Netgedichten

netgedicht (nr. 19.391):

Ultiem

De ochtendstond is amper uitgedauwd
- zijn gloren daagt in sterkte reeds extremer
de eerste bundels licht zijn al ontvouwd
achter de sluierzone van het schemer –

als, in omarming van het jonge groen,
een koppeltje zich innig en tevreden
verliest in lokken van het pril seizoen
waar beiden lusten vol verlangen treden

als zij verliefd in hoge sferen zweven
onwetend van het dreigend avondrood
dat cirkelend boven hun vluchtig leven
gedragen wordt op vleugels van de dood

wordt éénmaal nog zijn angstkreet hoog gewiegd
gedragen door triomf waarmee zij verder vliegt