Alle inzendingen van Van Laeken Pierre

Een geur van bloemen komt door de avond gewaaid in een vaas van stilte.…

schuiven schuiven naar beneden vader moeder korte broek schuiven schuiven naar beneden meisje liefde moederkoek schuiven schuiven schuif naar af tussen rimpels en gebeden tot beneden in het graf…

Soms zegt hij: nu ben ik de prins uit het boek. Dan weer is hij bakker en geeft mij een koek. Soms is hij mijn vader en ben ik het kind, of moet ik een boom zijn en hij speelt de wind. Vaak is hij alleen maar een teder gebaar en zegt zacht: dag liefje, en streelt mijn grijs haar.…

Er is geen mug meer die nog wil zoemen als vroeger toen ik veilig lag in mijn ver bed en ik de kamer gevuld met droom en sprookjes zag. Er is geen troost meer om mij te wiegen, geen woorden die men liefde heet, geen vleugelen om heen te vliegen naar oorden die men veilig weet. Wel zijn er duizend kleine zorgen waarin ik langzaam ben vergaan…

Je vraagt zo moeilijk soms: of alles steeds opnieuw zal komen? Of de blaadjes aan de bomen herboren worden na hun winterslaap? Ik ken je honger wel, maar jij hebt zoveel van het leven nog te leren dat ik nu niet verklaren kan. Je moet je eerst nog leren weren. Zo vroeg je gisteren of oma, die van haar dromen niet genas, in de lente weer…

Voorbij is mei, het groenend gras, voorbij zijn ook de jaren, toen alles nog zo simpel was. Hoe snel zijn zij gevaren. Het woord, dat bleef niet zuiver meer en het lijf het leeft gevangen. En soms in mei doet het hart zo zeer van weemoed en verlangen. Al zijn de bloemen eeuwig mooi en kleuren bloesems bomen. 't Vervoerd beleven is voorbij…

Zoals wij eenmaal zijn bewogen, onschuldig nog, en ondoordacht, zacht tussen de laatste rozen, de vroege schemer van de nacht. Zo hoopten wij dat het zou duren, die innigheid, dicht bij elkaar: die tederheid van mond op mond, van mond op haar. o Laat wat ons zo heeft bewogen, onschuldig nog, en ondoordacht, zacht tussen de laatste rozen…

Voorbij is mei, het groenend gras, voorbij zijn ook de jaren, toen alles nog zo simpel was. Hoe snel zijn zij gevaren. Het woord, dat bleef niet zuiver meer en het lijf het leeft gevangen. En soms in mei doet het hart zo zeer van weemoed en verlangen. Al zijn de bloemen eeuwig mooi en kleuren bloesems bomen. 't Vervoerd beleven is voorbij…

Nooit heb ik gedacht aan de dood, zo ver en zo onwezenlijk. Maar nu het einde haast geweven is aan de tijd die ging en ik hier sta met lege handen, met grijzend haar en zonder het beminnen van toen het jeugdig zong in eindeloze weiden: leg ik mij neer en kan alleen nog teder zijn, en al de liefdes die vergingen in de schaduw van mijn…

Het eten staat op het fornuis en buiten kreunen zacht de bomen in de winden van oktober. Hoe donker is het huis. En dat ik heel alleen alleen moet dragen, wat reeds zolang geleden is. Ik nooit voorkomen kon. Daarstraks was er een teer gebaar, heel even was ik weer diep in de waan van een gedachte, ver in de droom van gisteren. Maar…

Er is wat op komst – ik voel het aan mijn kriebels. De tuin gaat fluiten.…

Mijn dromen heb ik neergelegd vlak naast mijn schommelpaard. Op zolder waar de rest ook staat dat tot geen zier meer dient. Al wankel ik vaak nog wat rond tussen wat toen en hier, en tracht ik soms de avond rond een heel oud lied te zijn. De weemoed naar dat ver gebied, het graag zien dat ik ween, ligt op die zolder niets te zijn. Mijn…

Herinneringen aan een liefde. Het kan haast niet dat ik die nooit van tederheden blijk kon geven met zoveel liefde van je heb gehouden. Zo diep, dat ik nog steeds je glimlach ken, en steeds nog weet hoe goud je haren blonken in het licht van zomergeuren, waardoor je kwam gelopen. In mijn herinnering ervaar ik vaak de tederheid van…

Mijn dromen heb ik neergelegd vlak naast mijn schommelpaard. Op zolder waar de rest ook staat dat tot geen zier meer dient. Al wankel ik vaak nog wat rond tussen wat toen en hier, en tracht ik soms de avond rond een heel oud lied te zijn. De weemoed naar dat ver gebied, het graag zien dat ik ween, ligt op die zolder niets te zijn. Mijn…

Haar wereld is een kamer in 't vierkant nauwelijks een voorschoot groot tussen vergeelde foto's en 't uurtje dat ik wekelijks kom wacht zij gelaten op de dood. Als ik er ben keurt zij haar pillen haar drankjes en haar knie 't is water zegt zij noemt mij weer jongen en vindt dat ik er goed uit zie. Zij schenkt mij koffie is weer…

Zij speelde op zijn basgitaar, zijn tuba's en trompetten. Heel erg was hij verliefd op haar, en op haar tetteretetten. Hij declameerde poëzie, zij speelde klarinet, en plotseling, toen had Marie op hem haar zin gezet. Zij vleide zich presto marcato, heel dolce op hem neer, en hij verstrikt in rijm en leer van metrum en sonnetten,…

Wachten op iemand die aan zal bellen. De avond rond beloven. Blijven geloven, ook als er niemand komt. Luisteren naar geluiden die vervagen, de wind, de verten diep in huis. Eenzaam zijn en traag, wanneer het donker komt, de schaduwen ervaren. Namen noemen en tegen muren praten, urenlang zichzelf verlaten. Een stoel verplaatsen in…

Februariboom - met witte sokken van sneeuw warmt hij zijn wortels.…

Zoals jij zat verloren in de hoeken van de tuin. Een gevallen blad. Een weggeworpen woord. Een bijna vogel voor de kat. Zoals jij zat in de laatste stralen van de zon. Een schemering. Een ondergang. Een leeggebloede avond. Zo zal ik zitten in mijn vel. Een oude rozentuin. Een lege schommel. Een oud gerei verloren in de hoeken. Maar…

Toen de eerste vrucht, die jij onder je boezem droeg, zichtbare vormen had gekregen. Het was mei, en nacht, en zacht als onze fluisteringen viel de regen, werd in ons beider hart een nieuw gevoel geboren. Zo groot was het, zo overweldigend van toon, dat wij het tot de dood in onze harten moeten dragen.…

Mijn hart is een wieg waar duizend dromen slapen. Allemaal van mij.…