Netgedichten

netgedicht (nr. 28.537):

Het Wad gebaart

Gehuld in een zwartig laken
het nest van kaviaar
brandhout brakend
maakt van het wad
een eeuwig levend altaar

de som van eeuwigheid
loost het water van en naar de dijk
en in ’t smal getij
waar het leven bruist

is de dood de ader
die de kwelder doorkruist

soms stokt mijn adem
wanneer ik de meeuwen
zie nestelen in de kelk
van een draaiwind

en strenge wolken
zich spiegelen door
de knoopsgaten
van mijn hemd