Netgedichten

netgedicht (nr. 18.377):

Glazen vogels

stilte legt gezwegen woorden
lijdzaam op jouw lippen neer
die bitter druipen in de diepe lijnen

ik vraag me af
of daardoor al mijn vlinders
stierven in een hoge vlucht
gekust nog door de storm die wreed
hun vleugels scheurde

laat maar liefste
laat me maar
ik wentel in mijn eigen pijn
en kan nu niet de jouwe dragen

ik weet het
glazen vogels
breken snel hun snavels
op het ijs

maar wij
wij wachten
laten morgen spreken