Netgedichten

netgedicht (nr. 1.641):

Bejaardentehuis

Haar wereld is een kamer
in 't vierkant
nauwelijks een voorschoot groot
tussen vergeelde foto's
en 't uurtje dat ik wekelijks kom
wacht zij gelaten op de dood.

Als ik er ben
keurt zij haar pillen
haar drankjes en haar knie
't is water zegt zij
noemt mij weer jongen
en vindt dat ik er goed uit zie.

Zij schenkt mij koffie
is weer voor even
dat lang voorbij vertrouwd gebaar
als vroeger woelt zij door mijn haar
morst dan een beetje
omdat haar blauwe handen beven.