Alle inzendingen van claire vanfleteren

Zij hebben samen hun sneeuwhandjes gevouwen op hun borst. Hun rode wangetjes van toen zijn nu wit en breekbaar. Ze werden de mond gesnoerd. Hun hartje viel stil. De handjes werden koud en kil. Hun glimlach versteende. De adem verliet hun tere lijfje. Zowel jongens of meisjes verlieten het aardse leven. Ze hadden nog veel kunnen beleven…

Ik beloofde mezelf dat ik de moed niet zou laten zakken, maar ik zag niet eens hoe diep de afgrond was. Ik beloofde mezelf niet te wenen, maar het water trad al buiten zijn oevers. Ik beloofde mezelf dat ik er me uit zou wringen, maar ik raakte meer en meer verstrengeld in het net. Ik beloofde mezelf een lichtpunt te zoeken, maar het was donkerder…

Wat voor mens wordt hij? Wat voor mens zal hij blijken te zijn? Nu ligt hij daar, schattig verpakt, te glimlachen, slapen, eten en verschoond worden. Een enkele keer krijst hij – doorgaans ’s nachts, als jij probeert wat slaap in te halen. Mopperend ga je kijken, vertederd kijk je hem aan, zoals hij daar ligt, met zijn gezichtje vol traantjes…

Veel van wat dezer dagen over Donald Trump gezegd en geschreven wordt, klopt helaas. Dat hij reageert als een bakvis van 16 en regeert als een puber van 70. Dat hij ondoordacht, onberekenbaar en onvoorspelbaar is, wat hem voor vriend en vijand tot een onbetrouwbare en potentieel gevaarlijke gesprekspartner maakt. Dat zijn woordgebruik en zijn…

De wonderlijke complexiteit van het leven op aarde is eenvoudigweg het gevolg van een aaneenschakeling van toevallige gebeurtenissen. Wij kunnen ze terugvoeren op wetten die heersen over ons universum. Dat leidt tot een diepere vraag. Waarom lijkt het alsof ons universum gemaakt werd om in onze schepping te voorzien? Wij stellen nog altijd…

Het is niet vreemd. Het is natuurlijk. Zeer begrijpelijk. Iets buitengewoons. Kan het niet verklaren. Een bijzondere kracht, onvergelijkelijk schoon. Verbazingwekkend puur, ontsproten uit mijn geest, dansend op de Leieranden sijpelend door mijn handen. Schoonheid vroeger. Schoonheid nu. Schoonheid later.…

Zij speelt haar lied aan de rand bij het riet. Haar lokken deinen om in de wind te verdwijnen. Zij beroert iedereen als ze lonkend voorbij glijdt. De cirkels op haar glanzend lichaam duwen zacht tegen de Leieboorden. Zij is het kloppend hart van onze Stad. Zonder stroming is ze als een spiegel zo glad.…

Hij stemde alleen in om haar een plezier te doen. Zijn bloem, zijn schatteke, de stagiaire met wie het vanaf dag één had geklikt. Hij bleef tot zijn laatste dag een vrouwencharmeur. Op de bus zette hij zich naast vrouwelijk schoon; zij rolde dan met haar ogen en liet hem begaan. Hij kreeg keelkanker. Chemo en stoppen met roken en drinken of…

Vandaag ben ik gelukkig. Ik stapte in de wondere wereld van mijn moeder. Ze nam me mee naar ongekende oorden, die juist aan haar toebehoorden. Ze strekte haar arm uit en wees naar een punt. Ik keek er naar, maar zag alleen het raam. Zij fluisterde stilletjes mijn naam en vroeg of ik die boot ook zag staan. Er stond veel volk te wachten, ze…

Mama leefde in haar eigen wereld, een vreemd landschap, waar lucht verwisseld is met grond. Woorden worden afgekapte letters, letters ineengekronkeld tot verwarring. Ze keek niet, maar staarde naar de diepte die haar opzoog. Ze vertikte het haar hand uit te steken, zodat ik haar kon helpen. Haar tengere vingers klampten zich rond haar hopeloos…

