Alle inzendingen van e

Het klopt toch dat ze zich hier overdadig ontvouwden onder jouw zorgzame handen vanaf hun eerste knop jij hun rijping volgde met waren het liefdevolle ogen? en ik menigmaal op dat pad aan de zijkant ... nog voor mijn lippen woorden konden vormen 'niet hier spelen' riep jij alleen maar als een getalenteerde bloemist gaf je voedsel en…

Als in een luchtbel gevangen hermetisch afgesloten daarbuiten stemmen en geluiden ze horen je niet volumeloos jouw uitgestoten klanken binnen geluiddichte wanden malen ze rond de witte jassen in de ruimte de veel te strakke blikken drie-, viermaal prikken in vaten veel te broos ik heet, ik heet weet je hoe ik heet en wat er omgaat…

In een diligence zaten Negen mensen bij elkaar; 't Was een dag van grote hitte, En de lucht was drukkend zwaar. Alles, wat die mensen zeiden, Kwam zowat op 't zelfde neer: Niemand hunner sprak tenminste Anders dan van 't warme weer. Naast een jonge dwaze dandy Zat een onderofficier; Nevens hem een rijzig zeeman, Over die een rentenier…

Zingt ze mee dan zingt ze zachtjes fluistert haast als briesjes wind kietelend in mijn oren die mijn ogen laten horen anders dan ik zie De lente komt eraan…

wij hebben een liefde een liefde met littekens soms scheld je heel mijn huid vol als het heethoofd dat je bent dan was ik toch nog zo op mijn hoede voor het moment dat je woede wordt aangewend maar je kookt er bijna van mijn arm en hand verbrand…

Ik merk het Het blijkt me blijkt me nu al te zijn ontglipt alle werkelijkheid, wezenlijkheid Mijn geest die vreest verschrikt dat ik de wereld straks nog nipt kan onderscheiden van de aan elkaar gebreide beelden daar beneden ben boven de realiteit aan het zweven zelfs boven mijn lichaam, er verwijderd van en tevergeefs trachtend meer vast…

Kun je je nog jarig voelen? Zo veel jaren later Voorbij die kriebel in je buik Het kinderlijk geschater Voorbij de kaarsjes op de taart Die je op je vingers tellen kon Voorbij de tijden, de tijd waarin Je je allermooiste cadeau Met gemak verzon Kun je je nog jarig voelen? Ik wil het je heel graag geven Als allermooiste, als liefste…

Zij bracht de sigaret nog eenmaal naar haar lippen wierp toen achteloos het smeulend stompje langs de weg waar het wegsmolt in de mossen alle bossen, geruisloos gilden van getergdheid gesmoord door het stuk vuil dat weer verder liep…

Doe maar langzaamaan zei de maan tegen de maandag Ze willen liever blijven, drijven met gesloten ogen op de stilte van vandaag…

De wereld waarnemend vanuit dit schitterende stil Waar niemand wat zeggen zal, wat woorden van me wil Mijn geest componeert daar zijn eenstemmig lied De klanken doen de stemmen en de sprekers teniet Met niets meer dan vragen, zegt de wereld niets terug Slechts blikken, slechts knikken, en ze keert me weer de rug Voor mij is dat niets Meer dan…

En dan denk ik aan de duizenden gedachten opgesloten vastgezet tussen schoolbordwitte muren voor zo'n dertig slakkenuren zweven ze zo zachtjes en botsen ze heel soms dit merken doen we nimmer toch versterken ze elkaar in hun eeuwigheid tekort aan tijd want klokken bestaan hier niet meer alles wat ik zien kan weer is voor ons staat…

Ik heb je gezocht in de supermarkt bij de bakker in de ruggen van mensen mijn roep tevergeefs nu in stilte gedompeld ronddolend in een verstard geraakt lijf in fluisteringen je naam gespeld alsmaar en alsmaar tot ketting geweven ik heb je gezocht in het parkje om de hoek bij de slager en in het verhaal van een boek en ik zoek…

Op de klanken van een eeuwenoude sonate je laten terugvoeren doorheen de tijd vanaf je ontstaan naar het nu als de golven van een zee in rust meedeinend je adem berustend in al wat het ondergaat op welk kruispunt nam je ooit de verkeerde afslag onwetend van dat doolhof van wegen welk zwaard nam je niet ter hand om neer te slaan wat…

Ik dans met mijn gedachten en ze dansen ook met mij We dansen in een wereld, in die wereld zijn we vrij Tot gedachten trachten te rennen en ze rennen, rennen hard Harder, harder tot ik bijna doodvermoeid raak in mijn hart En het rennen gaat naar zweven en na zweven vliegen komt en nu kan ik niet meer stoppen want mijn dansen is verstomd…

Moet ik spreken met jouw stem horen met jouw oren ben ik die wie jij bent? nééé jij bent jouw eigen mooie ik en ik, ik ben mijn ik met mijn eigen rikketik mijn ogen en mijn brein wie kan ik anders zijn? ben jij die wie ik ben? nééé ik ben mijn eigen lieve ik en jij, jij bent jouw ik met jouw eigen rikketik en wie je bent geworden…

