Netgedichten

51

netgedicht (nr. 58.101):

Thuiskinderen

treur niet lief wanneer je amper iets ziet
een boek opent en een potlood pakt
het is de regen die het land verliet
terwijl de vloer langzaam aan verzakt

je gaf genoeg om het ouderlijk huis
waar de vloer bij elke voetstap kraakte
en wij als kinderen bij het fornuis
niet over elkaar uitgepraat raakte

we hadden vrijheid en een stukje drop
kochten vaasjes voor het mooie meisje
met wat stenen en kralen in een slop

het was winter in onze vernieuwde stad
waar ik kleide op een lieftallig wijsje
en haar op het uitgestorven plein aanbad