Alle inzendingen van Vlinderman

dit huis met haar lege kamers en jij, met je vele vervlogen dromen jullie passen niet bij elkaar jij erin en het huis rondom jou gevloek is wat ik zie dit einde werd voorspeld zoals zovele anderen nam je het niet ernstig teveel bezig met morgen was er altijd het verval een brokkelmuurtje meer of minder dank de bouwer maar nu is er niets…

de dagen worden korter na de herfst, de zomer en de lente komt de winter aangewaaid en de deuren in haar straten worden weer op slot gedraaid het wordt weer tijd van elkaar tot in elkaar behagen en warmte vragen konijnenkousen op de schoot en hete grog op tafel dicht bijeen weer lekker knus de boeken in de kast staan op springen hun…

in zijn hoofd weerklinkt nog het geluid van haar naderen dat geklepper harer sandalen als los geslagen leren luiken tegen een winderige muur die nacht staat gegrift in zijn uiteengereten hart met haar kwam immers ook de geur mede van hem wiens zijde zij verkoos boven zijn gewillige lende zijn naam doet er niet toe heeft het nooit gedaan…

als ik gegaan zal zijn zoals dat zo vaak heet stel dan de juiste tijd vast niets zo irrelevant en toch van levensbelang als tijd al verlies je elke seconde diezelfde eigenwijze seconde mij heeft ze nooit losgelaten gevangen was ik erdoor en dat heeft mij bevrijd vadertje tijd, zegt men wel eens wel, nabestaande vriend, geloof me vrij…

geef er één en neem er dan twee de aard dient herdacht de droom verkracht hier zijn geen wezens slechts mensen met zichzelf te koop hier loop ik immers met al mijn vragen zonder antwoorden of herinneringen aan wat ik vermoed te weten ik ben mens meer weet ik niet en minder al evenmin dus blijf ik grijpen in die grote grabbelton…

hier om deze vreemde hoek schuilt het afscheid de klauwen ver gekend breed gespreid, hier ligt de sprong voor- of achterwaarts te wachten op de mens en zijn vergissing een momentum van de eenzaamheid of wat warmte in de kleinste hoek ben je mens geweest, het antwoord en de vraag een groteske rondedans hij weet het niet, nog niet een herkansing…

hij houdt zich stil verborgen in de gordijnen het zijn geen mensen die hij vandaag wil zien enkel het overleg met zichzelf wil hij als geopend beschouwen het is de tijd van het jaar om achterom te kijken hij wikt en weegt, hij oordeelt of het goed genoeg is geweest alleen, altijd hij alleen de waarheid voor hem alleen komt hij later…

hij ziet er gehavend uit met de rafels aan wat heet een broek te moeten zijn waar de naden niet langer overlopen in een rudimentair stukje kleding zijn opgestoken hand lang geleden zwaar verbrand onderstreept verwoest zijn blik de ogen grillig onderwald dat hij genoeg geleden heeft hij ploetert door het onwelkome land van nee, geen tijd…

een pagina vol wil hij schrijven want zo kan hij blijven verwijlen in ieder hoofd dat hij zo graag heeft bemind ook al is hij verder gegaan naar de andere zijde geen onderwerp laat hij gaan hij vertelt over alles wel iets wat het hem heeft gedaan of zelfs helemaal niets daarover beslist het uur dat het zijn pad heeft gekruist hij ontkent…

hijg me, liefste laat me bereiken wat je beloofde een hemelse extase misschien ook de hel mocht ik niet meer komen beroer me, ontroer me ontvoer me tot vervoering ja, leid me daarheen waarheen ik nog niet ging doch enkel kon bevroeden wat mijn doel zou zijn ik zweer je de trouw dat doe ik, alweer voor jou mijn berouw staat er reeds…

voor de hoofse trappen van een nieuw paleis waar Vrouwe Justitia huist en grijsgewolkte beelden over zijn koegedachten dwalen staart een man verslagen naar het einde van de rit een leven vol van nemen graaien en begaaien van slachtoffer na geslacht offer aan zijn handen kleeft meer bloed dan zijn vrekkige aderen kunnen vatten zelfs de…

hij staat in de rij altijd vrij, hij weet het al jaren voorbij het punt dat hij nog kon wijzigen wat een slecht idee blijkt te zijn geweest, bijzonder slecht maakt iedereen hem wijs je investeert in spraak in eigen woorden eerst de taal door je keel uit je bewegingsvolle mond tot in het te barsten hoofd van je toehoorder meer hoeft dat…

hij is de uitkomst een voorliefdeman van zijn cortex op het podium in de schijnwerpers waar elke rekensom ontaardt in zinnen uitgebraakte kramerij verdoemd te verdwijnen tijdens reeds de eerste minuut uit het geheugen zijner publiek geen één plus één leidt bij hem tot twee slachtig als hij is blijft hij delen en verkleinen vermeerderen…

alles is relatief voor de soldaat die zo kwetsbaar blijkt te zijn als het commando van zijn oversten zonder overwegingen uitgesproken hem in de armen van de vijand drijft voorbij de uren vol glorie het bespieden van de ander het wachten op wat actie en een blinkend streepje lint na het schrijven van geschiedenis mag hij eenzaam kwijnen…

in de binnenwereld waar deuren nooit sluiten en muren doorloopbaar zijn gelden altijd regels zo moet je introvert zijn geen oogopslag durven zien noch de uitgestoken hand aanvaarden van wie nochtans je buurman is en ook niet van een ander de voorwaarden zijn simpel niemand laat je binnen en nog minder weer buiten je gooit je eigen ruiten…

