Alle inzendingen van bulckaert

liefde is kwetsbaar als een vogeltje dat koesterende handjes niet overleeft ik hield te veel van je en bleef achter met een dode mus…

als de verdoving wegebt komt de kamer in beweging en luwt de storm tot weeë misselijkheid en flarden berusting ik luister met gesloten ogen naar de gestolde stilte in mijn hoofd later tracht ik aarzelend in faalangst met stramme lettertekens een brief voor je te krassen op grauw papier maar verder dan luttele woorden kom ik niet…

in de horizontale en verticale verkaveling van het raadsel worden letters tot woorden aan het kruis genageld en spellen zij de oplossing van de matrix waarvan de zin niet meer is dan het vullen van leegte in de tijd en ruimte tussen de zwarte gaten in het vlak…

hij denkt aan haar fluistert haar naam en tedere woorden in haar oor maar zij denkt aan de erectie van haar minnaar en als ze klaar komt zucht ze: “oh my god” en draagt haar orgasme aan hem op…

De verblindende intensiteit van haar blik verbergt het prijskaartje in haar achterhoofd. Vleiend paait ze met de veelbelovende rondingen van haar soepel lijf. Dat aaibaar is, maar lusteloos in bed en elk orgasme berekent tot de laatste geile gil. Ze is een opblaaspop, met dat verschil: die blaast zichzelf niet op en rekent niet hoeveel…

In een geile bui zei een ui tot een ei "toe, liefje, vrij nou eens met mij" "ik wil wel”, zei het eitje stil. Ze stoeiden zonder schaal of schil, het eierkind was kakelvers de ui was rijp en erg pervers en hield van sodemieterij: als derde in de vrijpartij kwam er klontje boter bij, en wat pikante kruiderij dat was geen kruidje-roer-me…

de late bloei beloofde rijke oogst één ijzige lentenacht smoorde de verwachting in de kiem…

Dagelijks wordt het leven, de liefde en de dromen van geluk van duizenden vernietigd in het starre spel van macht en eigen gelijk. De absurde logica van zinloze wreedheid en onmacht van verdriet ontgaat geen mens die mens is. Hun leed weegt duizendvoudig op mijn schouders.…

oeverloos gemis vreet aan mij als een woekerende tumor die gulzig aan mijn leven zuigt tot ik op een nacht bij volle maan van het dak zal stappen en uitzinnig lachend te pletter zal zweven tot vergetelheid…

ik schrijf geen melige verzen over bloemetjes die hun kopje opsteken boven het maaiveld lachend naar de ochtendzon, over de magie van sneeuw die de rauwe werkelijkheid verdoezelt, over de grote liefde die niet kwam af al vertrokken is, over een opperwezen dat monkelend zijn zoon laat kruisigen als boete voor een zonde die hij nooit…

Rusteloze onmacht jaagt me de muren op in de kooi van stilte en eenzaamheid die me omwalt. De enige vluchtweg die me overblijft zijn de vleugels van de dood.…

je bent een parel, intiem genesteld in mijn weke vlees knusjes ingekapseld In vele laagjes liefde, tederheid en verlangen koester ik je paarlemoeren pracht als de parel wordt geoogst sterft de oester…

elke dag zonder jou is voor mij als een week zonder sigaretten voor jou... je kan niet zonder roken, ik kan niet zonder jou…

toen het - naar haar zin - genoeg geduurd had gaf ze hem zijn zin en deed of ze klaar kwam in schijngenot reutelend als een papegaai die een orgasme nabootst…

de goden willen hun getal luttel uitstel, achteraf bekeken, en toch te kort voor wie van je hielden wachten weegt als je werk voltooid en voorbij is als je orde op zaken gesteld hebt, als je niemand ten laste wil zijn, als je meent te weten dat je plaats elders voorbehouden is, als samen oud worden je niet gegund werd maar dat men je…

