Alle inzendingen van Violette Zandheuvel

Eerste boodschap aan de elite we zijn tenslotte allemaal vreemden stille getuigen van zwijgend water in een verleden van vergeten tijden niet veel maskers te verbergen om in het alleen zijn te ontpoppen frêle vlinder die ooit rups was ook geen daden van roem of faam alleen met een onbekende naam gevleugeld onderweg naar de zon ver verwijderd…

Je was hier met die stille warmte om een eenzame vrouw te troosten dacht ik dat jouw stem klonk in naamloze echo een ongekende liefdesband in de naam van lieve vrede probeerde de onrust te ontstemmen in het kalme zwijgen van de nacht je vroeg me waar we trots op waren tijdens onze innovatieve dromen het was te laat om opnieuw te beginnen…

Plotseling zijn de straten in een stralend zonnelicht gevangen de gezichten van de mensen glimlachen door de zachte lentewind het groen knopt sneller dan verwacht overal is het lentegroen als stille hoop aanwezig, terwijl een kind roept om snoep de bomen zwijgen, nu eindelijk geen regen een moedereend praat tegen haar kuikens in een ietwat…

Het ooit zo progressieve verstand is aan emotionele erosie onderhevig opnieuw verschijnt de heldere zon in de ochtend in verf gele streken vreugde in het buurthuis op het plein waar mensen zonder werk en geld de dag opvrolijken in schone schijn magische creatieve krachten voorjaar bloesemt bonte kleuren een oude man lurkt aan een sjekkie…

ik weet dat in mijn lucide werkelijkheid de absurditeit van de wereld snakt naar een thuis in Utrecht of Abcoude met vreemde kostgangers moet het leven zuiver zijn nu ik me ontwikkel in stugge dwaasheid van mijn fabuleren voel ik mij steeds meer thuis in hogere sferen.…

Je dacht dat ratio de actuele nieuwsbrief over het intieme leven overbodig kon maken in de diepe duisternacht maar niets was minder waar, de ganzen vlogen over de weidse wereld die oneerlijk was geworden door de mensheid zo zeiden ze, en je luisterde omdat er geen licht kwam, Jij raakte me aan in dat verlangen samen te zijn, zonder…

Het lijkt steeds vaker net als in mijn lucide dromen alsof het allemaal voor niets is geweest in een antwoordloze tijd dromen van een frisse lente die nooit meer zal komen een vergeten zomer-nevel om de wildernis te omvatten in een toekomst vol vragen alsof het allemaal voor niets is geweest stiltedromen ontsnapt uit de tijdelijkheid…

Deze vrouw is geen rivier in een eenzaam gedicht over oppervlakkig plezier schimpscheuten van de nacht zijn in stilte nu verdreven metaforen die het daglicht niet kunnen verdragen de pijnlijke romantiek is wat er over is in leven te druk voor de liefde te veel levensvragen waar deze vrouw op wacht is dat je naar haar lacht…

Arrogantie is als een verwelkte bloem decadent op weg naar de ondergang teloorgang van droevige dromen het leven kent voorspoed en tegenspoed tijd kent geen genade voor het noodlot samen kijken we uit naar het nabije einde wanneer de prille ochtenddauw de absurditeit van de wereld herkent in dwaze toespelingen van de ziel vergankelijkheid…

Hoe je toe ziet dat de wereld van een landschap in een woordenzeef verandert en bezinning aangetast door ouderdom maakt van de rivier een metafoor voor onvoorspelbare liefde hoe je ondergaat dat de zon zinkt in de zee wolken vreemde verhalen vertellen en de maanlach om de ochtend bedelt.…

De vijand heeft zich beeldschoon ingebeeld hoe het is om bevriend te zijn met de schone nimfen van de nacht En jij daar in die verte in diep duisteren weet dat ik niet meer naar je zal luisteren zolang je me bedelt om geld dat verzacht voor liefdeszaken moet het leven zuiver zijn de mens in zijn grootheid is dikwijls klein dan knaagt er…

Schepen bevaren een papieren zee wanneer ik je aanbid in mijn gedachten onder een kobaltblauwe hemel verwijder ik grijze spiegels om mezelf weer te zien komen met die trage mensen pas ben je me vergeten, vraag ik me af nu de letters op de golven dansen zoals ooit in jouw verlangen herhaal ik slechts zinnen zonder werkelijk beginnen…

Ik heb jouw ademhaling en jouw verstilde stemgeluid teruggevonden in jouw gedichten duinrups bij het zilte strand kleine worm in zoet tegenlicht ik vond jouw naam in mijn gedicht ik heb je nooit mogen aanschouwen daarvoor was ik te schuw en te gehaast maar ik weet dat in mijn lucide dromen jij de werkelijkheid naast mijn droom plaatst…

De liefde schreeuwt zich uit een hart een rugzak vol gebroken dromen een roze bloemenzee ontwaakt geur van nectar kust de broze velden alsof de natuur de mens liefheeft zonder aarzeling, onbevangen puur likt moeder Natuur haar tere wonden vaak wreder dan de mildste tederheid in de wildernis zoekt vrijheid een weg een lentehart roept…

