Alle inzendingen van constance bongers

in mijn brein ontsproot een filosofische gedachte van formaat Yes! dacht ik, een vrouwelijke Baruch is in mij ontwaakt van verrukking kon zij niet beklijven en verdween pardoes door het kantelraam waar zij verwoei nog voordat zij de boom bereikte de kat en ik samen keken we haar na…

wie haar beknot ontmoet een wilg dwars en lichtelijk onwillig loopt ze uit door zagen uitgedaagd de spiegeling van het water speelt met haar silhouet grillig samenspel van zon en golven de zon maakt haar gedwee en zo gewillig beknot haar niet ze werpt zich vanzelf voor je voeten als je haar laat en slechts bewondert weldra…

magnolia en oleander wees schrander en verander nooit van naam bid om blauwe luchten als u bloeit…

een brunette vol gein in Alphen aan de Rijn knipt haar gordijn een halve baan te klein triest zit ze neer ze weet het niet meer en gaat uit sjagrijn derhalve aan de wijn…

Zonovergoten Cyprus, vijftiende euroland, nu ook gestrand ?! Gebukt onder loodzware schuldenlasten liggen bankgebouwen als gevallen vrouwen amechtig op hun rug Als idioten trachten Cyprioten hun spaargeld te ontzetten Uit lijfsbehoud maakt belastingparadijs met fun met hun bewaarde centen korte metten * Run forrest Run…

Harde knuisten kliefden diepe wonden in de onschuld van zijn ziel Over de wangen van de oude man rollen de tranen van een kind Hij zet zich neer Zijn hoofd rust in zijn handen Hij kan niet meer De tijd bewaart verborgen leed en geeft het vleugels Diep verdriet uit ver verleden dat er vroeger niet toe deed vliegt uit De oude…

als de nacht de dageraad ontmoet ontwaakt ze uit een diepe slaap de klok wijst tien voor zeven ze verzamelt haar nog broze krachten en stapt uit bed verlangend hoort ze reeds de uren wachten die ze zichzelf heeft beloofd een gouden glans te geven nieuwsgierig zonlicht door een kier in de gordijnen fluistert: wees gerust,…

Ach, kwam ik uit de Pruikentijd of eerder nog, de Gouden Eeuw en was ik dan een man geweest met pijp en trotse pakken, mijn hand en hoofd gedreven door een ganzenveer Was ik erkend als Hogere Poëet, mijn fraaie schrijfsels - zwaar van diepzinnige gedachten - door dikke boeken opgezogen, de omslag goud op snee, scholieren zouden…

Gevraagd waar ze is blijkt ze op weg naar betere tijden Zere voeten in knellende schoenen schoppen het leven omver waar het niet wil wijken IJzer breekt ze met vaste, zonodig met losse of andere handen Een leeuw gaat ze te lijf met blote vuist, ondertussen een wolk met gif verjagend met een pennestreek Na een lange en eenzame weg…

fijn als tule en de broze breekbaarheid van vleugeltjes des hommels op zondagmiddag in de tuin in alle rust eet ze een taartje in de zon ...zonder weten... jarig zijn zit niet meer in haar brein dat allang is ingehaald door het verleden honderd als een niet bekend getal in de tuin en in het nu is het genieten groot geluk…

Je vertrok en vergat mee te nemen uit pardoesheid wellicht Het goudschaaltje met al mijn woorden die je nog had willen wegen Mijn oren vol verhalen Het goud uit mijn haar Mijn mond van teveel woorden Mijn - o sorry - veel getrapte schenen De echo van mijn veel te harde lach Mijn op hol geslagen hoofd Dat balans zoekt op zwijgzame schouders…

Ze leven in het hart van de moeders Ze leven in het hart van de vrouwen Ze leven in hun getekende gezichten De naamloze doden Ze leven in het verlangen van een kind naar een vader Hun naam zo vaak gedacht Hun naam zo vaak gedroomd Ze dragen namen voor wie hen hebben liefgehad Ze waren slechts naamloos in oorlogsberichten…

om het weer kun je niet heen het komt zoals het komt de wind heeft geen wil de regen geen eigen regie het weer doet gewoon wat het doet het is hooguit de oude die het voelt in zijn pijnlijke knie…

onstuimig en wisselvallig zijn vele mensen soms vrolijk soms zwartgallig maar ik doelde dit keer op het weer, toevallig…

morgen als buiten me roept de aarde geheimen verborgen houdt en knoppen hun belofte bewaren pluk ik alvast de lente - ik kan niet langer wachten - zomaar uit de lucht * voor jou…

