inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 28.022):

losgelaten

als ganzen boven 't taaie veen
in tomeloze vlucht

of glinster van het zonlicht
op het dreigend zwarte water

zo min kan ik nog hechten
aan dat wat mij beweegt

langs de immer saaie snelweg
als in een flits de heidevelden
en o, het late zomers zandpad
dat ons het vrijen geeft

de melodie die niet beklijven kan
verlangen in een fado die vervaagt
zo sluipt met het verdriet
't losgelaten voelbaar binnen

Schrijver: annabel, 7 september 2009


Geplaatst in de categorie: verdriet

4.4 met 9 stemmen aantal keer bekeken 665

Er zijn 4 reacties op deze inzending:

pelgrim, 15 jaar geleden
intens verwoord met mooie sprekende beelden, prachtig - krachtig gedicht!
kerima ellouise , 16 jaar geleden
prachtig deze opbouwende beelden om dan zo voelbaar te sluiten...
zo aanraakbaar mooi!
Martien Montanus, 16 jaar geleden
Indrukwekkend, ben er even stil van!
Hanny, 16 jaar geleden
verlangen in een fado die vervaagt, fraaie regel in een prachtig gedicht.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)