Er is geen weg terug, het gaat gebeuren ondanks de mistroostige regendruppels de knoppen staan op springen de bomen krijgen bladeren, fris groen en jij daar in jouw heuvellandschap met de fruitige geur van verse vruchten laat me weten dat je nuchter bent bijgekomen van alle dwaze dromen misschien later in het voorjaar als de warmte meerdere…

Er valt in mij een stilte die ik niet kan duiden alsof het allemaal voor niets is geweest een ingewikkeld vragenspel, onwerkelijk niets vermoedende onwetendheid alles achterhaald door het kwaad op zoek naar een werkelijkheid omdat antwoorden nooit komen – adem zuurstof, vitaliteit die ik haalde uit het rouwproces uit het verwerken van…

Een gedicht hoeft niet te schreeuwen fluistert hij in haar dierbare oren terwijl zij zorgvuldig een gedicht schrijft wanneer hij aarzelt met zijn toverstaf wie wil het dwaze zielenoffer brengen om zijn diepste hart te beminnen een geest uit een andere wereld spreekt tegen een jongeman in zijn aardse stoffelijkheid het kerstlicht onderweg…

Tijdens het nog prille begin van jouw moedige jeugdige bestaan hadden jouw onbestemde verlangens zelden glanzende vleugels en nog geen weet van ironie of de teloorgang van het noodlot je liet mij alleen achter tussen de bomen met steeds maar weer die dwaze dromen achter iedere boom afzender onbekend alsof de natuur door een vreemde god…

Zoals de zwaluw de warme zomer beschrijft in blauwe lucht, in zwevende vlucht, zo wil ik onze innige liefde beschrijven in liefde die meegaat met het deinen van de zee in liefde die in de ochtend de zon begroet zo zal ik steeds beweren om de onrust te bezweren hoog in de lucht in vogelvlucht om het land te overzien het leed te…

De liefde is dezelfde liefde de liefde die de liefde lief heeft je vraagt me zachtjes of je naakt mag dansen onder de zomermaan zwoel in de nacht de waanzin van de donkere nacht is de waanzin van de eeuw geworden in een land waar ze je niet stenigen om het geluid van jouw geaardheid antwoordt mijn stem om alle bewondering te uiten…

In de stilte van het boek probeer je het zwijgen beekje in een haiku en je begrijpt het hoe de wolken over bomen verhalen zodra er iets verandert in de stilte van het bos natuurlijk als de liefde.…

Een nieuwe zomer gooit haar weidse deuren open je ademt lieve woorden op lichte sluimerwolken dansend ritme van de uren zomers licht ontluikend naar het troostlandschap droomloos zwijgen een nieuwe gedachte sluit de gordijnen verschijnt een avond in stilte hoor het geluid van jouw hart.…

Het is bijna of je de groene bomen hebt leren praten, door te luisteren zo mooi is het bos nu na jouw doodsdrift waar vlinders ademen in de wind en ik luister naar jouw woorden in de stille bossen van mijn dromenland heeft ieder geschreven woord die speciale klank van ontheemde kinderen die naar vrijheid snakken ik lees de zinnen voorzichtig…

Hoe jij de essentie wilde bereiken van de stille pijn in het verdriet woorden die niet zwijgen konden aan kon raken in het benauwde zijn de droeve vreugde van de zielenpijn en ik die jou nooit troosten kon jij leeft voort waar ik begon met smart in mijn zwijgen bonst jouw dichtershart.…

Misschien mag ik alles verstaan begrijpen, dieper voelen lezen en de muren blijven zien de deuren en de ramen in het afscheidsgedicht dat jij schreef over de grachten in het niemandsland waar verdwaasde weeskinderen zoeken naar de spiegel van de kalme horizon en weet je, in mijn kleine wereld blijf ik in gedachten alles lezen wat jij…

Je staat op uit jouw stilte in de benauwde binnenkamer uit het wankele sterfbed je draagt de modieuze jurk van jouw hemelse moeder de buitendeur is een wereld ver van de zwarte lakens de twijfel die je hebt getekend op de muren zonder behang onzichtbaar blijf je in jouw verborgen wereld toen je nog kind was en speelde heb je…

De oceaan heeft zoveel te dragen evenveel betekenis heeft de nacht misschien kan ik je aanraken de dag onzichtbaar maken in deze onbestemde werkelijkheid zoek ik naar mijn stemgeluid omdat het zwijgen eindeloos lijkt.…

Kan ik me niets meer herinneren waren misschien dwaze verbeeldingen over trouwe liefde die zo op de tocht van de straat, in drift en onbeholpen bezield denkend aan jouw armen met een ander om de eerzucht vocht.…

De weidse stilte delen wij in kleine stukjes stilte boven de weilanden en in de broze stad overal gedeelde stilte.…

In mijn stilte bewegen zich geesten onaardse voorstellingen vol wellust en intensiviteit van geile begeerte wanneer ik naast schaduwen dans in mijn naakte ornaat fluitend zie ik moeder aarde in verval in mijn stilte kronkelen zich gedachten urenlange overpeinzingen met betrekking tot de dood en de kornuiten van die metgezel wanneer schaduwen…