De dag loopt naar haar einde Woorden reflecteren op de wand Het kleed beroert de letters van de uitgelezen krant Die oud en moe is van het nieuws en veel te gul verslonden Ik pak het dagblad van de vloer en zwijg met al mijn monden De rode gloed van de avondzon slaat een bres in mijn gedachten Een borrel staat al koud en vol geduld op…

ik rijg een ketting van gestolde tranen en hang hem om mijn hals de spiegel kijkt mij aan en vraagt vilein: die parels zijn die vals ?…

Kijk daar wat lief, een bosviooltje zegt de vrouw tegen haar man Ja prachtig, zegt de man Ik ben niet lief schreeuwt het boze bosviooltje Laat me met rust en staar me niet aan Ik sta hier niet om mooi te zijn Ik sta hier zo maar wat te staan De man wil nog iets zeggen en slaat een arm om zijn vrouw Zwijg en loop door, anders pak ik…

je kunt bloemen brengen naar de graven en as verstrooien op het veld schepen varen in en uit de haven een oude man telt traag zijn geld hoge bomen buigen niet voor kleine struikjes aan hun voet er is geen wedstrijd in verdriet voor wie elke traan oprecht begroet leven komt en leven gaat de kosmos doet haar ding zij botst en deint, kent…

In de armen van het zandpad rust in het late middaglicht het vale veld De bosrand breekt de zon in duizend stralen kleurend al naar rood Vogels moegefloten en gezongen keren huiswaarts naar hun bomen De vader maant zijn kinderen: Kom we gaan ! Nog lang niet moegespeeld en niet tot luisteren van zins: Ach pap laat ons nou nog even…

De straten dwalen door de stad Het plein uit mijn jeugd Een verzameling stenen Het huis uit mijn jeugd Gevallen onder slopershamer Mijn jeugd dwaalt door de stad en kijkt om zich heen Iets moet er nog zijn Een gevoel, een vriendje waar ik mee speelde Iets moet er nog zijn Een restje van de oorlog Een restje van mijn prille jeugd De…

Door de bank genomen Een uitdrukking die ik vroeger achteloos bezigde Maar nu, vragend naar mijn appeltje voor de dorst zeg ik met een snik in mijn stem: Door de bank genomen ...…

Hier is uw bril Ik heb geen bril Zet hem eens op Hoe staat hij mij ? Hij staat u enig Kunt u er iets mee zien ? Wat moet ik zien ? Tijdloos bestaan Straks komt het eten Ik heb geen trek Andijvie met een balletje gehakt En aardappeltjes gekookt of gebakken dat mag u kiezen Ik heb geen trek Hoe laat is het ? Tijdloos bestaan Vanmiddag…

De kerkbank kraakt onder vrome billen Het orgel speelt Wormen kruipen uit het hout Dominee preekt Vooral over zonden De verlossing is nabij Morgen alweer maandag Dan gelden nog steeds de eigen grillen…

Achter het zijn van hoogmoed en wijn verscheen ze in mijn leven Annabel Ik zag haar wel en zij zag mij We zagen elkaar in leed en lief Symbiose van het hart Het eerste barstje viel nog mee Het tweede deed al pijn Het is niet bij een barst gebleven Ze kon het niet, ze kon het niet Ze kon me niet nemen voor wie ik was Verloren…

De Goden schudden hun bedden op Vlokjes van onschuld dansen met pluisjes van dons Zuiverder wit kan niet bestaan als van een maagd die zich behoedzaam neervleit in de straat Die zichzelf niet meer herkent Stemmen niet ver van stilte Voetstappen die alles verraden Lijdzaam dragen takken hun nieuwe last en buigen diep voor de passanten…

daag me niet uit laat uitgewoede stormen liggen in serene rust te vaak ben ik gekust vanuit een hemels plan op aardse gronden door monden uitgedaagd maar jij ? daag me niet uit trek engelen uit mijn aderen en lieve woordjes uit mijn mond kijk in mystieke kelders en bezoek de rommelzolder opgeruimd maar niet zo leeg als…

achter gordijnen van graniet danst de godin door grenzen van de geest geheime gangen geven zich niet prijs haar bange hart regeert in grijze golven de gouden gloed van goedheid verschuilt zich achter het gekweld gemoed de godin laat zich niet zien de gesel van de angst houdt haar geborgen in haar grot gesloten met gordijnen…

oude schermutselingen ik weet er wel weg mee ik snijd plakjes van de wolken en bak ze langzaam om en om het suddert en sist in de pan totdat ze langzaam smoren niet gevallen regen ijle mist ik snipper een sjalotje een steelpan vol tranen branden achter mijn ogen oude schermutselingen smelten als hete stroop boven mezelf stijg…

in haar beschermende schoot koestert de winter het zaad van de zon en bevalt in al haar glorie van de prille lente belofte van de zomer die lang zal zijn en zoet de grote Moeder glimlacht en wentelt zich tevreden om haar eeuwig brandend licht…