Alle inzendingen van Wil Melker

onder een warme zon kabbelen herinneringen als golven tegen het wit gele zand dat vele jaren verblijf is geweest voor vakanties zonder eind in het zeldzaam winterse van vandaag de dag is de warmte nog voelbaar als wij de dromen van het verre strand lezen die opvlammen in het openhaardvuur guur tocht nog de koude wind en we…

er gingen stukjes jij voorbij op de rode loper van de modeshow die wij bezochten waar alleen extreme kleuren aandacht mochten de pas zat er al stevig in met schitterend lange benen de finishing touch met hakken tot aan de schenen want de stoffen moesten in bewegen zachtjes vallen de dure snit mocht niet gesloten blijven…

ik heb jouw beelden gezien ze aangeraakt in diverse posities ze pas veel later samengevoegd tot constitutie toen de affectie van vingers en handen zich in tast door jou te lezen had vastgezet tot in het laatste hoofdstuk de apotheose naar liefde heel onverwachts naar boven kwam waar eerst een dimensionale oppervlakkigheid…

nog heb ik je niet gezien met de eerste vlokjes sneeuw in je herfstkleurig korte haar de witte pluizen die zo op het kort tapijtje duiken en zich in glinsterende banen onoplosbaar op jouw huid wanen in het bekende spoor van de vele vaak vergoten zilte tranen jij gaat meer voor het knapperend alternatief van de raffelende…

wij zijn ziek maar niemand die dat ziet ervaart en het uiteindelijk hoog van de toren blaast onze consumenten- drang heeft alles al heel lang opgeslokt en vraagt nee eist meer en anders dan de medemens het heeft alles is de deur uitgezet baby’s peuters kleuters bij de opvang neergelegd vrije tijd op een laag pitje en geld voor…

het was jouw warmte waarvoor ik ging natuurlijk lette ik op aantrekkelijkheid de lijnen van je lichaam het profiel van je gezicht was ook waarvoor ik viel maar die warmte voelde aan als een huis met l. label de l. van liefde jij vol duurzaamheden opgegroeid met puur respect voor de natuur jouw genen hadden al eeuwen…

jij had je handen vol aan een wereld die je steeds ontglipte dichtbij en toch niet aaibaar omdat je het echte contact miste daar waar geven drempelloos opende leek buiten te verschuiven was binnen komen iets dat enkel gebeurde in het eindeloos emotioneel van lieve dromen de haalbare weg van warme huid en vochtige lippen…

jij scherpte mijn beelden van jou nog iedere keer als de cirkel rondde in schoonheid met een jeugdige levensluchtige vitaliteit in de kleur van het eeuwig zeldzame elixer een verleidelijke lieve uitdaging om halsoverkop te zoenen met de uitdagende ondeugd in het donker van je ogen daar raak ik helemaal van ondersteboven…

ik heb de letters op een rij gezet dicht ze bij elkaar maar de zinnen willen niet samengaan in accenten er ie altijd iets dat harmonie verhindert dat niet past bij elkaar en dus is samengaan nog even van de baan…

wij hebben de aarde geknecht haar schoonheid geschoffeerd de huid van alle waarde en bijzonderheden ontdaan wat er te plukken was is meegenomen zonder enig woord van dank en vergeving vragen voor geleden schade is nooit opgekomen bij veelvraat mens dierlijk en plantaardig leven is misbruikt ten eigen bate werd mishandeld voor pure winst…

wij wisten al heel lang van het bestaan van de groene plek in het bos met zomers de speciale kleuren van de bomen rondom het ultra zachte groen van het mos dat winters verdween maar zomers een mystieke aantrekkingskracht had voor iedereen die iets van en met liefde had of dit vroeger ook heeft meegemaakt zoals sprekende woorden…

jij hebt de kunst verstaan om te gaan met mensen die net even anders waren kon hun boeken zonder woorden lezen in talen die nog geen stem formuleerden las lichaamstaal uit hun verschijnen beantwoordde die in soepele lijnen met een lach en sprekende ogen had de intuïtieve aantrekkingskracht van gelijkgestemden die herkenbaar…

ze schreeuwde uit onmacht en ongeduld nog was er geen vooruit de massa stil honderden ogen keken haar aan blaatten de brandende vraag van tweeletters waarop zij nu even geen antwoord wist te geven het oponthoud kon nog wel vele uren gaan duren de vervoerde melk werd steeds zuurder met een herderin die niet kan…

jij had altijd al iets met schoonheid en exquis je bewegen was als immer buitengewoon gracieus verfijnd tot in detail en harmonie met het heelal waar volmaaktheid danste en jij met voeten lachte op iedere pas waarbij jouw blik de kleuren van je partners begeleiding lazen en wij samen parelend de dansvloer van hemel…

het voelde al meteen zo goed de sterke handreiking als groet met gelijke frequenties de eerste ontlading met een omarming van positieve energie die eigenheid herkende in astrale kleur en geur van lichaam en geest die zich probleemloos elkaar op- en aanvullend mengden aftastend zijn wij gaan zoeken naar het paneel…