Een harde korrel in het broze tandwerk maalt de tijd tot stilstand en: je leven was geleefd.- Voorbarig, denken wij, verbijsterd. Niets is voor altijd zelfs niet het alledaagse beseffen wij wanneer we zwijgend zwerven langs de leegte van je eigen zetel, in de klaarte van het keukenraam. Je keek er vele uren schijnbaar onvermoeibaar -…

ik ben tot bitterheid geworden en dwing mijn zelfspot tot een grimlach die droevig naar je lippen droomt vanavond heb ik om de hunker zitten drinken en om de weemoed in je ogen toen wij afscheld kusten er was zoveel dat ik had willen zeggen hoe oeverloos ik van je hield en woorden die ik niet kon spreken uit angst voor een ommuurde morgen…

ik had je keurig moeten kelen je warme bloed proeven in kleine slokjes, als een grote kasteelwijn, je zorgvuldig bereiden, delicatesse per delicatesse en je opeten, aan een feestelijk gedekte tafel, met kaarsen en een bloemstuk dan had ik je rustig kunnen verteren en was je niet zwaar op mijn maag blijven liggen…

toon me het ontleedmes vlijmscherp en ongebruikt en lees de hardheid in mijn ogen eer je meedogenloos met vaste hand een kerf snijdt door de verweerde korsten op mijn wonde de etterbuil barst open plotse pijn scheurt door het netvlies witgrillig en meertakkig als een bliksemstorm wijl uit de snede braakselbloed en etter opfonteinen…

een gekooide kamerplant ben ik geworden het leven kabbelt traagzaam aan me voorbij als goudvissen in de kom op de kast die eindeloze cirkels zwemmen, sierlijk en onbenullig zingen ze hun mantra maar luchtbellen zeggen niets de zon schijnt nooit in deze troosteloze kamer op het noorden waar ik stof vergaar een verworpeling opgesloten…

Mocht ik mogen herbeginnen wat zou ik dan beter doen? Zou ik de luwtes, klippen en stroomversnellingen kunnen ontwijken waarop ik zo vaak schipbreuk leed? Eén ding is zeker: mocht ik mogen herbeginnen dan koos ik ondanks alles weer voor jou…

op de vrijdagse kaasmarkt van Alkmaar mocht ik van een kaasmeisje proeven: smeuïg smolt haar sneetje op mijn tong haar lekkers was geurig en hartig als puntrijpe camembert heel anders dus dan Hollandse maatjes, die kereltjes lust ik zo niet…

je was een treurwilg aan de waterkant waar kroos en weemoed langs je wortels dreven ik zat te wachten op een steen wat verder en zag de stroming langs je deinen de kano's vaarden steeds aan je voorbij of bleven slechts heel even aan je oever toeven. ik zag hoe zeven kunsten bij je laving zochten: er waren nieuwe kerven in je stam na elk…

als het lichaam ballast wordt als je leeft van herinneringen enkel 'nooit meer' in het verschiet hebt nooit meer hand in hand met haar wandelen in het bos of langs het strand nooit meer met haar dansen, nooit meer bloemen voor haar plukken zelfs nooit meer , zon voelen op je huid wind in je haren malse regen of prikkelende vrieskou…

geborgen in de luwte van het lover van de oude treurwilg aan de waterkant verstilde het rumoer in haar hoofd kwam ze tot rust talmend op de bank onder de boom ze staarde lang door de sluier twijgen naar het water waarin ze wou verdrinken in vergetelheid de avond was gevorderd toen ze besloot toch maar naar huis te gaan…

Wanneer ik op de late avond haar nog eens innig in de armen sluit fluistert ze hees langs mijn wang: doen we het nog even, voor je gaat? Uiteraard blijft dergelijke wens niet onvervuld. Ze leidt me naar de sofa, waar ze liggen gaat. De heupen geheven schort ze haar rok op om me de kans te geven haar kleine slipje uit te doen. Waarbij ik…

Eens geloofde hij - (naïef weet hij nu) in de schoonheid van het leven en dat geluk te grijpen ligt, dat er liefde genoeg is voor allen en om te delen en samen gelukkig te zijn: mensen onder elkaar, broederlijk toch. In deze overtuiging opende hij het venster der kwetsbaarheid: prompt werden messen in zijn…

Zoals zij wijdbeens en lichtjes zwalpend op de barkruk troont kan je er niet naast kijken dat zelfs haar panty ladderzat is tot aan het vagevuur van haar kruis.…

Een papieren draak hoog in de lucht wispelturig door de wind bereden, illusie aan een rode draad. Vrijheid? Aan de voet van de berg in de tempel in de rotstuin harkt een monnik rituele arabesken. Saffraankleurig is zijn kleed, een eiland, in een zee van verstening. Minuscule mossen rond een dwergeik in zwart- en goudgelakte schaal:…

ik ken veel woorden in veel talen maar kan je niet bereiken al woon je dichtbij lijkt het of je in het verre Patagonië bent, toen post nog bedeeld werd te paard toen telefoon en telegraaf hun digitale opvolgers globale connectiviteit nog toekomstdromen waren ik blijf briefjes in een fles in zee gooien die je niet bereiken…