Alle inzendingen van Wijnand Raben

in het park staat hij met zijn hoofd boven het dak het opgroeien zag ik en de wildgroei van de stad 's winters was er weinig uitzicht de sneeuw bedekte het gras en het blad je zag soms een kind op een slee wat mist over de vijver en tussen het riet de ochtenden waren mooi totdat hij zijn bladeren gaf…

ik speelde met een houten vogel in een dorp op een wintervacht waar we Brahms hoorden aan de gracht en ons bogen over een kogel we liepen samen over het veld in een jas en een mand vol waar de componist zagen zonder haar als de koude oorlog zonder held we waren anders dan de leraar met zijn jas en versleten sjaal die ons interesseerde…

dit is mijn gezicht het is door lijnen getekend vroeger werkte ik op het land waar schilders stroompjes creëerden het zag vaak tegenslag groef zich vast in de winter in '63 schaatste ik de tocht die mij het leven zou leren over weemoed las ik de huisjes aan de Bonkevaart het ijs dat smolt onder mijn voeten over pijn leerde ik het…

de veerman op de pont belaagt het water keer op keer overwinnen zal hij dat wat zijn vrouw nam rusteloos frommelt hij aan een sigaret hoort de takken in de noordenwind het is kalm aan dek zoals bij hem in huis waar koffie en muziek zorgden voor een thuis onbewogen staart hij het water af dat zijn gezicht prijsgaf…

zal ik je vermommen schutkleuren zien ze niet wel de rode bladeren op de stoep je hoeft niet te vechten verderop is een agenda schrijf er maar in wil je hier blijven alles is goed maar weet je ik verhul mij voor de soldaten die mij willen kelen…

verderop staan twee wilgen hoe oud zouden ze zijn vast jonger dan mijn broer gisteren gaf ik hem koffie toen hij het alfabet leerde hij spreekt weinig alleen tot mij ik bekijk hem van afstand wat lijkt hij op ma zouden de twee wilgen de taal begrijpen die ma in het vreemde land sprak…

De grond waar ik was is zacht dempte de loop van jagers en het vluchtend hert Ik stond er dikwijls pakte het penseel verfde de avond en de bladerval Hij staat er nog de kastanje in de wei waar ze mij neerlegde als een verloren kind…

het lichaam was gebalsemd voorzien van een afscheidswoord ik vergat de morgen hoorde de adem van een kind we brachten haar naar de stenen waar ze speelde bij wat wind het gezicht plooide voor een vreemdeling van bloemen hield ze en het huis dat voorzien was van haar handtekening ik las een roman kende de reuk en vertwijfeling rood…

in dit pak zal ik dirigeren ken elke maat bevrijd het land van juk en tirannie groots zijn de melodieën waar de wind zich aan vergaapt steden in puin legt en zich verlustigt op het land ik ken de klank van opwaaiend zand ze is het lied dat bij eb sliep…

wacht u op mijn brief ga zo naar Antartica steek er een kaarsje op voor mijn lief misschien ligt ze onder het ijs en anders in het hemelbed het is een paradijs waar ik haar schiep ze is behoorlijk wit maar alles is beter dan een grauw gezicht in opkomende mist…

Kan dit anders of blijft het zo valt er regen op de akkers of blijft het droog Is muziek je redding op dit podium je hoeft me niet vergeten ik werk op het land Laten we dansen kind zijn in de achtertuin ik zie regendruppels op je hand Kan dit anders of blijft het zo of doen we samen die ene dans…

Op mijn akker zal ik lopen in winter en drassige grond zal er korrels en zaadjes strooien voor een vruchtbaar bestaan Met de zeis snoei ik de blaadjes de bloemen en de tijd ik leef al uren tussen kuil en koren waar ik mij zo dadelijk uit bevrijd Ik hoor de paarden zwoegen zie het land opstaan een weelderige bloemenzee vormen tegen…

Dit dorp maakt mij oud ik graaf naar liefde en een kalender waar ik de schooljaren op terug vind Na het eten wandelden we een kwartier voor de eerste les taal was een bloem in knop die in het voorjaar ontsprong Het speelkwartier was vrijheid vooral toen je lachte nu ben ik het koren dat knakt in de herfstwind…

De film is bekeken wat overblijft is een dorre woestijn Geen camerabeelden verhalen over de voetstappen en het droge gras op de rotsen We waren nomaden gingen van oord tot oord tot de lens de plek vergrootte die eens onze thuishaven was…

Er stonden monumenten op het veld die door Van Gogh gepenseeld konden zijn De kleur geel zag je soms een blauwe strik van een zomerhoedje We lagen verscholen tussen tarwe en gerst bekeken de monumenten Hadden ze de namen van de verloren zonen of bleven het onbekenden…