Alle inzendingen van Wolf

Ik heb een verrassing voor je ik weet eindelijk wie je bent je woonadres is me bekend Wees gerust, ik ga je niet vermoeien geen lezing, wat is aangedaan of hoe het dat meisje is vergaan waarmee je dacht te mogen stoeien Ik heb een verrassing voor je je krijgt terug wat je ooit gaf ook al ontliep je toen je straf Welnee, je zult van…

Seconden tikken tot minuten weven fier kwartieren in ’n uur secuur als dag en nacht verkleven resoluut en tot etmaal verbonden Veren strelen heen en weer in de ban (blikken nokjes, vallen, klikken vast en tasten beslist naar ogen die schrikken) van de schokjes die gemiste dagen speren Gesleten klokken razen tijden of staan stil…

Haar hand smoort droge snikken in smeken strekt de arm zich uit kreten sterven zonder geluid in de wanhoop van haar blikken Knikkend zoeken de knieën grond het lichaam buigt voor het geweld moe van het strijden en geveld door 'n schrijnende diepe wond Verzwakte handen weggekwijnd vangen nog even 't vol gewicht voordat ze in d'r neergang…

Sonnetvorm, sonnetvorm, alweer een sonnetvorm kwam ik daar maar vaker een goeie van tegen helaas is dat een genoegen zeer zelden aangelegen ‘t zijn zandtaartjes, windhaantjes, glazen zonder storm Sonnetvorm, oh net vorm, ik kan er niet meer tegen te vaak blijk je bagger, da`s modder zonder kluit het slijk van de aarde pust hormonen in je uit…

De herfstdag sterft en vlijt zich asgrauw omwonden door nevelige wolken neer de maan bleekt stil door de atmosfeer als ‘n troebel oog befloerst met dauw flinterdun verliest het duister haar git als sluier zich mengt met zwemen van licht volle flarden breken, ontvluchten ijlings zicht langs gevlochten takjes, nesten rijpen wit wellende…

Een jaarlang al mijn glimjuich-heks een wonderfee met toverkolder ze heeft een maffe melige kronkel vol tinkel- en ook tankelvonkel in d`r goed gemutste bovenzolder De dagen die ik minder relaxed grommend in mijn wolfsrol kruip giet ze stiekem vol met giechelstof ze brouwt drankjes tegen duf en dof glanst mijn slechtste dag tot in een stuip…

De zon die tussen bomen scheen in pastellengloed van mist gebed warend loom tussen het herfstpallet van ‘t bos dat dichtte om ons heen Het hoge gras doortrokken sporen met ongerepte paadjes puur natuur stil, wild, liet `t verscholen avontuur instemmend haar zuiv`re lente horen al spinden rupsen gene zijde een vlinder ontpopte in ons beide…

zie haar liggen, d' schone maagd zo onschuldig als haar spinnen zal ik haar fluweel beminnen totdat ze magistraal ontwaakt zie haar ogen langzaam open begroeten ziel in vogelvlucht verjagen kilte uit de lucht elk angstig zet het op een lopen zie haar wimpers tegen ‘t licht vragen knipperend de zon ontslaapt nu eindelijk mijn bron?…

Mijn afscheid gaat naar het jaargetij waarin de lucht onbewogen haast bevroren tussen het zoemende vuil van het seizoen trillend doortrokken was met niks liever dan verkoeling vinden in een dag als deze. Belovend van gloren zonder ongewenst zwanger te hoeven zijn van de hitte. Mijn smachten is naar de lente van het sterven waarin ontbinding…

De zon door het venster treft dwaalstof tot klaringen Zwervers in de donkere ruimte, uit de nok van mijn heelal als vergeten kometen, pas zichtbaar bij de val naar een ster die naast aantrekt zich verzet tegen dingen Traag draait het ‘stof `lijke’ haar moeizame wendingen Afgebogen door het fuseren van het lichtend vermanen wordt oud vuil vergast…

Grijp het lokfluitje, stem hem ferm verleidt het trekdier met luidjes zacht schenk de migrant je kermende jacht tot je bedolven bent onder een zwerm Blaas op het tuitje maar kauw geen noten want je blijft achter buiten zacht-te veren het ganse feest zal langs je hene migreren zonder ooit te zijn beschoten Werp dan niet plots een…

Ik ben een poëtisch hoge berg massief met silhouet onwrikbaar toren ik, verhevenheid gewaar, elke minaret tot dwerg Ik laat schallen tegen hen keren als ze wijken van mijn wetten ‘k zal ze met lawine`s pletten `t is mijn natuur om te verweren Hoor mijn loeiend holle klanken zie de pioniers bevriezen die ik hinder te beginnen Klim niet…

Noordenwind zwiert fladder vlerken aan `t plooigespannen hemelkleed waar ze door zuchten zwellend sterken in vlagen snikkend kinderleed Het vragende ‘waarom’ jaagt smeken wervelend, dolend door de natuur waar kalme wateren woelig breken met het zonlicht in het laatste uur dat in schemering met stormen vecht die bevroren verdrinken…

Haar warmte pluist blossen lokken teint de tinten waarvan haar in ‘t stilleven hartelijke nuances zijn meegegeven die tot in haar timbre zijn doortrokken Haar stem is als pastel zo zacht vermist in aquarelle inspiratie sprekend tot de verbeelding van een geruisloze creatie vervloeid in de adem waarmee ze lacht Vertederend veegt ze krijt…

Ik heb geweldige gedichten gelezen. Ik heb ze aan me voor laten dragen. Karrenvrachten vol, wagen na wagen, heb ik stuk voor stuk afgewezen. Ik heb geweldige gedichten bekeken. De vormen op me in laten werken. De palen, de perken, de veren, de vlerken, stuk voor stuk heb ik ze afgezeken. Geweldige gedichten heb ik verslonden tot achter…

