Alle inzendingen van annemieke wetting

Al eeuwen staan de beste stuurlui hier aan wal zij strijden tegen 't water buiten onze dijken terwijl de kapitein en de gevraagde loods bekijken hoe 't Schip van Staat in ruwe storm aanmeren zal 'Après nous la déluge' denkt de kapitein niet, nee zij zal de koers laten bepalen door: 'Je maintiendrai'…

Als ik mijn Broeders Hoeder toch moet zijn: ik bood een paraplu aan tegen regen en och, het komt ook vast niet ongelegen een parasol in het geval van zonneschijn ja, als ik Femke was: ik wist het wel ik hield de plu vast in het midden van het stel!…

En terwijl de maan roerloos boven de velden hangt terwijl de zee haar damp uitblaast over het land terwijl de bomen staan te dromen van de zomer die nog komen zal, terwijl radio Pandora haar klanken strooit in de ruimte van de caravan die nog gevuld is met woorden woorden en bol van woorden- wisselen en luisteren, terwijl Witje zich…

Het bekende vertrouwde onderdak binnenste met uitzicht op muren planten in potten, een perzikenboom maar klein en intiem, mijn geboortestad in deze windstilte, dit niemandsland, de zondag, geluid van een tikkende klok, geliefde muziek om bij wakker te worden onbekend moet nog worden veroverd theorie snelt praktijk hier vooruit naar een…

Boven de toppen van de bomen een blauwe lucht met wolkenveren en de geluiden van verkeer en daaromheen vogelgezang het duurt niet lang of klokken luiden om mensen naar de kerk te roepen om stil te zijn en na te denken te luisteren naar oude wijn de zon klimt, en de koele morgen wordt met de oostenwind verdreven hier zit ik, noordzij van…

Als je niet wordt als het kind staand op de brug in de wind en je vergeet hoe het leven toen was eens aan de rand van de plas als je niet wordt als dat kind dat je ooit was, teerbemind, mis je het beste wat je ooit bezat weet je niet meer wat je had als je niet wordt als een kind dat zoekt en wonderen vindt zingend en dansend het leven ontdekt…

Blauwe lucht met wolkenveren blij gebeier uit de toren mandarijnen ingemaakt nieuw groen schort met pannelappen gastvij geurend is de keuken glaasje binnen handbereik flessen en papier verdwenen vrolijk klep- en glasgerinkel fietstassen geleegd Blauwe lucht met wolkenveren blij gebeier uit de toren mandarijnen ingemaakt…

mooi is mijn mandarijnenboom die naast de vruchten bloesem draagt mooi in de schaduw, in de zon en als het avondrood vervaagt mooi is mijn mandarijnenboom oranje naar de zon gericht toch zag ik hem nog nooit zo mooi zo mooi als in dit prille licht…

Muren van steen bestaan niet in de ether het woord vliegt vrij voor wie het op wil vangen zo waarlijk als de aarde ronddraait in de ruimte is er Berliner spraakontwarring…

flarden muziek op de geuren van bloemen dansende golven, zij dragen geluid 'soul' zingt 't vanuit het blauwe gebied tussen hemel, water en straten, tot verder dan hier als een kleine boot meert het af aan mijn oren die gespitst zijn op een herkenning van verleden…

Stilte in de straat stilte plakt op de muur op de glimmende steentjes in de stoel met de kussens op de marmeren tafel onder de autobanden zelfs stil is de vochtige volle maan de spaken van de fiets de druppel in de kolk de dichte jalouzieën de stilte geurt in geel en groen de stilte zoemt de stilte suist de stilte houdt de adem in…

Papier, een pen, hier buiten schrijven het marmer van de tafel koel en zo geschikt als onderblad de straatlantaarn geeft licht genoeg om koelte vast te leggen want vóór de buien uit vakantieland wordt alle warmte weggeduwd dus alleszins aanvaardbaar is mijn glas pastis met ijskoud water en wel: binnen mijn handbereik over de Singel klinkt…

Het stuivende zand vooruit de schitteringen in het water de schelpen op de pier en in de rug duwt dertig jaar Er was een ander strand en later lag in het verschiet twee blonde kinderen, een hond een kar, getrokken door een vrouw het duin op naar de top en naar beneden door het mulle zand de zilte zeelucht als afrodisiacum latent aanwezig…

Hoog boven de stadse vijf mei-braderie boven de schreeuwende scheermes-meeuwen glijden twee buizerds traag in cirkels donkerbruin afstekend tegen het blauw de dag is vrijdag, het uur half drie spiralen draaiend, hoger en hoger tot ik twee stippen nog zie waar ik kijk hun universum vermoed en hun vrijheid…

Mijn moeder huilt op zondagmorgen -ik mis hem zo en als een kind neem ik haar wiegend in mijn armen mijn moeder heeft verdriet en ieder woord schiet -stil maar, stil maar- nu te kort…

eerst vrijen in ons bed en dan bij 't naar beneden gaan de geur van versgebakken brood de zon, de aardbeien op toast en prachtige muziek, het kan niet op, bijzonder allemaal' dat kom je mij vertellen-kus- terwijl het bad volloopt en ik de virtuele werkelijkheid opzijschuif voor de echte- ik heb de zondag lief ik voel mij goddelijk…

die éne dag, waarop het hemelblauw dwars door de toppen van de hoge peppel schijnt die éne middag wanneer alles in een grote harmonie passeert de zon, de bootjes door de Vliet voor het Archief van de Gemeente langs de kat die als een sfinx blijft zitten op een steen de hond, die schaduw zoekt en ik, in schommelstoel met plaid, die warmte…

