Alle inzendingen van eliZe Augustinus

verschrikt door ‘t geblaf van honden zag ik ze vechten om een bot met weinig vlees erop ik vluchtte met mijn handen tegen mijn oren tot aan de rivier het glinsterend water de wonderschone bloemen ‘t zachte gras de blauwe hemel met de witte wolk daar kwam ik weer tot mijzelf de wereld voorbij…

Als ik neerhurk in het roodgekleurde avondlicht mij de tranen druipen langs ‘t gezicht Ga ik als een volwassen bruid naar mijn geliefde uit Zo vurig heet dat ik mijzelf vergeet de hemelgloed die alle heiligen stralen doet…

Je slaat de plank weer helemaal mis alles op aarde is onzeker, zeker en gewis voor een visser die achter de netten vist Het zijn de destructieve machten die de mensheid verkrachten Ik schommel in het bootje van de bootsman op hoge zee met de Heiland alleen die op de demonische golven blijft staan , wie wil gaat met…

Sla je ogen op naar het hemelblauw Open je hart als een bloem voor morgendauw Langs dijken wegen en berenklauw De schreeuw van moederpoes haar kittens miauw Och glanzende zwanenveer van ons geslacht Door Goddelijk ontfermen in het licht gebracht Met tranen in ogen het verdriet in donkere nacht Waait Gods adem binnen zonder praal of pracht…

Span niet samen met wie mij niet noemen jullie geheel anders maar kijk naar het licht in het blauw van mijn ogen tot recht in mijn ziel in een donker kikkerland dat zich uitstrekt tot ver over de grenzen laten we samen het licht ontsteken ken me en noem mijn naam die al een naam had toen het nog geen vorm had de vrouw…

De lucht is bewolkt en triest in haar grijze zomerse wolkenregen dat dagelijks in stortbuien met tussenpozen is neergezegen in het lage Hollandse land Tikkend op het raam waarachter mensen engelen in mensen gedaante zien staan Poetsten de zuivere regen stromen alles blinkend schoon Een schone droom is mijn meisje poëzie…

In dit decadente gedeelte van de kosmos zwijgt de rede en bedekt een zwarte wolk het verstand dat buiten aan de hemel hangt dat zodanig door het vlees is bezwalkt dat men de mens niet meer met nieuwe inzichten kan verrijken en iedere poging alleen maar paarlen voor de zwijnen gooien wezen zal zij is als een roos…

de wateren liggen in korte golfjes zilverblauw onder de kleurenboog maar de droeve wolken onder de verwoestende stadswind met de pijn van een aangedane boom met wormstekige bladeren vol met stervende vlinders maken haar stem droef van ingehouden tranen maar in haar eigen zijn in wonderlijke lichtkring rood als fluwelen…

Ik wandel op het strand in de voetsporen van ‘t brandend zand in ‘t water geblust door de hemel gekust zing ik met opgeheven handen van de zegen brengende stranden…

Verwarring heerst alom in de straat giert de angst voor mensen die de duisternis naar binnen zuigen en drinken als melk rondom de liefde voor jouw naam temidden van bloemen en gedichten de hoop spanning en plotseling de dood een verloren strijd in een bloeddorstige aarde maar liefdevol en krachtig is de hand die het hart…

Och dat ik ook in deze droeve dagen mag zingen van het blijde feest in de eenzaamheid van dagen als ‘t verdriet blijft knagen vervult mag worden met de adem van het licht geloof hoop en liefde weerspiegelt op mijn gezicht…

De spanning schrijdt voort langs witte muren en de geruisloos geopende deuren droefenis welt van hart tot hart rillend van afschuw om het geweld de straat vult zich langzaam met bloemen Hollandse vlaggen en gedichten dat dooft de herinnering niet aan Peter die vecht voor zijn leven rondom het duister van de nacht dat langzaam…

We kennen dat nu langzaam aan wel als ze door de mand vallen staat er altijd iemand klaar om ze op te rapen uit de dwaaltuin in de schemering met gebrek aan richtingaanwijzers en wandelkaarten Als ik mijn hart als poëzie recht uit moet spreken in de gevaren die mij omringen dan moet ik zeggen dat wanneer ik door het licht beschenen…

Is zij dan jouw slaaf waarvoor je op de markt hebt betaald die je naar willekeur buiten zet of binnenhaalt? En wanneer de energie en levenssappen er allemaal zijn uitgeperst en al het bruikbare er uit is gehaald het dan bij de vodden in een plunjezak bij de kliko achterlaat Nee toch zeker ?…

de geur van de lelie stijgt op uit het veilige veld in het licht bij het vallende donker geen kreet van een meeuw boven een demonische zee dringt hier door en ik laat mijn venster hier wijd open staan met het brandmerk van een vervolgde in de rug en het zeer van het keer op keer openrijten van een wond voor wie ik niet bestond…

