Alle inzendingen van elze

Het beeld omgeeft wat Eenzaamheid bedoelt, verdorven tranen Van wat geslonken zout op de lippen De kleur van dood is niet wit Maar roze doorschijnend Iemand is niemand in de menigte Die al zoekend zich slenterend begeeft In het voorportaal van ouderdom Niets is oud of jeugdig Vijandschap maakt overuren De capuchon verkreukelt door…

Dat ik neergelaten in jouw wei aan het gras de geur herkende als dat van mij en sporen ver voor gisteren die in verbeelding nog van liefde spraken en dat ik niet jouw liefdesheuvel herkende uit die ontelbare piramides die ik had bemind toch ontleedde jij mijn woordspelingen en dichtte mij terug naar daar vanwaar ik kwam maar desondanks…

Ik dacht aan jouw hart dat als verloren de nacht ontstemde terwijl wij passievol de vluchtende vogels hadden geteld jouw stem, de toets van de piano die ik niet mocht aanraken, slechts het terug stuiterende licht ontfermde zich over mijn ziel en nu, nu de tijd de kerst al kleedt in gedaantes van herinneringen die ik niet kan vergeten,…

Verontrustend en gelijkend op een kale implantaat stroomt het leven weg het is alsof de nageboorte nog schreeuwt met de stem van het kind doch de genade is eindeloos en het bloed dat van voren en van achteren de rijmelaars laat dichten hecht zich nu aan mijn handen al vond de nacht niet wat ik zocht en zie ik in de spiegel van jouw…

Als kleine tollenaar inde ik van het Wad liefde, liefde die broos me omarmde en die mij bevrijdde van het juk om steeds maar drenkeling te wezen het koor van zout zonder een duidelijke dirigent braken de golven en tilden het schuim ver boven mijn kunnen zodat ik balanceerde tussen de mimiek van het klassiek of de garderobe die het heden…

De nacht ontkleedt mij in een stille wake tot diep in de broosheid van mijn poriën die eens werden gevoed door het naakte pantheïsme die de vleugel was die mij droeg doch de gesel die mij tartte zag ik niet als de gesp die mij verbond met het verlangen om eeuwig trouw te zijn aan die vagebond die mij verried en de deuren wou forceren…

dozen vol sigaren met gescheurde enkelbandjes, gedoseerd en op rijm gesneden in dozen die van heling en eerzucht afkomstig blijken te zijn wel met hier en daar een knaagrandje want de muizenbevrijder kent geen waarde aan die dingen die eens in de lucht wolkjes gaan kringen zelfs de al opgeraakte stompjes in een verzameling van pruimtabak…

Ik heb ze gevouwen en beoordeeld jouw musicerende briefjes alsof de zon voor ’t laatst de middag noemt en sober wijzend naar jou het kermend licht herkent dat zich om je heen schaard, om toch vooral het duister in je ogen te doorklieven ik zag op het eiland een veld met dahlia’s ja ook jij bloemde eens in kleuren die ik niet wil noemen…

Het is niet zozeer dat mijn hart de vluchtweg is van de bruid, neen de jonker was van huis uit arm *** kromme tekens een stip met een haal met aan het eind dat open maar verwaand steeds maar weer het antwoord weet al zijn de vragen onschuldig doch is het berouw verankerd in het meisjeshart dat niet één maar vele kamers had. en dan…

Het requiem van scheepsmotoren legt mijn hart diep in ’t gehamer van het geslagen rood en waar de dood van het besef mij leidt door open ruimtes en de geestelijkheid van het acces want zelf mijn staren heeft de tijd geduurd Het vooronder. waar mijn vluchtgedrag me kielhaalde en me deed verstikken alsof er vele herfsten aan me schraagden…

Ik mag het gevelde bos niet raken zoals de dij van een vrouw, de draken daar zijn sober en zoals het lijkt voor eeuwig ontrouw even dacht ik nog dat er hoop zou gloren een vluchtig verlichtend moment dat de liefde opnieuw werd geboren en dat ik alsnog word bemind nu gloort er slechts nog herfst in de sintel van mijn kruis en worden herinneringen…

De wijzers teruggezet, de tijdslet in een macaber perspectief dwalend tussen de getijden hunkert de geseling naar het volgend seizoen zomaar een klok, spinsel van planning die leidt tot boosheid waar haat strandt op het blijven stilstaan van het hart de ware tijd is zoekende in een chaos die geordend door het journaal marcheert om tenslotte…

Vanaf het vlakke land schittert de oversteek naar het wad, waar vele ruiterstokken als één statige zeemansrug de diepte voor ons peilt het één zijn met de noemer, de geest van het besef het broze en tegelijkertijd het gezwel dat groeit langs polders en kwelders om zich tenslotte te manifesteren in een ongekende schoonheid doch is elke…

Een fout? Jij aan de haal met de dood die jij herkende in een leven vol levens en waar het sterven neigde naar verrukking in ogen die de angst tot aan de hemel droegen je rode haren die met de jaren verkleurden tot aan het oktobergrijs waar jij je fiets voor eeuwig in etaleerde evenals jouw rode pull-over met de smaak van paardenworst…

Gehuld in een zwartig laken het nest van kaviaar brandhout brakend maakt van het wad een eeuwig levend altaar de som van eeuwigheid loost het water van en naar de dijk en in ’t smal getij waar het leven bruist is de dood de ader die de kwelder doorkruist soms stokt mijn adem wanneer ik de meeuwen zie nestelen in de kelk van een…