Hij was niet de gemakkelijkste. Kefte zijn vader uit en liep weg. Dan zat hij uren in een boom. Hij was een pientere gast, nieuwsgierig van aard, maar kreeg ook op school eerder kletsen dan punten. Hij stotterde en kon geen twee minuten stil zitten. Geen combinatie om mee op de eerste bank te geraken, toen. Ook geen om nog een job mee te vinden…

Er zijn veel mensen die zich geen weekje vakantie kunnen veroorloven. Voor wie op restaurant gaan een absolute luxe is. Leven die mensen dan boven hun stand? Mensen die ziek zijn, werkloos of gehandicapt? Boven welke stand leven die dan precies? De stilstand? En wanneer kantelt zoiets precies? Wanneer ben je bescheiden en wanneer begin je…

Het afgelegde parcours van Trump na 100 dagen presidentschap. Gek is die man niet, hooguit onberekenbaar, onbetrouwbaar, onvoorspelbaar, soms ietwat ontoerekeningsvatbaar, alle toespelingen gehuld in een sluier van mystieke onduidelijkheid. Zijn handtekening is voer voor eminente grafologen, die besluiten dat het lijkt op een seismografische…

Tegenwoordig sturen we sms’jes om te melden dat we een mail hebben gestuurd. Sms’jes, bovendien, waarin we de taal dingen aandoen die ons voor het internationaal Strafhof in Den Haag horen te brengen. Zorgvuldigheid is vet noch cool. Door de mooie Nederlandse taal geweld aan te doen is de totale verdwijning van het woord gedoemd tot waanzinnig…

Ik koester de amechtige epistels in mijn bezit. Schaamt u nooit voor de brief welke u anderen hebt geschonken. In een vlaag van helderheid hebben een vriendin en ik ooit brieven die we van elkaar hadden gekregen, gefotokopieerd en de kopieën aan de auteur geretourneerd. De vriendin is al vele jaren dood, onze soms aandoenlijke correspondentie…

Ben ik nu de enige? Ik denk het niet. De enige die vandaag op lemen benen door het leven wankelt? Ik ben ook heel boos en verontwaardigd, geschandaliseerd en behoorlijk bang. Iets in mij wil het liefst van al wraak nemen. Dat zijn veel gemengde gevoelens door elkaar, die wisselen ook voortdurend van toon en luidheid en er zit veel ruis op.…

Het was weer van dat! Gisteren had de grond me weer nodig. Zonder stroom gevallen. Batterij leeggezogen. Wat er gebeurde wist ik achteraf, mijn handen had ik stuk geslagen. De elektriciteit die mijn grijze massa nodig had was in kortsluiting. Overbelast en zekering uitgesprongen. Bedwelmt door het epilepsiegas besefte ik niet waar ik was.…

Donkere wolken bij klare hemel zijn mijn gedachten in mijn hoofd. Wriemelende vingers die zich kruisen, net of zij aaneengespijkerd zijn. Ongerustheid maakt zich meester als een vermanend beeld. De lust is weg, net als water dat het strand verlaat zonder nog terug te keren. De ziel verschroeit, als verloren in de hel. Hoop is er niet meer,…

Wazig zijn mijn ogen. Beangstigend zijn mijn dromen. Verwarrend zijn mijn woorden. Mijn geduld is op en ik kan niet meer vechten tegen het onweerlegbare Het rechte pad vinden in de wirwar van mijn denken. Kronkelend zonder de rechte lijn te vinden. Hete tranen uit blinde ogen. Gekromde rug door pijn, het prikt tot in mijn hart.…

Fiftyfifty. Dat is half wel en half niet. Bij een glas kun je dan optimistisch zeggen dat het halfvol is. Maar het is natuurlijk halfleeg. Het is mossel noch vis. Het is evenveel ja als nee. Maar het is volledig onbeslist ook. Dat is best vervelend. Dat geldt trouwens ook voor 49/51. Dat zit gevoelsmatig binnen de foutenmarge en voelt daarom…

