Alle inzendingen van annabel

in middagstilte aan het Drentse veld waar krekels ongewis hun tsjirpen laten horen de vogels heel ontspannen fluiten in overgave aan hun eigen toon zelfs bomen wachtend luisteren het gras zich neigt naar elke kleur daar wil ik heel alleen voor jou mijn allermooiste spel over de velden sturen de piano laten zingen over stilte in mijn eenzaam…

als ganzen boven 't taaie veen in tomeloze vlucht of glinster van het zonlicht op het dreigend zwarte water zo min kan ik nog hechten aan dat wat mij beweegt langs de immer saaie snelweg als in een flits de heidevelden en o, het late zomers zandpad dat ons het vrijen geeft de melodie die niet beklijven kan verlangen in een fado die…

het liefste zou ik je uit dromen lichten jij man in mijn verhaal mij blozend aan je op gaan biechten in onverbloemde vrouwentaal mijn bloeiend lijf seringen laten geuren bloedmooi mijn lippen verven en mijn lokken zilverwit als jij dan nog de plooien weg wil strijken dan restaureer ik dit gedicht…

zodra ik één stap buiten zet laat hij zich rap bemerken hij woelt mijn haren stevig om en kust hartstochtelijk mijn wangen blaast nevels weg en spinnenwebben gooit open mijn verlangen alsof hij mij te wachten stond mijn vriend de wind soms wil hij naar mij luisteren mij zwoel en zacht befluisteren de warmte even tastbaar maken als gevoelens…

het slechte nieuws wist hij knap te doseren verhullen in een therapie-verhaal compleet en fraai geïllustreerd met fotobeelden maar eenmaal thuis plaagt juist wat niet is uitgesproken slaat keihard weer de twijfel toe knappe dokter die kan snappen wat of mijn fantasie juist daarmee doet…

geen schoner schip, dacht zij dan met mijn zelfgekozen woorden dus ruimde ze versleten trauma's op en overboord ging ook de schaamte relaties, kundig opgepoetst,verschoond de opgeklopte bedverhalen al oude schulden weggewreven taboes als oude koeien weggekiept jaloersigheid en nijd in het geniep ook naar de afvalbak verwezen ellende…

tussen de dorpen staat fietshoog de mais spannen helden de spieren suizen de banden over een smalle weg verderop aan de brink tussen de versierde kramen herkent de Drenth aan het koele bier het aloude recept altijd doorgaan…

soms boeit mij nog de zelfkant het rauwe in de mens zoals de onverhulde sex schuw voor de liefde soms is het zachte hard op zoek naar al wat echt is of uitgesproken plat een lastig ruime grens voor jongeren om te verkennen het duurde mij een leven die zwarte kant in mij ook te bekennen blij om te kunnen kiezen voor menswaardigheid…

lag in je armen het paste niet maar we konden elkaar raken ik had je zo lief…

mijn paadje heb je schoongeveegd en aangeharkt de sintels de distels stonden schandelijk hoog de dovenetels en het ruige gras dat jij met zoveel liefde en met blote handen wilde rooien door ging je met de paardebloemen met wortel en met tak geruimd het boerenwormkruid tussen alle tegels weggekuist de gulden roede op de schop genomen…

je gunde mij die reis door mijn gedachten ze zochten zelf hun plek daar waar geheimen wonen in zoete bosbesblauwe kinderbomen in late zomerzon de liefde verdwaald en teruggebracht tot stilgezet, maar gulzig groen liet jij me schrijven tot gedichten herhalen tot geloven toe met keer op keer doordachte woorden…

net als vorig jaar vroeg ze ben je gelukkig naast elkaar liggend wiegend het Prinsengrachtconcert toen hij niet antwoordde voelde zij zich alleen verlangend naar de stilte hoog in de bergen los van alle denken besef van eeuwigheid vrijheid…

wees maar gerust je zou niet verder hoeven lezen je mag dit dicht meteen wel overslaan vandaag is het uitsluitend voor mijzelf ik ga de honderd-vijftig halen zoveel gedichten in een korte tijd en idem zoveel muizenissen zoveel emoties trekken mij voorbij en als ik terugkijk zijn ze als een schilderij een bontgekleurd verhalend werk van…

de dood ging aarzelend akkoord ik vroeg hem om als metafoor te dienen voor al het onvermijdelijke je weet, zo sprak hij er is ook voor jou een eindig onverbiddelijk lot dus droog nu maar je tranen spaar ze ook niet voor verdriet over ongewilde manco's in je leven door 't onontkoombaar voorbeeld in je jeugd of later nog of door je onverbeterlijke…

mijn "zeg maar" menselijke geest een grote bron van tegenstrijdig denken heeft veel te vaak van "zoiets van" dan moet het tegendeel worden bewezen en dus, na levenslange overweging over het echte in dit leven denk ik weer voor de zoveelste keer ik weet het nu toch wel heel zeker…

beluister me, belees me zoals de wind ruist door het fijne blad bespied me, beleer me als al mijn fouten aan het licht bedenk me, bedroom me wanneer de avonden zacht achterom bedrink me, bespreek me ook als er niets meer is…

