inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 2.210):

angst

Nooit heb ik gedacht
aan de dood,
zo ver en zo onwezenlijk.
Maar nu het einde
haast geweven is
aan de tijd die ging
en ik hier sta
met lege handen,
met grijzend haar
en zonder het beminnen
van toen het jeugdig zong
in eindeloze weiden:
leg ik mij neer
en kan alleen nog teder zijn,
en al de liefdes die vergingen
in de schaduw van mijn hart beleven,
en weten dat het avond wordt.

En trachten niet te beven.

Schrijver: Van Laeken Pierre, 8 april 2003


Geplaatst in de categorie: emoties

4.0 met 12 stemmen aantal keer bekeken 905

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
fame-fatal
Datum:
9 mei 2003
Email:
xrensxhotmail.com
Ik ben nog maar heel jong, maar als ik dit gedicht lees is het alsof ik het zelf meemaak. Het is echt PRACHTIG verwoord...kippenvel!
Naam:
Sylvia Schrijen
Datum:
3 mei 2003
Email:
sylvia_schrijenmsn.com
Ik heb je gedicht zo vaak herlezen en vind het elke keer even teder. Ik heb de indruk dat de verzachtende sluier van 'de herfst' je meer wél dan niet doet beven. Waarmee ik maar bedoel dat ik de laatste regel heel sterk vind.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)