Langzaam begin ik ook te beseffen dat ik ouder word. Welk jaar duiken we in? 2017? In mijn herinneringen was 2000 het kantelpunt. Jarenlang telden we ernaar af: Een nieuw millennium. De verre toekomst. Bij ons in de buurt is er een restaurant met de naam “in het jaar 2000". Ooit was dat een hypermoderne naam. Nu staat die “2000” voor traditie…

Ja, de tijd vliegt, zegt altijd wel iemand aan de feestdis. En hoe ouder de teller, hoe explicieter zijn vaststelling. Gisteren vierden ze nog maar oudjaar, eergisteren zaten ze nog aan de unief, wat eerder in de kleuterklas. De knietjes die ze stukvielen op de speelplaats zijn amper hersteld of ze moeten al vrezen voor hun heupen. De helft…

Een stevige storm is voor mij echt niks om vrolijk van de worden. Dat hagelstenen, zo groot als duiveneieren, tientallen auto’s kunnen beschadigen. Dat bomen als lucifers knakken in de wind. Dat de straten blank staan, is gewoon doffe ellende. Weer om blij van de worden heeft voor mij met blauwe luchten te maken. Sneeuw, net gevallen, is…

Liefde zonder enige mogelijkheid tot ontsnappen Is een zware last om te dragen, zelfs voor monumenten. Weten die tortelduifjes dat wel? Of doe ze maar wat? Pure roekeloosheid op sleutelmomenten In hun prille leven. Steeds meer lees je over bedrog en het gekonkelfoes, de leugens en de intriges. Zouden er daar ook van die sleutelhangers…

Wanneer we aan Pasen denken, zijn het de jongeren, die daar. aandacht aan schenken. Er is vakantie, fuiven en uitgaan, ze genieten van hun leven en hun bestaan. We nemen dat zeker niet kwalijk, ze zijn jong en hebben gelijk. Ze moeten profiteren, wanneer het nu nog kan, want in een handomdraai zijn ze in de ban van de druk in hun leven, de…

Is het afgelopen? Is het hoofdstuk definitief afgesloten? Je zou het denken en er geen aandacht meer aan schenken. Ik zou willen dat het waar is, of heb ik het weer mis? Het is een oever zonder rand. Er is geen einde en ook geen begin. Het is vuur zonder brand. Het is een gezicht zonder kind. De houvasten zijn weg, net als een fiets die…

Ik dacht waternimfen te zien, toen ik in de waterspiegel keek. Ik fantaseerde over mooie elfen, die ik tot leven kon wekken. Dromend bij de waterkant streelde ik de spiegel, die ringen maakte, van klein naar groot. Het was fascinerend hoe het water weer een gladde spiegel werd. Ik zou mijn dromen even uitdagen. Ik boog me langzaam…

Jaren is die kast in ons bezit. Oud is ze, maar wijs. Haar lichaam kan ik verplaatsen zoals ik wil. Zij geeft warmte aan mijn bezit. Als we huwden was zij de eerste die ons huis sierde. Ze werd door mijn hand gestreeld voor het stof. Ik hou nog steeds van die kast. Waarom weet ik niet, ze houdt mijn verleden vast. In mijn eerste huisje was…

Mijn naam is Blauw. Als ik Geel tegen kom lust hij mij rauw Ik word dan groen van ellende. Als Rood mij tegenkomt dan is er grote nood, samen worden we paars. Het is de kleur van de dood. Als Rood dan Geel tegenkomt zijn zij samen een gegeerde kleur In Nederland worden ze op de handen gedragen want Orange boven al. Om elkaar niet de…

Plotseling en onwetend bijna, ben ik 60 geworden. Dat cijfer oké, daar was ik mij ergens wel bewust van. Wiskundig zeker. Als een optelsom die netjes aantikt. Nog zeventien goede jaren erbij en ik val (hoe schandalig en voorbarig is dat?) uit die leeftijdsgroep, waarin je nog spelletjes mag spelen. ‘Van zeven tot zevenenzeventig jaar’ staat…