Netgedichten

netgedicht (nr. 9.370):

Dochter

Daar zat hij, in de stoel bij het raam
glazig kijkend, thee verliezend uit
zijn rechtermondhoek, weet ik nog
in lichtblauwe pyjama, als bevroren

kan je me horen -knikje- kan je me zien
knik. Dan ga ik nu de ambulance bellen

geen tegenwerping meer, na vier minuten werd
hij opgehaald en naar het ziekenhuis gebracht,
zijn vrouw wist hij als altijd aan zijn zijde

Wie zit daar aan uw voeteneind, meneer,
vroeg de dienstdoende arts mijn vader
lachend zei, wist hij natuurlijk: 'torcht'
niet eerder hoorde ik zo'n geuzennaam