Alle inzendingen van Sacrajewa

en toen ik eindelijk keek zag ik naast me op de bank een blad de leegte bleek getekend door een onbekende ik zweeg en streek voorzichtig scherpe vouwen glad beschaamd daar ik te lang in eigen werk gelezen had…

De ochtendstond is amper uitgedauwd - zijn gloren daagt in sterkte reeds extremer de eerste bundels licht zijn al ontvouwd achter de sluierzone van het schemer – als, in omarming van het jonge groen, een koppeltje zich innig en tevreden verliest in lokken van het pril seizoen waar beiden lusten vol verlangen treden als zij verliefd in hoge…

Bij het zien van jouw lach stopt het wentelen van de wereld, draait vanaf dat magische moment alleen om jou en onder mij verdwijnt de aarde, waarop ik stevig dacht te staan. Verstand weet enkel letters van jouw naam te vormen en mijn adem zucht verlangen. Jij lacht leven in mijn leeg bestaan. Nooit eerder wist een mens mijn ziel zó diep te raken.…

Mijn vingers sluiten zich de tijd die ik nog heb ebt stil zie, golven wiegen langs geluwde wind bevlogen woorden in jouw handen ik zie je lippen smelten in een lach hoor, het timbre van mijn bloed als volle halmen op de akkers zonder barsten buigen voor de storm geef me vrijheid om te zwijgen laat gebroken dromen zijn, vannacht vergeet…

Misschien wil ze met poppen dollen kleuren kladden op papier buiten spelen om ‘t kwartier krenten plukken uit de bollen misschien lacht ze om de regen die ritmisch klettert in een sloot of voert ze zwanen korsten brood die ze van oma heeft gekregen …ooit misschien vind ik mezelf verdwaald in haar levensechte dromen als ouderdom…

Oudejaarsavond kijk ik even nog over mijn schouder, naar wat er al dan niet vrijwillig achterbleef soms zie ik vanuit de schaduw handen reiken maar laat ze daar bestaan niet wast in kille greep slecht bij de rozen blijf ik staan verwonderd dat ze zelfs vergaan het leven kleuren en als na twaalf plechtige slagen het nieuwe jaar begint…

stilte legt gezwegen woorden lijdzaam op jouw lippen neer die bitter druipen in de diepe lijnen ik vraag me af of daardoor al mijn vlinders stierven in een hoge vlucht gekust nog door de storm die wreed hun vleugels scheurde laat maar liefste laat me maar ik wentel in mijn eigen pijn en kan nu niet de jouwe dragen ik weet het glazen…

Durf jij het aan om dit gedicht te lezen gewoon hardop zodat iedereen het hoort of lees je het liever stil voor jezelf zonder dat iemand je daarbij stoort dat mag hoor ik vind het niet erg doe wat je wilt zoals jij het voelt maar hoe je ook doet laat me alsjeblieft weten dat je begrijpt hoe dit vers is bedoeld ik hoop van harte…

De nacht kleeft duister aan de ruiten verbergt het zicht op tuin en straat niemand ziet wat komt of gaat wie tuurt, gluurt, kruipt en sluipt daarbuiten klinken daar soms paardenhoeven rappe stappen over daken buigt er een traptree onder kraken de zoete spanning is te proeven och kijk nou, het is Sinterklaas met twee rood gestifte Pieten…

Wel allemachtig. Dikke pech. Dat komt er van. Het zijn gedane zaken die niet zullen keren. Gewoon gebeurd. Niet meer aan denken. Accepteren en zien wat ik met het restant nog redden kan. Waarom moest ik precies vandaag mezelf generen, om al die gare zinnen in mijn hersenpan en maakte ik daar gretig korte letters van, wat door vergeten niet…

Weet je wat je mag het hebben helemaal voor jou alleen ik hoef niet eens te weten wat je ermee doet het is goed toe neem het maar ik heb er geen behoefte aan vroeger misschien een enkele keer bij onzekerheid het zoeken naar de normen waarden gewoon mezelf ik vond mij allang geleden voel balans dus kijk wat overbodig is geef…

Adem draagt een waas van kilte en ik voel hoe herfst mijn lippen raakt aarzelend gelijk een blad niet wetend waar te zweven een moment slechts maar genoeg om stormen te verlangen…

Ze was een jonge huisvrouw, amper zeven jaar de schort van moeder hing rond frêle kuiten en kon haar middel driemaal wel omsluiten maar banden strikten het teveel goed elkaar het roerei stolde vlot, tot gare kluiten haar toe geurden en trots riep ze: ma het is klaar ik heb de tafel al gedekt, dus eten maar thee komt eraan, de ketel staat te…

Hoe kan ik dichten als mijn gevoel zover van me verwijderd is dat zelfs tranen niet te vinden zijn. Geen pijn of warmte wanhoop, kou, slechts leegte waarin ik besta maar niet ervaar. Waar ben je vraag ik mij in stilte.…