begraaf me niet onder verhalen die ik niet heb bestaan laat liever los wat naar beneden zou halen gedenk me zoals jezelf en beloof me…

via het scherm liet jij mij weten dat je gelooft in heilzaamheid van spanning bij het mailen tot aan de date, die daartoe leidt of van gedichten die de wereld in een ander daglicht willen zetten tot maanverlichte zwoele erotiek of kritisch op de feiten letten van harde porno, die ik niet wil zien maar velen tot gerief laat komen tot zacht…

de dreiging moet je laten horen spak streng de lerares het gaat, zoals ik zei om een ophanden zijnde executie de dodenmars kun je van verre horen 't geluid zwelt onheilspellend aan de arme schuldige, ter dood veroordeeld voelt dat hij niet ontkomen kan dan ontwaart hij tussen ramptoeristen zijn geliefde, die hem zo bemint maar al haar…

wegens ongemak bied ik vandaag tegen elk aannemelijk bod mijn langgespaarde stappen-plannen veelal gemaakt voor ver met liefde voor de zee voor 't struinen over Drentse hei of pas-ontwaakte alpenweiden de duister-dwaze knapzakroutes in het veen voor mijn gedroomde metgezel mijn huiver en mijn ongeduld gestolen kussen halverwege gelopen…

de rauwkost is te grof gesneden klaagt hij vandaag niks beter dan de afgelopen week tomaat te bleek 'k probeer opnieuw: -en als je het zelf wat kleiner snijdt? hoe zo, met dit soort messen? zelfs een konijn zou dit niet fressen puree te flauw en veel te droog -wat zout of jus misschien? mijn favoriete stamppot niet te eten 't stampen…

dit ingewikkeld lijf, dat volgens publicaties in mijn krant van wetenschappers die het weten nog veel subtieler en ook ingenieuzer kan maar daarentegen ook bevattelijker voor pas-ontdekte ziekten die dan weer voor de tig procent wellicht ook nog genezen kunnen afhankelijk van hoe ik mij in komende decennia gedragen zou in ogenschouw genomen…

daar in 't vreemde pakhuis waar het overmaats geluk de overhand gekregen had was ik genode bruiloftsgast de toekomst liet er zich zo vrolijk soepel aanzien dronk uit de overvolle bolle glazen zo zelfgenoegzaam als zij was maar tussen mijn twee oren zette zich een ongemakkelijkheid vast die zich verspreidde als 't klamme zweet daarna nog…

kom hef met mij het glas laten we samen drinken er is voor ons in het terminus al plaats gemaakt laten we dan proosten op de weg te spoelen ballast de veters losgeknoopt van 't strak korset van schijn laat varen nu de humbug van dat ik nog steeds mooi zou zijn zeg me alleen maar met je ogen dat je door het vuur zou gaan voor mij…

van weggeweest mijn zelf nog niet teruggevonden de spiegel van de jeugd gaf onbedoeld verval te zien nu echt begonnen reis niet zo snel bedelden mijn ogen ik wil nog zoveel zien de kale heuvel met het eindstation nog niet beklimmen en zie hoe ik nog leef mijn ogen licht wat meer geloken mijn mond verdroogd maar met nog kleur op wangen…

de man loopt met haar op neemt in het veen 't gebaande pad en houdt het voor haar open pas later ziet hij dan de spiegeling in 't stille water van de afgeknotte kale bomen waar zelfs de kraaien zelden komen zij hoort hun roep er was veel liefde onderweg zegt zij, vooral van hem die zich verliezen kon en niet eens groots of zeer meeslepend…

is 't dan het groot gemis dat achteraf de liefde kleurt? zij herinnert zich de herfst ze reden door de Drentse dreven de tinten leken dieper, warmer als in nieuwe harmonie na lange tijd kon zij het bed weer met een liefste delen zijn passie en zijn kussen nachtenlang opnieuw beleven verlangen was veel meer dan lust groot was deze liefde…

verraderlijk dat is het veen je kunt je makkelijk verstappen want onder zacht en verend oppervlak ligt 't zwarte water op de loer zij lopen naast elkaar een wereld ligt daartussen pakt zij voor steun zijn hand? hoe weet je, vraagt hij dan dat hij je Grote liefde was hij weet het voor zichzelf wel zeker want missen doet hij haar nog elke…

dit beeld laat mij niet los nu met een dichtgeknepen keel mijn dochtertje van 11 met staarten en een mini-rok waaronder zeker weten de zelf gebreide warmers voor het been die levensvreugd opnieuw beleefd van meiden op toneel zó tastbaar en aanstekelijk…

het grijze haar dat eigenwijs gekruld haar bruin gezicht omkranst, valt even op maar onopmerkelijk maakt kleding haar tot muis de vaste reiziger kijkt door haar heen, haar beeld valt weg tegen de achtergrond van het veranderend landschap het raam maakt in een flits een foto, mooi omlijst zij laat het gaan wil niet meer weten waar nog…