hij gooide stenen schreeuwde onverstaanbare kreten wierp zich onbeheerst in een strijd waarvan hij dacht dat het de zijne was nog had de tijger zijn klauwen gespreid maar de ongelimiteerde drift raakte er uit geschrokken en getroffen door verdwaalde brokken de stoet begon gezicht te krijgen gebutst en bebloed probeerden zij…

ik heb in het boek van mijn tweede leven een stukje mogen lezen nog beven mijn handen van schrik slaat de angst mij om het gehavende hart het is leven en tijds- bepalend apart van de ene dag op de andere lijk je een wrak nee mijn hart is niet gebroken maar de uiterste houdbaarheid is door talloze bestralingen voortijdig…

ik zie de stukjes vroege lente uit de lange winterslaap van jouw aura ontwaken waar het voorjaar zijn specifieke kleuren bewaart in speelse frequenties maken gelegenheids- combinaties zich los uit winterkoude patronen vermeerderen fluctuaties tot een creatief palet dat langzaam samenvloeit in de nieuwe prilheid van…

ze schreeuwde woorden met van die scherpe klanken die snijden in je ziel waarvan het bloed al lang vergoten is omdat de inhoud niet helemaal beviel aan stem verheffen heeft ze nooit gedaan de toon ging uit pure nijd de hoogte in en mismaakte zo effecten die al hout sneden in doelen zonder smoelen we beperkten ons tot klein publiek…

alles wat je bent heb je al gegeven met je aanwezigheid opvoeding opleiding en levenservaring in meerwaarde weggedaan en dan je eigen leven dat wat jij nog in stille tijden even zelf wilde beleven in los zijn van de wereld voor zover mogelijk opgebouwd in eigen bestaan met zuivere gedachten zonder al dat gedoe van goed dat…

ik hoopte in een paar penseelstreken jouw glimlach neer te zetten zonder karakteristiek het rake vast te maken door een stukje van jouw leven te verstillen in liefde waarbij de stemming bedding geeft om met tal van emoties je lach visueel te parelen in zoetgevooisde taal…

weer knallen verboden woorden hun eigen kleur zonder ooit tot bezinning te komen het is de ontploffing die plaatsvervangend aandacht trekt beschenen door het licht van hen die over schreven gaan op eigen podium dood en verderf zaaien en niemand sparen de wet met voeten treden en zo een eigen orgasme beleven…

jij wist het spel zo te delen dat ieder daar een goed gevoel bij had ze speelden met een lach van binnen uit wat door kenners werd getypeerd als winst voor de schavuit hun ogen spiegelden plezier zeker als de winst al op voorhand al bijna te incasseren was omdat zij het geluk al bij de staart te pakken hadden maar die liet…

steeds vaker strakten wolken hun rafelige randen donkerden kleuren humeuren van de bezige mens waar geleidelijkheid de natuur ruimte en tijd gaf joegen veranderingen elkaar in rap tempo op zonder noodzakelijke rust ook gebrek aan bezinning ontwricht in evolutionair opzicht de synchronie en leidt onherroepelijk naar chaos en…

we dwaalden gleden langzaam van de wereld af verloren stukjes bewustzijn er vielen gaten in de trap die we omhoog gingen waar de stappen zich vertilden aan ons gewicht het niet helderder werd in de toch steeds ijlere lucht een vochtige kou begon ons parten te spelen want zonder richting verdwalen in een niet aardse omgeving…

jouw lach ontsluit zoveel plezier en baart humor in twinkelende ogen golft door de ruimte in een aanstekelijk ritme op een melodie die al eeuwenlang hout zaagt en waarvan de teksten in alle talen meegezongen worden in generatieve herkenbaarheid die uit voeten komt die staan in een wereldcyclus…

ik hoorde je neuriën terwijl je handen op een zachte manier orde schiepen in de chaos die huishouden heet in aangename rust herkreeg de kamer de stilering zoals ooit bedoeld met brede lach openden gordijnen de herboren inkijk ook wij waren meubilair en hoorden al zo lang tot de inrichting dat afwezigheid heel ongemakkelijk…

het vuur in je ogen brandde toen ik mijn koude handen met witte vingers aan jou liet zien in liefdespatroon dansten rood- oranje vlammen hun warmte en altijd als wij samen waren begon het hete bloed te circuleren nog steeds werden wij overvallen door deze intussen bijna berekenbare acties en ons verlegen lachen had zo…

ik wist dat jij aan het dwalen was het gras steeds groenere kleuren gaf en lachte naar kleurrijke bloemen waar jij naar wuifde op de vleugjes wind die jij als storm in het koppie voelde naarmate jij groter groeide en nog altijd verbaasd naar je handen keek waarvan de vingers vreemd uitstaken en konden bewegen zonder elkaar…

ik zag je lopen met voetstappen die de aarde raakten en in contact het schijnsel van verbondenheid afgaven door licht te geven door veranderingen van de spanning lichtten moleculen op als zij elkaar raakten en zo een mensen spoor achter zich lieten dat langzaam doofde en in de loop der tijd opgeslagen werd in het silicium…