471 resultaten.
Verdrietig
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 143 Verwarrend, denk ik toch.
Goed of niet.
Zwart of wit.
Koud of warm.
Haat of liefde maakt niet uit.
Het is een opkomend besluit,
dat rijpt in mijn geest.
Misschien in mijn hart het meest.
De opkomende zon,
na een regenachtige dag,
dat is wat ik hopen mag.…
Vertrekken!
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 100 Al eens gedacht om stiekem met de Noorderzon
te vertrekken, alles en iedereen achter te laten
en als een complete nobody
ergens van nul te herbeginnen.
Ergens waar je geen oud-bekenden
in de supermarkt tegen komt.
Alleen maar onbekenden.
Mensen met wie je geen geschiedenis,
alleen toekomst deelt.
Mensen die je niet pijnlijk
terug katapulteren…
De regenboog
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 103 Wringend en onheilspellend,
donkere wolken van
een opkomende bui
of pletsende regen.
Daarna een kleurenspel
zovele kleuren door elkaar.
Een wonder om te zien,
een boog van mijmerende pastellen.
Ze smelten samen,
van licht naar donker.
Zij spannen zich uit,
ze rekken zich
van de ene kant
naar de andere.
Het duurt niet lang,
de vervaging…
Dakloos
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 83 Ik heb hem altijd als dakloze geweten.
Al jaren leefde hij op straat.
Gerespecteerd bij zijn vrienden,
met zijn baard en pretlichtjes is zijn ogen,
een dakloze zoals de mensen hem graag zien,
eventjes toch.
De tijd van een toegeworpen munt,
misschien.
Hij verdroeg nog slecht een dak boven zijn hoofd.
Maar hij schrok zich bleek,
die dag waarop…
Denkbeelden
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 137 Denkbeeldige gordel
van twaalf.
De schijnbare zonneweg.
De dieren in zinnebeeldige
betekenis
van kracht en waardigheid,
onschuld en sluwheid,
waakzaamheid en voorzichtigheid.
Schitterende sterren
aan het verre firmament.
Als het ware bijna tastbaar,
maar nog even ver weg.…
Bloemetje
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 143 Op een kroonkurkworp van mijn huis,
vind je de beste bloemenwinkel van ’t stad.
Kerels met bloemekes om U tegen te zeggen.
Ik kan het niet laten om
als een jachtluipaard in jachtmodus op een bank
hen elke stap in de gaten te houden.
Voor wie zouden ze zijn?
Voor zijn moeder, zijn liefje?
Hoe zouden zij zich voelen?
Hoe voelt dat ook alweer…
Boetseren
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 180 Ik leg mijn eigen gevoel,
in het hoopje klei.
Mijn handen en vingertoppen,
tasten naar een aanknopingspunt.
Wat het zal worden, weet ik niet?
Ik had een schouderklopje van mijn
muze gekregen, dat de tijd rijp was,
om mijn geest ingrijpende momenten
te laten beleven.
Ik zie een vaag beeld in wording.
Een gezichtje van een kind…
Vergane glorie
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 128 Mist overwoekerde het zicht.
Niets geeft nog klaar licht.
Het vergaat in smog
en tast met de zure neerslag
de laatste monumentale
tederheid van de wereld aan.
De mens kan er niet meer leven.
Diezelfde creatuur is de schuld
van de verdoemenis
van deze mooie planeet.
Ingestorte gebouwen,
verwrongen ijzer.
Spooksteden, spooklanden
verschroeid…
Vrede
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 110 Er zullen altijd lieden zijn die
zichzelf belangrijker
vinden dan vrede.
Dat zit mensen in het bloed.
Het ego primeert.
Ze willen koste wat kost in de
geschiedboeken belanden,
ook al hebben ze er zelf
nooit één gelezen.…
Vrij zijn
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 122 Wie zou zijn vleugels niet willen uitslaan,
de wereld verkennen
zijn eigen ik leren kennen
Op zoek gaan naar evenwicht
in zijn eigen leven.
Vrijheid is zo ruim als het heelal.
Je bent maar op één plaats vrij
dat is in uw eigen hart.
Het wordt dan nog gekwetst door
emoties en pijn.
Je moet daar ook van bevrijd worden
Maar je hebt nog uw…
Dag en nacht
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 89 Stilaan spreidt de nacht zijn deken uit
bezaaid met sterrenzand.
