Netgedichten

netgedicht (nr. 50.015):

de klok valt stil

Gestadig schrijdt de tijd.
Zij jaagt voorbij door
storm en regen langs 's Heren
en langs stille wegen
langs geboorte
een verjaardag
een examen
langs diepe eenzaamheid en
hemels samenzijn

op weg naar de onontkoombare
staat van de ultieme stilte
van de dood.
Niemand houdt haar tegen en
dat terwijl ze niet bestaat.

Het is van alle tijden
de vreugde en het lijden en
tevens tijdloos als het
menselijk bestaan.

De eeuwigheid slaakt een diepe
zucht.
De klok valt stil.

Het is gedaan.