Je wees naar nevelen voor de zon waarin licht met kleuren speelde beweerde dat de wind daaruit vergeten woorden spon die jij verzamelde en las wanneer je wolken droomde ik keek maar vond een transparante maan waarom de nacht zijn vleugels vouwde drijvende door zinnen van oneindigheid je lachte sloot mijn ogen en ik zag…

Hij leek zich intensief op tijd te concentreren draaide steeds met breed gebaar zijn pols ving met een glimlach spelend zonlicht in ‘t gekraste glas vertelde trots hoe oud opa geworden was…

Och, hoe schoon vlieden de beken door hei - en weidevelden heen waar speenkruid, duizendblad en klaver boterbloem, margriet, papaver aan ranke oevers dicht bijeen het welig moskarpet doorbreken zie hoge zwaluwen elegant over de windkraag balanceren torenvalken nauwgezet prooi bespreken in gebed en vlinders dartel koketteren boven het zongedroogde…

Ze stappen rond op stijve poten pluimage glad gestreken, koppen in de nek, korte snavels qua volume grote bek. Zij pronken met de mooiste veren, geen die hun zangkunst evenaart of aan superioriteit kan tippen. Ik zie hen gretig pikken naar malse prooien in het gras. Ze jatten al wat glanst en bergen dat in bescheten nesten. Steeds vaker…

Vakantie in het buitenland valt me behoorlijk tegen mijn logement is krap het meubilair versleten de bedden zijn niet zoals thuis ze kraken veel gelegen en walmen penetrant oud zweet culinair genot is onbekend eten is slechts overleven niets meer dan minder op mijn bord het klimaat voelt wel oké de hitte is net uit te houden al snuif…

golven schuimen rood als de avondzon verdrinkt een westenwind huilt…

Laten we het ritme volgen eb en vloed de zee van golven breken nu de nacht ons vraagt te varen blindelings zonder kompas driften in gevoel…

Want elke dag breekt weer een prille morgen aan spant het hemels laken strak zonder één vouw klimt zonlicht langzaam hoger uit het oosten lijkt de natuur op levenskracht te proosten met helder sprankelende druppels dauw de vogels kwetteren luidkeels een samenzang als vederzachte stralen warmte spreiden bloembladeren zich aarzelend ontplooien…

Hou me vast wanneer de dag naar schemer drijft de avond langs mijn lippen strijkt met huiverende vleugels en als het duister stilte brengt omarm dan ook de angst die je ontbloot in ogen ziet want jij alleen verwarmt de kilte de nacht is blind voor het verdriet…

Misschien mag ik met poppen dollen of kleuren kladden op papier naar buiten voor het speelkwartier met in mijn hand twee krentenbollen Misschien lach ik wel om de regen die vrolijk spettert in een sloot en voer aan eendjes stukjes brood die ik van moeder heb gekregen Misschien vind ik mezelf verdwaald in levensechte dromen waar jaren…

Aan de bosrand op een bank - vol ingekerfde harten, pijlen, initialen en de woorden Rietje is een hoer, bij haar kun je ‘het’ gratis halen - rust een oude vrijster uit en zucht als zij de teksten ziet: “Och lieve hemel, was mijn naam maar Riet!”…

Zij aan zij staan ze wachtend op de stoep vlak bij de halte van lijn zeven de een ziet er verpaupert uit de ander puilt het leven beiden geuren kwalijke vertering een paar is snel te zien maar steelse blikken kleven aan het grijze en het groen ik schaam me voor ze als ik hen daar zo verlaten zie wetend dat zij innerlijk aan mij…

Nooit eerder hebben we gesproken over hoe het later gaat, als een van ons – bij voorbeeld dan – de weg in eigen woorden niet meer vindt en het vertrouwde leven, langzaam maar gestaag, vervaagt tot labyrint. Nee, wend je nu niet af! Dit is belangrijk, weet je. Het noodlot kan ons net zo treffen als elk ander, zeker nu we ouder worden is…

Mijn schoot is niet jouw toevlucht meer waar jij je veilig wist wanneer je moe, verdrietig of verlegen was. Ik zie met lede ogen hoe de tijd jouw jeugd ontneemt, je veel te snel vervreemdt van onschuld in je blik. Geen kind. Geen vrouw. Niet wetend welke wegen in het grote labyrint de juiste zijn. Je vraagt me niets. Ik zwijg…

Komt u maar hier zijn de koopjes letters kosten slechts tien cent per stuk mevrouw maar sla ruim in mits u de waarde van het woord herkent verzamel zinnen die de dichter hier per bundel achterliet verrijk uzelf pak nu uw kans bezit de muze voor een prikkie ook al is ze tweedehands…

Er hangt een wiegje in de struiken waarin een piepklein eitje wacht op warmte van het moederdons op het gazon strekt zich voldaan de kater van de buren uit ze zijn niet thuis dus zoekt het dier zijn heil bij ons…