De zon zet ondertussen haar weg verder
laat ons genieten van haar laatste
warmteopwelling.
De weinige stralen leggen zilveren
draden over de Noordzee.
Haar gloed heeft ons deugd gedaan
ze moest nu eenmaal geen
dwarsliggers verdrijven.
Ze leefde zich uit over de zee en het…
dichten
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 718 Aarzelend ben ik als kind begonnen,
in een wirwar van draden,
door elkaar gesponnen.
Net een web, maar ik heb
mijn weg gevonden.
Met hart en ziel schrijf ik
de aaneenrijgende woorden,
tot één geheel met een speciale boodschap,
mijn eigen of over een landschap.
Het is altijd fijn om iets te lezen,
om dromend in een gedicht te kruipen.…
Wandelen
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 154 Een paar dagen wandelen op een godvergeten plek,
altijd weer dezelfde.
Geen wifi, geen internet.
De wereld dendert verder
en alles staat stil.
Of toch niet. Wat een mens niet ziet
in de gehaaste blindheid van elke dag,
is het bescheiden leven van dieren en planten.
Bescheiden, maar daarom niet minder wreed.
Planten gaan nu en dan dood,
dieren…
Het nieuwe begin
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 229 Altijd voel je een lichte onrust
wanneer die eerste schooldag nadert.
Een acuut heimwee naar de dagen
die allemaal op mekaar leken,
en juist daarom zo mooi waren.
Stilletjes denk je terug
aan de avonden waarop
om halftwaalf de barbecue nog smeulde
en de rosé werd bijgevuld?
Voortaan moet er elke ochtend
vers brood zijn,
met verse moed.…
speciale man
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 508 Hij is namelijk iemand die de koekoeksklok
van de keukenmuur zou halen,
om te bewijzen dat die klok bij de buren
net zo klinkt als thuis.
Maar ik pak hem wel terug.
Als ik hem tegenkom en hij maakt de fout om:
‘Ha, wie we daar hebben’ te roepen
trakteer ik hem op een voorleessessie
uit de Wikipedia-pagina.
Want geloof me,
Ik heb meer talent…
De korte broek drager
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 68 ’t Is ook ronduit contraproductief,
zo’n korte broekdrager op kantoor.
Die mag dan wel vleselijk op het werk zijn,
in zijn gedachten is hij elders.
In zijn tuin, op een terrasje, aan zee,
op Kreta, in Acapulco, eender waar,
maar niet op het werk.
Hij is, zoals hij daar onderuitgezakt In zijn stoel
de blote benen uitgestrekt op een
laag kantoormeubeltje…
Computers
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 106 Computers hebben helemaal geen verbeelding.
Die verplaatsen zich echt nooit
in jouw wereld, zelfs niet wanneer
je dringend een mail moet sturen.
Ze zeggen gewoon:
Error 304 Desktop Command.
Je mompelt dat het nu wel heel slecht uitkomt.
Vraagt of er alstublieft nog vijf minuten
kan worden gedaan alsof er geen fout
in het systeem zit.
Vervolgens…
September
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 92 September licht heeft iets bijzonders.
Het is doorschijnend
als een gelaat van een oude,
magere man.
Enkel scherpe trekken blijven over.
De herinnering aan het volle leven
dat voorbij is.
Het overbodige is weg.
En wat nog is,
zal niet lang blijven.…
de herfst
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 113 De stamkroeg is overigens een zeer geschikt
oord om zich voor te bereiden op de herfst.
Men is in de zomermaanden van het rechte pad
geraakt en is vreemdgegaan
op verleidelijke terrasjes.
Maar nu de duisternis
zich ’s avonds slinks doch gretig
steeds sneller over de dag buigt
zoekt men het huis van vertrouwen weer op.
Men buigt er schuldbewust…
Haar tuin
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 83 Zij gaat de tuin in.
Hij is stil,
het enige wat ze hoort,
is het kraken van haar knoken,
wanner zij zich traag buigt,
om wat onkruid weg te plukken.
Onkruid moet niet denken
vrij spel te hebben, hier in haar tuin.
Zij is de baas.
Deze tuin heeft zij ontworpen,
bomen en perkjes met bloemen
en haar rust plekje.
