Netgedichten

netgedicht (nr. 13.205):

jaarlijkse balans

hij houdt zich stil
verborgen in de gordijnen
het zijn geen mensen
die hij vandaag wil zien
enkel het overleg met zichzelf
wil hij als geopend beschouwen

het is de tijd van het jaar
om achterom te kijken
hij wikt en weegt, hij oordeelt
of het goed genoeg is geweest
alleen, altijd hij alleen
de waarheid voor hem alleen

komt hij later weer naar buiten
de sporen op zijn ziel geëtst
getuigen dat het van daar af aan
enkel beter wordt, dát
belooft hij zonder morren
en nog veel meer ook

hij is het verplicht
aan zijn nageslacht
en ook wel aan
zijn voorgeslacht