Netgedichten

netgedicht (nr. 63.133):

De zee

In mijn herinnering
sta ik aan de waterlijn,
Het is fijn
dicht bij de natuur te zijn.

Ik voel mijn voeten in het mulle zand.
De zon brandend op mijn huid.
Turend in de verte naar het water,
waar zeilbootjes het bevaren.

Helaas de zomer is voorbij,
alles heb ik opgeborgen.
Daar mijn gevoel er nog is,
heb ik het plaatje vast gelegd
met een laag vernis.

Ik liet mijn borstel het water golven.
rotsen werden bedolven,
door het kolkend water aan de rand,
dicht bij mijn herinneringsstrand.

Geniet van het vergezicht.
Van de golven en rotsen
die met elkaar botsen.
Met het schilderij, voel ik weer
de warmte op mijn gezicht.