Slaap onbewust onderbroken wakker uit anderland donker buiten binnen kaars vlam van vuur zuurstof en vaste stof licht nacht verzwakt in schaduw verborgen storm stroom door druk hoog naar laag verplaatsing hier is het stil bewegingloze schijn…

Een dor plataanblad wervelt boven het trottoir als paraglider stijgend op thermiek dansende personificatie van de ziel verbeelding van wat eens vol adem was verleden tijd figuurlijk door de geest omhoog gestuwd…

Kwikzilverig rollen mijn gedachten als korrels over de gladde vloer (de koortsthermometer gevallen en wij, als kinderen ademloos toekijkend hoe mamma de druppels met stoffer en blik opveegde van het donkere zeil) 'vandaag doe ik een dagje niks of nee, ik ga mijn zaagwerk voorbereiden heb ik maat 58 of is dat te klein de Lidl heeft een overall…

De regen borrelt in de afvoergoten het houdt niet op het gaat maar door het stroomt het boert het sist het gorgelt lispelt en treiter-plaagt de oren het sopt en zuigt tot op het bot in gangen hangen klamme jassen bedompte geuren te verspeiden niet te vermijden spruitjeslucht nat Nederland drijft op het grondsop graspollengroen op vette…

Naast de deur van de kerk op de Lammenschansweg schopt een jongen een bal met de punt van zijn schoen zoals jongens van elf dat op muren vaak doen het geluid stuitert mee terwijl ik hem passeer de kerk valt niet om, zelfs geen steen laat zij krenken zo rotsvast torent zij boven dit voetbalspel Waar de zon op de grond schitterde, op het beeld…

Ze sluiten geen deuren achter zich de jongens al roepen ze honderd keer kan die deur niet dicht als de wereld roept vergeten ze licht wat ze aan anderen ergert en ik zeg u het wordt nooit wat tussen mannen en vrouwen zowaar als ik besta zeg het me maar na een vrouw komt van Venus een man komt van Mars en wie anders beweert is dubbel…

Op deze grijze dag het is bijna half elf verhuis jij van de boekenkast de vrijheid tegemoed de blauwkartonnen doos, waarin jouw as gevat is in een urn verpakt in canvas tas, wordt door de jongste zoon gehangen aan het stuur zo fietsen jullie samen nog één keer langs de weg die vroeger zo vertrouwd was wanneer het visseizoen begon…

Er zat een visser in het park op leeftijd, bontmuts op het hoofd de grijze poedel die hem vergezelde was op de kou gekleed in rode trui 'Waarom laat u uw hond niet los' beginvraag van zijn monoloog 'Omdat hij vast zit aan de riem' maakte mij klaagmuur en publiek de wereld kende geen geheim hij had het hier nu wel gezien zoon van zigeunerin…

Als ik het woord zou mogen nemen ik leerde ermee om te gaan tot ik wist hoe het te gebruiken het woord beschermde mijn geliefden ik onderhield het en gebruiksklaar lag het in fluweel gebed, goed opgeborgen in een houten kist die ik van tijd tot tijd ontsloot om al mijn woorden op te poetsen het woord is niet te koop maar slechts te leen…

Van Roozendaal tot Rodeschool te reizen niet op of om te kijken maar doelbewust, recht zo die gaat de weg te vinden en het woord niet aan te kloppen voor een aalmoes niet vragen naar gebaande paden van de Plantage naar het Hoge Land van rooms naar rood, van hot naar her, te weten dat in omgekeerde richting alles zo anders proeft en ziet…

De zon schijnt op de Synagoge de duiven koesteren zich op het dak en de Opstandingskerk een eindje verder wordt door dit licht onttrokken aan de nacht de Lodewijkskerk ligt nog in de schaduw de windvaan op de toren glinstert goud steekt uit boven de schaduw van het Kruytschip dit is het Leiden waar ik zo van houd het Park heeft buiten mij…

Daar zat hij, in de stoel bij het raam glazig kijkend, thee verliezend uit zijn rechtermondhoek, weet ik nog in lichtblauwe pyjama, als bevroren kan je me horen -knikje- kan je me zien knik. Dan ga ik nu de ambulance bellen geen tegenwerping meer, na vier minuten werd hij opgehaald en naar het ziekenhuis gebracht, zijn vrouw wist hij als…

zei de man die nooit concessies doet, hij die bedenkt wat een concessie inhoudt wordt een twijfelaar nooit doen, vermijdt hij twijfel, zaait hij geen hoop en verwachting is één en één twee en niet anders is zwart zwart, is wit wit, stelt hij is kleurloos versus kleurtotaal zevenmijlslaarzen-stappend door een oerwoud aan gevoeligheden…