treurwilg

geborgen
in de luwte
van het lover
van de oude treurwilg
aan de waterkant
verstilde het rumoer
in haar hoofd
kwam ze tot rust
talmend op de bank
onder de boom

ze staarde lang
door de sluier twijgen
naar het water
waarin ze wou verdrinken
in vergetelheid

de avond was gevorderd toen ze
besloot toch maar naar huis te gaan

in het voorbijgaan
streelde ze de ruwe bast

hij heeft de laatste storm niet overleefd
de stam geknapt door een brutale windruk
de trotse kruin verdronken in de vijver
wordt hij verzaagd tot brandhout

een jonge vrouw
kijkt toe,
wat verderop
verzonken in herinnering

een kind speelt aan haar voeten

zelfmoord uitzichtloosheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 4 stemmen 140