Dit is haar rijk.…
bloemen
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 113 Neerbuigend in de ochtend
hun blaadjes nog nat van de dauw,
kijken ze uit naar de warmte,
de zon en het hemelsblauw.
Hun kopjes kijken omhoog,
in alle kleuren van de regenboog.
Ze zullen weer fier staan,
met hun steeltjes recht,
ze zijn zo lieflijk echt.…
De horizon
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 52 Nacht loze nachten.
De maan verlicht
haar zelf niet meer.
Dagen loze dagen,
de zon verwarmt
haar zelf niet meer.
De harmonie is weg.
Frustrerend en genadeloos
in somber kleed gehuld.
Onheilspellend afgetekend
aan de horizon zonder begin.…
mijn hart
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 134 Het tikt
seconde per seconde.
De klok in het lichaam.
Motor van het leven.
Het is emotioneel.
Breekbaar.
Broos als glas.
Het doet pijn
van verdriet.
Het bonkt
van angst.
Het klopt van verlangen.
Het klopt voor de liefde.
Het klopt voor alle mooie dingen.
Geef het geen ballast.
Het doet wat het kan,
maar ook niet meer…
december
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 133 Armoedig is het winterlicht
dat de kamer binnenvalt
terwijl ik schrijf.
Op het gras liggen
de laatste bladeren van de plantaan.
Takken zijn donker in december,
ze lijken dood.
Buiten is ogenschijnlijk niets te zien,
daar kun je lang naar kijken.
Het brengt rust in je ziel
en voedt het verlangen
naar een sober leven.…
Het verleden
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 65 Niets zo leuk als op archeologische
ontdekkingstocht te gaan
in je eigen zolderkamer.
Slingerend door een oerwoud
aan hersenkronkels,
borstelend langs stoffige spinnenwebben,
zoals Indiana Jones.
Zo kom je nog eens tot historische vondsten.
Sterk dat die naam op de valreep binnen flitste,
zoals het personage van Harrison Ford
telkens op het…
verjaardag
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 384 Het tengere lichaam van vroeger
heeft de tijd overwonnen,
ze past nog in maatje 38.
De mooie ogen twinkelen
nog altijd, maar hebben nu
iets ondeugend.
De mooie witte tanden
zijn gefraudeerd, maar nog
even verzorgd.
Het haar is nog altijd zwart,
maar de verfkwast is langs geweest.
Alleen het verstand verbetert,
heeft eerst…
verlangen
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 106 Ik heb het beloofd
aan mijn verlangen.
De dag zal komen,
dat ik het verlangen zal opbergen.
Zolang het daar nog is
leef ik in afwachting.
Zie ik alles door een roze bril,
niets houdt mijn verlangen tegen.
Ik vertel het tegen me zelf
vandaag en ook morgen.
Vannacht droom ik van jou
vertel het aan mijn gedachten.
Maar verlangen…
ik word oud
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 154 Ik kwam tegenover mijn moeder te zitten
en monsterde met precisie haar gelaat.
Mijn moeder draagt zelden make-up.
Als ik naar haar kijk,
dan zie ik perfect waar mijn toekomstige
valkuilen liggen
en waar ik ‘later’ dus rimpels ga krijgen.
Haar kraaienpootjes vind ik best charmant,
die heb ik zelf ook al jaren.
Die lachrimpels vind ik ook oké…
Het wordt zwaar
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 55 Het wordt zwaar het leven.
De gedachten zwerven
over het onbestaande,
op zoek naar iets positiefs.
De vroegere fantasie is weggeëbd.
De teugels die we vroeger in handen hadden,
zijn slap geworden en sleuren ons weg.
Wij kennen de diepgang van ons eigen niet meer.
Het gaat berg af, altijd maar dieper …….
De standvastigheid onder onze voeten…
mijn fototoestel
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 305 Ik kan hem niet meer missen.
Ik heb hem nodig, om mijn geheugen,
weer wat op te frissen.
Al jaren is hij mijn vriend,
dat heeft hij zeker verdiend.
Bloemen, landschappen, watervallen,
alles kan hij in zich onthouden,
zijn allesziend oog laat niets ontvallen.
Mooie groene valleien, hoge bergtoppen,
gaat hij in zijn geheugen verstoppen…