hij heeft er moeite mee zijn eerste moord het woord alleen al heeft hem totaal ontspoord in de krant galant ligt hij in zijn cel alleen ineengekrompen bij de vraag moet dit nou echt vandaag? voor het tribunaal maakte hij zowaar gewag van een voorspelling lang geleden en veel geleden ook dat zweerde hij effenaf aangedaan levenslang…

al zijn alle mensen gelijk de wereld vertelt iets anders op basis van de kleur van een stel ongekleurde cellen leert iedereen zijn plek wel kennen rood staat gelijk aan dood voor moord en zelf vermoord het volk verstond geen woord van goud en koorts ernaar en geel, geel is geheel geheid het meest heidens in de rij voor wij doch uniek…

de wetenschap drijft hem voorbij elke gekende grens waar herfstbladeren niet echt hun kleuren hoeven te verliezen noch hun stammen te verlaten zijn chemie creëert elke situatie die de natuur vergat te voorzien hij is schepper als in Van Dale uit ieder niets wel iets blijft hij zijn pad betreden soms verwijt men hem de zonde van de heuristiek…

de perceptie is alles het hoogste goed voor wie en waarom wordt nooit uitgelegd dat is voor de intellectueel de minstreel, de cultureel attaché, die zijn wagentje hangt aan hij die dan en daar het hoogste woord mag voeren alles is immers attitude het gebaar het verhaal de geste een indigestie voor de sukkelbarbaar die te weinig heeft…

het onwelgekomen inzicht wentelt zich telkens een nieuw beeld zich aandient met het genot van een knorrend varken in het eigen kleine slijkgelijk overboord, die oude gedachten dat was maar 'Spielerei' naar de gaskamers ermee hier is 'die neue Armee' de rest, weg ermee, away want is hij niet meertalig? intern brandt het dof en ook…

in zijn moedertaal schrijft hij alles neer elke waarneming gedachten en fragmenten die zijn geest bevolken hij is een chronisch lijder leider van alle letteren die hem ter beschikking staan ook al werd alles reeds gezegd geschreven en soms verzwegen wil hij nieuwe woorden geven aan wie niet kan kijken in zijn overgelopen hoofd terwijl…

er fietst een jongen door het dorp zijn ratelband botst en klinkt op de klinkers, tegen de muren ze stuitert de huizen binnen samen met het schel gerinkel van zijn mooie nieuwe bel zijn hoofd, zijn warrig hoofd zit vol met miljoenen plannen over wat hij nog moet doen of af moet werken, hij is geen echte deugniet, toch kent hij elke hoek…

er zwemt een orka rondjes in zijn woelig bad het water spat druppels op de tegelvloer her en der zijn moeder wil het niet geloven haar vermogen is verdwenen met de jaren is de associatie blijven hangen ergens aan de bron van haar ontstaan ze heeft haar zoontje wél gered, aan één arm uit het water, in de handdoek…

zie daar de goeroe spirituele leidraad of het stuk onbenul dat mensenlevens steelt tot lering en vermaak van wie het spel spelen kan zijn neiging is de moraal ondersteunen met elk verhaal dat zijn legitimiteit haalt bij het geloof van volgelingen die het verleerd hebben in de eerste plaats zichzelf te zijn de afwijking wordt bepaald…

hij is een echte presentator belust op hoge kijkcijfers lapt hij iedere welvoeglijkheid aan de laars van de moraal het is het scoren voor hem en liefst ook nog door dat hem verder drijft de façade waar hij achter schuilt is gemaakt van uiterst filmbaar bordkarton en loze leuzen waar hij toch niet achter staat hij is de regisseur, de connaisseur…

het is een kwestie van ondervinden ja, ervaren wat het doet als mensen naar je lopen staren terwijl je ongegeneerd graait in de supermarkt je karretje vult met wat een mens in nood zo broodnodig heeft je stapelt de pakken inlegkruisjes netjes naast de maandverbanden het is niet dat je ze in zal leggen noch wil je worden verbonden maar ze…

zijn welbevinden hangt af van de staat van zijn gebit staat elk stukje brokkelwit nog wel in het gelid of zijn er deserteurs of verbergt het zich achter wat geel wat bruin of zelfs een beetje zwart? hij maalt er wel degelijk om - hier knarst het soms tot 's ochtends vroeg - behalve als hij tandpijn heeft dan hangt zijn bek verzuurd door…

ze staan weer te knipperen met zijn tweetjes op de kloof die beiden Rode Zee doen zijn hij links en zij rechts het centrum al lang voorbij werpen ze extra blikken naar de ander die daar wegdrijft ongekende hoogtepunten tegemoet spelen ze verdwaasd het spel van zichzelf dan maar behelpen het schaarse contact vandaag dat hen nog sporadisch…

hij is in, volledig in tiem of team, hij staat paraat voor de daad geen klachten over hem dat is naast zijn intimiteit waarvoor hij strijd levert als een moderne Da Vinci nieuwe technieken exploreert om te komen tot het juiste zicht zichzelf te verdrieten om een stel tieten niet van hem maar wel voor hem opgericht of naar beneden gericht…

zijn dag wordt steevast gekleurd door hem op drie te zetten in beeldjesland immers bepaalt de tijd de programmering zowel digitaal als analoog na een tijd voor zout en de onontbeerlijke patatten komt een poosje in de kuip vol water en geurig schuim en dan het relaxen de kousen voeten recht vooruit de opwinding van een uurtje ingeblikt…