Ik ben nog jong Ik moet nog rennen In de richting Van de wind Ik ben nog jong Ik moet verkennen Waar zich mijn geluk Bevindt Ik ben nog jong Ik moet nog wennen Aan de mens Voorbij het kind…

gisteren zag ik jaren alle jaren vleugels krijgen hoger dan de hoogste allerhoogste wolken stijgen vandaag staan ze heel even op de grote aarde stil ze zijn voor nu bereikbaar niet meer buiten onze wil en morgen doen we onze onze warme handen open de jaren zullen vliegen en wat rest aan ons is hopen…

‘O! ’t was een schitt’rend feest; - men was er zeer gekleed...’ ‘Met uw verlof: alleen de heren; Die zaten voegzaam in de kleren. De dames waren half ontkleed.’…

Dat jij een kind van de zon was de vroege seizoenen van je bestaan daar hadden gebloeid waar vandaan jij noodgedwongen moest gaan met niets in je koffers daarover wilde je liever niet praten toch heb je me eens verteld hoe je op het executieterrein van de gele soldaten de laatste minuten van je leven aftelde maar waarvan je zus je bevrijdde…

Het gordijn van nevel opentrekken de herinneringen ontsluiten durven omhelzen wat eens was achter elke traan een voltooide tijd niets keert weer alles is eindig met trillende handen de foto’s bekijken van het lijkt een veel te ver verleden leren dealen met het heden waarin het martelend besef van niet meer nooit meer een terugreis…

Niet een omhelzing geen kus, geen hand zelfs geen anderhalve meter afstand maar jij achter gesloten ramen en binnen de betonnen muren dondert het tikken van de uren voelt alleen zijn meer dan verlaten is er dat murmelen in het niets zoveel voelbaarder dan gisteren koud, kouder jouw huid te lang al onaangeraakt hunkerend naar al was het…

Wiens kind ben ik geweest wat heb ik ooit geweten dan enkel maar het heden van wie mij borgen in hun schoot onzichtbaar voor elk oog altijd onuitgepakt gebleven hun koffers in die donkere hoek met niet te openen sloten soms snerpten heel opeens wat kreten als ijzel door de kamers ontweken stille tranen de beklemming van mijn…

We voeren dezelfde strijd jij en ik we houden elkaar vast ik jou en jij mij en we beseffen allebei wat niemand weten kan ik zoek mijn betere ik omdat jij zegt dat dat het beste is de woede die ik voelen kan jij vindt dat niet oké jouw pijn is meer dan ik kan dragen als niet zo lang geleden woedt er die onmacht weer mijn kracht…

Laatst liep ik voor heel even Langs het landschap van mijn leven Die ik goed had opgeborgen Achter heuvels had verborgen Tot ik laatst achter die heuvels keek Het landschap daar te liggen bleek Ik was heel even in de schrik Toen keek ik om me heen en ik Zag hetzelfde landschap weer Rook het voor de tweede keer Hoorde klanken van verleden…

Wanneer de ketel In 't schemeruur Zacht staat te zingen Op 't glimmend vuur, Dan zweeft de mijm'ring Mij door de geest En 't stil herdenken Wat is geweest. Verdwenen beelden Zie 'k voor mij staan, En 'k hoor nog stappen, Die niet meer gaan. 'k Verneem nog stemmen, Al jaren stom, Ik zie mijn doden Nog eens weerom. 'k…

Het was pas later dat ik jouw zwijgen leerde vertalen een toegangsdeur wist te ontdekken naar de verborgen kamers waar ik soms voor een te kort moment even mocht vertoeven om antwoord te zoeken op mijn vragen maar er bleven zoveel dagen waarop de verhalen van toen niet verteld mochten worden en weer in stilte kluisterden ik wilde zo…

Het zijn de nachten die als loodzware dekens neervallen terwijl de tijd knaagt aan een wirwar van gedachten nog eer je naam geroepen kan worden scheuren de letters uiteen stuiteren losgeraakt van elkaar op het plaveisel van de uren waarin blijven geloven als er niets meer is dan het leeggeplunderde van je wezen? steeds nadrukkelijker…

Er is altijd een zonderling die mij wil spreken, bijvoorbeeld als ik uien sta te bakken, gezouten kaantjes of tout court spek. Die zonderling is God. Hij belt nooit aan. Hij komt mijn keuken zomaar binnen, neemt mij de pan uit de handen. O Veni, Veni Creator! Alles brandt aan. Want God houdt niet van orde, niet van regelmaat, heeft geen…

Wij lieten deze wereld achter Met zijn regen en zonneschijn Wij doken samen onder water Om voor eeuwig alleen te zijn En in die grootse oceaan Besloot je mij te laten gaan Het was adembenemend…

De zoektocht was met moed begonnen Zoektocht in mijn hoofd Ik tastte in het donker af Ik heb me uitgesloofd Ik pakte uit de vage massa hier en daar gedachten Maar als ik in mijn handen keek Vervlogen ze met achten Nu zit ik hier met om mij heen een grote grijze brij Ik weet wel waar ik zoeken moet Maar kan er nu niet bij…