Slanke vingers strelen zware oogleden zacht tot wimpersluimer verweven droombeelden met wolken paarse wentelingen tot witte wattenbollen verkleven; in een diepe slaap verstillen de kolkende ziel weekt van zijn om zich bevrijd te verheffen Deinend in een glooiende zee van vernevelde glinsterende slierten die bundels maanstralen plooien tot…

Op een dag zal ik gaan treed ik buiten mijn afgesloten gewelf in het door mij nog onbetreden leven als een blad; nuchter, clean en onbeschreven bewandel ik de weg op zoek naar mijzelf Op een dag zal ik blijven op het juiste pad dat ik tussen struiken vond waar ik mijn stap van angst kan gaan bevrijden en leer de valkuilen weer te vermijden…

In het hoekje van deze warme kamer verlept, vergeten, mijn rieten zitting stug van alle billen die op mij hebben gezeten ben ik vrijwel tot op de draad afgesleten nu met een kermend krakkemikkige rug die ooit stevig werd bevestigd met een hamer Mijn baasje sleepte mij altijd kordaat naar achter plaatste zijn benen wijd en trok me aan mijn poten…

De ondergaande zon waarin je schaduw staat treurt haar tranen rood wordt twee keer zo groot voor ze werkelijk gaat De opkomende maan verbleekt als weinig straalt huilt verlegen vol tot zij hoog en hol in het duister dwaalt Een fonkelende ster herdenkt jouw felle gloed vindt geen enk`le rust stort als kaars geblust `t vallen…

Zo de donkerkoele bruisende branding stroomt over een sneeuwwit strand hunker ik de gloeiende zon te vloeien tot een zwak scharlaken schemerlicht Ik verlang de lucht zinderend haar krekelgeluiden te mengen met het steevast bulderen van gepassioneerde kleurenpracht als peluw van de nacht zodat ik mijn schaduw kan rusten alleen gelaten…

Als de maan haar hoogste punt bereikt valt weerschijn in twee felle ogen worden blikken omhoog gezogen naar de hemel waar zij lichtend prijkt Zoals zijn zicht haar gloed weerkaatst als hij halend passie stemt zo is zij ook in 't minst geremd zelfs als zijn schreien eens misplaatst Gevangen in de manestralen roerloos…

Ik voel kracht door de omhelzing van je armen die me zo vertrouwd verwarmen tijdens strenge vorst als een huis dat me beschermt tegen striemende regen met heerlijk de ruimte en prachtig omgeven gelegen als een stukje Eden verlegen op mij gemorst Ik voel verlangen door het stralen van je ogen waarmee je me glimmend de liefde toevertrouwt…

Stil in een hoekje vlak naast de open haard die alleen in gedachten nog koperkleurig gloeit en geurt naar koude winternachten gezelligheid welk bouquet zich mengt met het jouwe van tijd tot tijd want de lente heeft zich ontluiken vroeg ontbloeit maar gaat zo af en toe met een koele vleug gepaard Geruisloos onder je dekentje, wurm je met het…

Ik drijf op de vleugels van jouw droom in een wereld die ik niet eerder zag maar ik nu tederzacht betreden mag Waar een kus door de hitte van de daken veert in zwijmelkruid nest dat zich welig bloeiend verstopt daar als een zeldzame kriebelrups tot vlinder ontpopt en breekbaar trillend je tederzacht reflecteert Een roze wolk probeert…

Ik heb urenlang geprobeerd om te ontdekken wat ik eigenlijk wil zeggen ik heb niet anders kunnen doen dan langdurig staren naar zwak kaarslicht jou zwevend beelden tot mijn glimlach gebrand stond op mijn gezicht wat me grijnzend deed beseffen dat ik het je niet uit hoef te leggen Ik heb dagenlang geprobeerd om te ontdekken wat ik voor je voel…

Moe gestreden is mijn wereld me gaan dromen afgemat vlijde mijn hoofd tegen je aan zat van steeds dezelfde wegen gaan uitgeput niet uit de put te komen Leeg door het verleden van mijn bestaan amper door het verzet van…

gelijk zijn zicht haar gloed weerkaatst als hij halend liefde stemt zo is zij ook in ‘t minst geremd als zijn huilen eens misplaatst nachten heeft hij haar gemist schaduwscherp verlangen eenzaam versmolten met haar hemels lichaam dat hij talmend groeiend wist jachtig haastte hij zijn tocht grommend naar de vele sterren happend als er eentje…

Door somber doodse dalen dwalen zielloos, verdwaasd en zonder zonden een losse rots zal mij verwonden dus die verschop ik zonder dralen Gekwetst rolt hij woedend van me heen ketst mijn onmacht stuk op een kassei blijft gebroken liggen, dankzij mij tot klein verpulverde stukken steen Geslagen staar ik naar de brokken kijk de leegte…

Starend in flauw flakkerend kaarslicht met een hoofd vol brandende dromen en vurige wens dat ze uit zullen komen verzink ik verder in mijn eigen zicht Starend in het blauw met een lach droom ik je diepdonkere vonken vochtig, gelukkig, passievol, dronken zoals ik vroeger de liefde ooit zag Starend in resten gedoofd verleden wetend dat…

door jou ben ik overtuigd dat het leven geen pretje geen feestje of gespreid bedje met donzen Schoonheid overstelpt door jou realiseer ik me weer dat het niet altijd even plezierig Aangenaam nieuws of nieuwsgierig dat het pad niet vanzelf wordt gelegd schema`s zijn Charmant overbodig nu ik Ronduit vertel waar je me laat als ik je zelfs…