun woorden tot een onbegrijpelijk letterspel. U bent, hoop ik, net als wij verstandig en dan…

Vroeg op de dijk en het water nog hoog Breekt de grijze lucht boven de kwelder Geduld nog, dan vallen de platen droog De zon lichtstippelt, het wordt snel helder Gaatjes van vogels in natte plekken Schapewolken boven en op de dijk De ganzen strekken hun slanke nekken Gras en water, aarde, basalt en slijk Verder en verder strekt het land zich…

Toen de inspecteur de verdachte verhoorde leed het na vele uren geen enkele twijfel dat de man de vrouw niet had kunnen vermoorden omdat hij tijdens die daad bij zijn moeder zat. Soms is het leven heel erg onrechtvaardig: want wie wordt nu wel met de vinger nagewezen? Ik zag het op de televisie en dat is weliswaar een medium dat de waarheid…

Ver weg de ruimte grenz'loos ontstegen, m'n blik op oneindig zwerven gericht, verkrijg ik plotseling een nieuw inzicht; heeft mijn horizon een einder gekregen. Mijn odyssee komt er tot een stille stop en eindigt waar zij ooit is begonnen. Ik heb ook m'n hoogtevrees overwonnen en vrees niet meer de klim naar de top.…

Daar zit ze, starend uit het raam knikt naar de zuster, hoort mijn naam en in de draai van dat moment stijgt de hoop dat ze me herkent. "Dag lieverd, daar ben ik weer", helaas blijven ook deze keer haar ogen onaangedaan afgewend: reeds 't afscheid, tijdstip onbekend. Onmogelijk haar aandacht te vangen haar blik blijft onbewogen hangen…

Gistermiddag deed ik het nog, maar ik had onmiddellijk spijt, vreemd gaan die dingen toch: de gewoonte raak je niet kwijt. Ik wil het heus wel bedwingen, maar je verslapt daarbij zo snel en dan, ja zo gaan die dingen, ach, u begrijpt het zeker wel. Zult u mij betrappen op heterdaad, stoor u niet teveel aan mijn gedrag, weet dat het niet…

Fortuin en liefde ten kwade gekeerd 't zwervend bestaan nimmer begeerd huis en haard verloren; in't park wacht de bank met kranten en de koude nacht. Vraag ik u om verlichting van mijn last staat uw oordeel bij voorbaat al vast: eigen schuld dat je bent zoals je bent ga maar werken, van mij geen rooie cent. U heeft ongetwijfeld reden tot…

't Bleef die dag somber zei de weerman op tv, de mist zo dicht, 't was bijna regen. Ik schreed met het doorweekte volk mee, geen woord teveel, er werd vooral gezwegen. Op 't kerkhof begraaft men niet overdekt, Bij regen houden de dames de parapluies omhoog, met het vocht dat uit de herenhoeden lekt blijft op een begrafenis niet veel droog…

Een man in een uniform en met pet, achter een bureau, hij kijkt in de lens, de fotograaf heeft hem in die pose gezet, de glimlach duidelijk niet z'n eigen wens. Die man daar in dat kleine kantoor is mijn opa, maar niet die ik heb gekend; vier was ik slechts toen ik hem verloor: hij was veel ouder dan de man op de prent. Het lijstje was…

Stamtafel (postuum eerbetoon aan de Groningse dichter Jaap Pijper) Steeds nog aan dezelfde tafel bijeen, een ieder in zijn eigen ritueel gevangen, maar stilzwijgend vertelt hier elk een dat jouw gezelschap niet is te vervangen. Om deze vertrouwde ronde tafel heen zitten mensen die nog steeds om je geven. Zeer beslist wordt hier door iedereen…

Ik kijk door het raam naar buiten en zie de wereld grijs en vaag, getemperd licht valt door de ruiten, bedekt met een vuile stadse laag. Het grauwe uitzicht deert mij niet, een zonnig beeld vind ik overdreven. Dat ik juist in deze stemming geniet, is die glazenwasser daar om het even. Met een zwaai brengt hij weer licht tot in alle hoeken…

Niets is heerlijker dan dat ene vermaak, noch mooier: het hoogtepunt van de dag. Het duurt maar een kwartiertje vaak, soms twintig minuten als het kan en mag. Hier wordt volop en uitbundig genoten, hoewel het er ook stiller aan toe kan gaan. Het is ons met de paplepel ingegoten en niemand, nee niemand ontkomt eraan. Dat ene verrukkelijke,…