Nog niet geheel bekomen van wat de dag mij bracht drijft mijn pijnen en tranen mij naar ‘t venster in ‘t nachtelijk uur de stilte, de ruimte, de treurige maan rondom bloesem bomen een haan op de kerktoren als teken van onvolmaaktheid en saamhorigheid het lijden en verdriet van de ander in ‘t menselijk bestaan en toch bij…

Ziekte en dood mensen in nood , och hoe dof en mistig was de winter stil en vermoeid volgden we de persconferenties hunkerend naar kracht bibberend in de nacht uitzien naar de lentezon die maar niet wil komen onze kinderen weer zien vrienden weer in huis ontmoeten warmte voelen gevoelens en wensen op laten komen…

in stille lijdzaamheid wachten duurt lang maar ‘t licht is naar beneden gegleden rijst op boven de vreedzame dieren door ‘t goud golvend gras de schoonheid van liefde zo blauw als de hemel blauwt en bloemen poëzie weer openvouwen de koorts der kunst weer in mij blaast…

de rover zegt het pleit is beslecht komt laten wij haar vangen tranen moeten opgevangen in de perkamenten plooien van haar huid met elkaar gezind spinnenwebbend negerend het Betlehemkind haar huis schiet deze toren van onteigenen en schijn in gruis zoenende de engel uit Davids huis…

bemorst met het vuil van de adders strompel ik door de polariserende straten van mijn vaderland het ijzeren monster scheert rakelings boven mijn hoofd spant de aders strakker en strakker het bloed stolt de luciferdoos ligt op het witte kleed tussen de twee kandelaars meeuwen bouwen hun nest in mijn haar de olie verslapt…

Mei en hagelstenen in mijn hoed verhinderd storm hem op te tillen de woeste wind schuift donkere wolken open herinneringen en intens verdriet dat in vormen en in linnen dringt mijn steun en vertroosting tussen de muren die ik in die jaren achterliet de glibberige aarde voelend tot onder mijn voetzolen ik zet mijn…

Zal een gedicht voldoende gewicht kunnen hebben om de weegschaal naar de goede kant te laten slaan? en dan meteen de vraag wat is de goede kant? om vervolgens weer met een wedervraag te beantwoorden; wat had je zelf gedacht? Ik schrijf mijn zinnen tussen hemelse woonsteden lieflijke gezangen rondom de reuk van zwavel en lelies…

De kloof is schrijnend de rijke man en Lazarus aan de poort maar och je weet niet beter ik loop verder door de vervolgde straten op zoek naar mijn huis mijn naam mijzelf noemen één wegwijzer gaat mij vooraan Noem mijn naam…

Och liefde van Waarheid en leven wij zijn tot vlammen ontstegen Een witte wolk onttrekt het zicht op hem Er klinkt een lied vergeet mij niet dat stroomt naar ‘t hartenbloed rein De levende fontein…

Zij zou je zo graag willen helpen de draad te vinden naar je bestaan de knoop ontwarren totdat de schellen van je ogen vallen en de schaduw van ‘t verleden in de zon is ondergegaan…

Inkomende raketten sirenes loeien de ogen wijd open vol afschuw om ‘t geweld in Jeruzalem Zoete schoonheid roos van Sharon gouden stad van herinnering met de man op de ezel die hier de poort binnenreed Och Jeruzalem stad vol leed indien ik u vergeet zo vergete mij mijn rechterhand Zo sprak het Woord in dit Heilig oord…

De wind is ijzig het beneemt me de adem laat de tranen over mijn wangen rollen terwijl ik tegen de stroom op moet roeien rondom vissen strooi ik het brood boven de donkere golven de blauwe hemel de hongerige meeuwen maken herinnering wakker het gekrijs de pijn in tweeën verscheurd te zijn ik kijk naar de draaikolk…

O God mijn Heer Mijn enige gids ten leven Met eerbied en ontzag Gedenk ik U nu en op Hemelvaartsdag…

Och wat krijgen we nou wie is ‘t toch die zijn ogen sluit voor mishandeling in vredestijd? En ik geloof nog steeds niet dat God jou de opdracht heeft gegeven om haar voor twee ijzeren spijkers te laten beven terwijl jullie de doornen plantten alles wat tegen de wind ingaat om de roos uit haar schoot te plukken Na de trieste…

Toornige vredestijd polarisatie en nijd pruttelt op het gasstel in de soep Samen gedenken en samen sluiten we buiten eenzaam en op afstand Langdurig en eentonig klinkt ‘t gemaal der molenstenen…