Alle inzendingen van Theo van de Wetering

Wanneer de liefde wordt gewild, zoals het bouwen van een huis, dan is er wel een mooi gebouw, maar staat de wereld stil. Want dit is juist wat liefde wil: het dak eraf, de brand erin en hartstocht ongeremd.…

De woorden die alles over de liefde zouden gezegd moeten hebben,- ten dode letter zijn zij opgeschreven, breedsprakig aan hun eigen overkill. Een andere dichter heeft het eens rakelings gezwegen in een ademtocht klankkleur zonder betekenis, Want alles van liefde immers is woordloos. Hier leg ik dan maar de taal ter ruste, hopend op…

Den Haag, je bent geboren uit het feest van een graaf, in zijn bossen, zijn vijver, zijn duinpan. Den Haag, je werd stad van het water, de singels, de grachten, het Spui en de beek bij Tuschinsky’s, nu niet meer zo vaak Den Haag, je bent nog altijd de wind van het strand af de stad in waar wappert de vlag met de vogel, de éénpootsvogel…

W8ff: euh veel dus W817 en leuk whahaha hahahah wij liggen in een deuk een scheur misschien. Herken waar het tekort aan taal geworden is en wij aanvaren op een in- en outbox, scheep en schipbreuk van de woorden. Laten wij weigeren onwelsprekend te willen zijn, en onwelschreven. Laten we taal opeisen.…

Papier spiegelglas water dat was vóór de geest De ziel van het blad is de witheid geweest en de pijn is de pen die geheimen uitlekt Desondanks geneest: gewicht contra gewicht Schoonheid en beest dichter contra gedicht: pupil blinde vlek.…

Dit wintert niet, dit gaat ook niet voorbij: een jonge hoboïste snijdt een vers riet. Een ander kind slijpt potloden. Een derde breekt het hoofd over een prille min. En wij? Zoveel is zeker: wij sneden ook, wij slepen dito potloden en braken ons de hersenen over idem. Het zijn van de woorden dezelfde daden. Maar klinkers wisselen als…

Papier spiegelglas water dat was vóór de geest De ziel van dit blad is de witheid geweest en de pijn is de pen die geheimen uitlekt Desondanks geneest: gewicht contra gewicht dichter contra gedicht pupil, blinde vlek.…

Als haat van vaders zich in voren zaait, dan groeit er heet gewas en schroeit de aarde Als moeders nijd ter wereld brengen en overangst in wiegen ligt dan krijgen kinderen dunne soldatennamen Als broeders vuisten kruisen en de wind hun taal verwaait zij zich uitdrukken in fluitsignalen dan wordt de aarde doorgraven met haar eigen…

De pottenbakker zoekt de leemsoort uit voor als in de gestoofde zomerdagen de Randstad hier haar rondje Echten doet. Nog is de oven dood, nog lopen kippen op de lege schappen en is daar buiten het dorp een opsomming van niets: schoorvoetend zonlicht, vechten tegen de gure molenwind, nauwelijks gras, niets eens een brink, die dorpen immers…

’s Middags het veld in en sprakeloos beseffen dat de hemel nog binnen je handbereik is alsof je die gave vergeten was, zo is de latere liefde Met de ander de straat opgaan in de avond, en voelen hoe de koelte over je heen buitelt als uitbundig kind. Wist je dat nog? Samen naar boven kijken wanneer de nacht valt, vaststellen…

Vóór schooltijd wandelen. Onder mijn laarzen ligt Hollands weiland altijd vlak en groen met koeien die het nog veel vlakker grazen of traag en treurig hun behoefte doen. Later bij het ontbijt krijg ik een visioen: het melkpak draagt van Willy Vandersteen Suske en Wiske zó vrolijk dat ik daarheen wil, de school moet het nu maar eens zónder…

Bewerk de aarde hoewel de mollen graven: wat toch is bezit?…

Jij, mijn verhaal, nog altijd niet af. Het plot ongerijmd mist een slot. Jij, mijn sonnet, nog steeds onvoltooid: acht regels vraag en zes regels antwoord verwaaid. Het is niet zo erg, als ik je maar schrijf om je handen, je haren, je ogen, je lijf. Het is niet zo erg zolang ik jou zoek, open eind, open boek.…

Jij, onverwachte Dood, weet jij het nog, van Elcerlijck en van zijn pelgrimstocht? Weer spinnen Nornen winter in de lucht En duiken eksters steil een curve omlaag De weg in waar zij vallen uit hun vlucht. Zeg, ongenode gast, leen mij je oor: vanuit het water en de woestenij bereiden vogeltroepen trektocht voor, vliegen met van dood geladen…

Wanneer wij op een dag eens dwars door alle huizen konden kijken, ik hier, jij daar: wij gingen naar het raam om eeuwig naar elkaar te staren. Ik zag een hemel waar jouw ogen waren. Ik zag jouw hemel en jij zag de mijne; ze zouden beide vol met sterren staan boven de bergen die al eeuwen vragen of steen ook transparant kan zijn.…