Vandaag is de dag dat jij in eeuwigheid zal zwijgen al had jouw mantel je al verlaten en kreeg de nieuwe kou al vat op jou jouw gekrijs is nu onhoorbaar al zullen de klanken van je stem zich voort blijven dragen in een herinnering van gelukkiger jaren jouw sterven prijst het leven dat je droeg en ik zal je veders bewaren tot de tijd…

Tussen de bruine opgejaagde bomen die in rijen hun schoenen staan te strikken draagt mijn hart zich voort op een fantasie waarin ik het spel ben en mijn dode makkers de knikkers niemand hoeft te winnen, ofschoon het verliezen de noodzaak verkiest boven het geduld de fluit die de ketel doet bezinnen en stotterend alsof het moeite heeft…

Gelezen woorden bestrijken mijn hart zoals een herfstblad zich nestelt in een voeg van een gestorven leven, de vrijheid was het cement dat zich kon buigen naar ieder moment moe is het hart, het lijkt alsof er geen dromen meer zijn terwijl het zicht naar buiten het leven leert om te houden van de stilte die tijdloos de herfst voorbij…

De late middag in de avond leegt de gedachte die defaitistisch de noden kent van lege handen, ofschoon de regen het laken contourloos etst en jouw schrei die verloren klinkt alsof de dood jouw lichaam kent het gevecht om zielsbehoud met voorwaartse dromen vullen het glas dat zonder rand al gauw te vol geschonken wordt…

jij ontbloot het baken waar ik naar zoek ofschoon mijn blikken steeds weer dwalen naar je string die ik duidelijk kan zien, je beha en de contouren van je tepels doch is er in mij geen begeerte verlangen of een gekriebel in de buik en kan ik rustig rechtop blijven staan zonder dat jij bij me een erectie ontwaart jij bent mooi, mooier…

Geen koele nacht die me wakker laat in dromen die mij ontmoeten en ik het duister getijdeloos laat gaan terwijl de echo sterft in het wit van een barak sterven is niet eenvoudig wanneer ik waad door het rijke licht dat me tracht te doorgronden en ik dankbaar ja toch wel, mijn evenbeeld laat schijnen in de glinstering van je ogen…

Buiten de proporties is de nacht mijn minnaar aan wie ‘k dacht en desnoods mij gaf in alle beelden die verwoord konden worden ik kende geen andere duister dan die ene met dat zwaard en felle ogen zonder wit bebaard en toch vrouw zij was een ruiter zonder paard doch koetsierde zij in alle wrangheden van haar te kort bestaan waar ze…

het ontwaken met lege handen nog geen besef van tijd, beslagen ruiten met mijn adem van vannacht met op het kussen nog de bonzen van het hart ‘k zou mijn leegte willen vullen met zaken die ik niet wil maar die ‘k moet dragen zoals de oren van mijn bril ik zou willen zijn met hem die ik slechts ben – een mens zoals die ander maar dan…

Soms zijn de dagen korter dan de stappen die je wilt zetten en moegedragen woorden je beletten om te spreken over vroeger dat niet meer telt doch wel het gevoel dat de rode sintels van het pas aangelegd terras doet schreien en nood zich aan liefde hecht die verstoort in een couveuse ligt te ademen waar brengt mijn religie mij wanneer…

ik sprokkel je lieve beelden bij elkander en vraag me af of jouw vuur mij nog kan laten branden en jouw stem nog boeit nu de herfst te vroeg in mij is ingetreden nog zie ik zwaluwen als kraamvrouwen hun jongen voeden, ganzen nog tegen de wind in vliegen doch ook heeft onze perenboom te zwaar beladen takken, ik hoorde zo-even al een…

Als in mijn geschonden gewassen het nieuwe leven riekt naar dood die zonder adem de nacht laat werken zonder licht en op tast het duister wordt verwoord leeft plots het kind al is het schreien nog onverhoord en druipt het bloed dat zich drong in moeder en kind uit wonden die zichtbaar door de tijd zijn gehoond doch wanneer het leven…

Eens deelde ik in hun vreugde en mocht ik leven om mijn schaduw te brengen op hen die nu mij verwonden door met een snede mijn stronk te doorklieven behartig ik de dood zonder razernij want ik weet, ik ben slechts boom die zonder hart doch met aderen de hemel spreekt bij nacht, die mijn wake was wanneer ik schreide om de wind die zonder…

De al grijzer wordende Berk nazomert in het frêle licht waar de kruin tot ver over de kim de wereld overziet en in de dagen dat ze stierf werd tijdloosheid enkel bevrucht door de dragende kracht van haar bast ik omarm het kurkachtige trots en spreek mijn leven in haar jaarringen en ach, haar stem die ik slechts denk te horen geeft mij de…

Hoe kan ik de luister in jouw stem behoeden voor mijn vers die slechts bovenwinds te horen valt en echobloemen laat verwelken want mijn stem is ademloos zoniet jouw gewelfde silhouet, met een ietwat Rubens en het strakke van een buikdanseres mijn lief, jij bent mijn loods die mij tot ver in jouw haven brengt en me laat aanmeren tot het…

Het krijsen pijnt me na als de echoloods me dwingt om de dissonantie die telkens mij verstoort te laten rusten aan de tafel die zojuist ik had gekuist zodat mijn rijpe huid gekrast de herinneringen kon laten rijpen doch ik ecarteerde het bestek [ want ik zag mezelf als wapenbroeder] om mijn wezen te behoeden voor het partikel in mijn…