Het was niet voldoende: hij droomde meer dan dit droge land meer dan een herberg van verbijsterende witheid in Rhonda droomde meer dan een klank die niet de vlag uitwaaierde terwijl de rokken zwaaiden en de abanico geheimen zei: me has conquistado, nos están mirando et cetera. Het was niet voldoende: hij droomde meer dan deze oude…

Het veilige dorp van een mespuntje zee snufje zout waar de kiezels de branding doen rollen en klossen waar de winkels nog op hun hurken zitten bijeen op een plein waar de kleuren buiten de deur wiebelen plastic strandslippers ballen waterpistolen toeristen waar de naam kortom vredig is: Etretat Maar voorbij baai en bakens promenade…

De Meeuwen Wij zitten op de schoorsteen, hoog op de praatstoel zitten wij te kakelen als oude wijven, heksen. Wij snavelen elkaar geschiedenissen na: weet je nog van toen de dood en toen de dood en van de kathedraal die nooit werd afgebouwd? Wij schieten in de lach, laten ons van de daken waaien in feilloos navigeren Kaatst…

Toen het weer regende en hij niet meer dronken was en er een floers over het hoogste woord lag dacht hij: god ver ik schrijf niets meer op verdom het verder. Tot hij ging luisteren en in muziek om hem heen een kosmos hangen ging: Rachmaninov d kleine terts, immens verlangen en leerde (want oren heeft wie hore) Poëzie schrijven begreep…

Zo ligt zij daar, haar handen in de schoot, over haar zinloos moederschap te mokken: haar ene, de zachtmoedige is dood, en Kaïn, die het teken draagt, vertrokken. Zonder gezicht is de haat tegen haar god wiens plan als vonnis aan haar werd voltrokken en zonder mond vervloekt zij fel het lot dat baren degradeert tot domweg fokken van…

Tussen harde omslagen liggen Mozarts sonaten. Ik sla ze op en kijk in een heelal met zwarte gaten. Nu zou ik willen spelen, branden, verdampen tot muziek. Hoe ook mijn energie de toetsen ranselt: Mozart, je naam is nacht, geen licht komt gloren. Mozart, je maan is zwart en stil. Niets hoegenaamd komt mij ter…

James Taylor op een nieuwe dvd, vuur en regen krijgen melodie. Maar god verhoede dat ik de regels hoor over uitgewoonde morgens waar plannen in de wind verwaaiden en jij weg was. Denken aan jou, zo stil nu, zo ver weg, zo weinig in muziek, zo veel in kinderen die blinde aandacht vragen... Teugelloos geloven dat ook jij je ogen dicht hebt…

Als vaders sterven En haat als zaad In voren raakt, Dan branden landen Als moeders zorgen En haat als kind Ligt in een wieg Dan branden landen Als broeders vuisten En draait de wind Dan branden landen Als zusters hun Aangezicht kluisteren Dan branden landen. God geve anders.…

Ze kunnen worden afgeschreven als feitelijk irrelevant, maar alles groeit uit hun verleden en alle jaren komen uit hun hand: Vaders en moeders blijven heel een leven als goden over iemands chaos zweven zonder te komen tot het scheiden van water en land.…

Als de dagen van het diepste kwijt zo zonder einde kunnen zijn en toch niet kwellen dan zal ik zelfs jou missen missen en geen tijd meer tellen…

Eens was er een echo van het niets vermoedend niets. Het was doofstom blind en onwetend en zonder gewicht Toen ontstond er een ook van vermoeden en een ook van bestaan en toen ook een ook van voortaan wat de echo niet meer overzag Toch bleef het vermoeden.…

In vlagen van verbazing jou vergaard: je ogen in een spectrum opgesloten, je handen in een lichte tinteling. En het is nu eens niet in het geding dat jij altijd zo zichtbaar ongezien moet zijn en tastbaar toch onaangeraakt. Waar het om gaat is onze liefde en jouw bewaarbaarheid.…

De onvrede op de straathoek roept rood rijdt door rem af. De onvrede van de buren is veel groter en met meer. De onvrede op het scherm is een onwaarschijnlijk lage resolutie Onvrede vooral op maandagmorgen goed uit te tekenen in rood en zwart… …en waar ik de vrede zoek is vrede zoek en komt de zoeker altijd ongelegen.…

Gisteren ruzie, alweer verdwijnend tussen coulissen, doek dat viel voor het gebuig van de speler, reprise, zweet in zweet uit de kleedkamer van de ziel, hij weet: zijn spel was slecht maar god verdomme het publiek Het leven als toneel of film, en niemand weet meer beter, tenzij een ander iemand roept cut, of eenvoudiger kut en terugkeert…

Ze was een kleinschalig meisje ze is zichzelf een dijk alsof in de grote wereld geen zee te hoog gaat: heb je nu al ben je nu al Ik heb haar afgestaan aan de grote wereld omdat haar geen zee te hoog gaat et cetera…