Alle inzendingen van elze

Het vers gemaaide gras smeult als zijnde het laatste leven dat ik benoem met woorden die ik vond langs de leegte van het pad de geur is oud en desastreus, het ettert waar gebeurde momenten uit mijn hand al strijkt de eer slechts door het omber dat zacht doorweekt wordt door woorden van vergiffenis spreuken die het lijden verlichten zijn…

Mag ik jou dragen Vragen en liefhebben dat de duinen ons dansen de schermen achter de paviljoens de kleur dragen van je ogen het vroege toch ook al oud augustus remt mijn drang om in jouw vlucht het gelag te zijn van mijn rijpe daad waarin jij mijn appels mocht plukken glazen vullen, bottelen – het geven van een fooi - ach ik laat het…

Mijn hart slaat als een schip in nood en ankerloos op drift geraakt schuwt mijn dood die ter lande werd geplecht toen ’t zwijgen me verried en boze tongen het lichaam wilden vierendelen doch slechts in daad want het gericht die mij van ’t leven wou onthechten sprak geen vonnis over mij als parvenu die het sterven aanbad met orgieën en iconen…

Deze zomer zal niet paraderen in een dodenmars waar ’t verdwijnen zich classificeert als nummer één terwijl de hemel tergend traag de zon doet rijpen brengt mijn groet de warmte die zich schorpioent tegen het grijs van de komende herfst, het lijkt een visioen die het gif laat vloeien en het sterven overtreft met leven dat nog ongeschonden…

Nog schraalt mijn oogst het onrijpe koren en staan schoven ongehuwd tegen de wind te leunen het kraken spreekt van ergernis in een tijd die nooit meer heelt, en zonden zonder bouwwerk als los zand zich ruwen in mijn stem nog spreek ik volle dagen en serveer mijn koele blik in ogen die me vragen waarom ik…

Nog baadt de nacht in rust al is dag expliciet in de vlag geklommen en draait het leven als een retrograde telkens weer haar rondjes handgeknepen remmen - terwijl ik vroeger hard het terugtrappen moest hanteren - laten het vuistenwit over de rode klinkers galopperen de winnaar is in zijn geboortevreugd gewiegd in euro’s en wat bloemen…

Laat me zwijgen wanneer ik mag spreken van schijn en bedrog en haak mijn wiel aan het einde van jouw stem alwaar ik mag wezen zonder jou aan te raken terwijl ik weet dat liefde ons zoet zal smaken in hebbigheden waar ’t geluk onze voorspoed zal ontbinden want voor elkander geschapen maakt van de morgen nog geen nieuwe dag doch ik…

Naakt hangt het gras te weken in de azijn van de vroege morgen het leven zwijgt rondom de burcht waar ’t geharnaste sterven zich ontbindt van zorg en waar wind nog de namen spreekt van hen die in het amen zijn gepredikt samen met het duister verdwijnt het spel waarin ik me heb genacht en ik weet mij dat deze nieuwe adem mijn vlucht…

Geef mijn naam het onbetwiste En schaakmat mij zodat de tochten die we ondernamen de hoofdrollen zijn de we zochten nog droom ik mij in gisteren en laaf aan de herinnering die we samen deelden, al had de kleur voor ons ieder een andere vorm iets ongrijpbaars, doch visueel vermogend dagvaardde mij om de gelogen tijden te verlaten en het…

Boeddha versus God Muziek als pleisterplaats, dat merk ik wanneer het treinstel me bedondert en dode vogels langs het spoor de klavers voeden met het bruin van massa en bederf nog juichen de reizigers ze proberen de bielzen te tellen van de evenwijdige spoor van wie ze denken dat die hen komt vergezellen zal het eind – het baken –…

In het wit van palingslijm lees ik de laatste sacramenten en bewierook de lege flessen met de geur van smegma en oude etensresten God, lijkt dan de enige etaleur te wezen laat maar, ik vind mijn nagels te kort, zo kort dat wanneer god me ziet bidden me niet eens zal herkennen zonder prik zegt mijn vrouw terwijl ze de sinas uit de koelkast…

Ik wil geen nieuwe dans want gisteren lijkt nog gesloten het stropdassenuur stapte op maat langs me heen, scheurde het bladmuziek moedwillig en strooide met overtollige wijsheden doelbewust was het ranke naakt aan mijn zij geschoven ze dicteerde - moge God weten wie ze was – uit een boek zonder kaft de titel kon ik wel raden […

Al was jouw vlekkerige dood mij het ongenoegen waard bij het vernemen van de handicap en stierf jij de wraak die onbezonnen de strepen aan de horizon bedonderde salvo’s uit klankgitaren priemden door het as waaruit jij kwam om tenslotte als een trotse bombardon te ontwaken uit jouw tijdelijke kleed onkundige tranen die als desperado’s…

Het mag toch niet zo wezen dat ik mij voortploeg in de vorens van sarcasme en verdwaalde utopieën benevel met dorstigheden al hecht ik wel waarde aan de draai wanneer ik moet keren als de sluithoek van de zon me donkert in de fijnste mazen en de afdrukken in mijn huid de grenzen bepalen van mijn menselijke mogelijkheden doch mijn stiel…

Kaal tot aan het naakt is deze nacht zonder stem en ik mag slechts hopen dat de sterren komen kruien gelang het getijde dat zonder voorwendsels gelegen is tot zeer diep en aan het hart zodat het spreken mijn taal zal wezen totdat de vroege schemer mij de weg zal wijzen vanwaar ik kwam tot aan het eind van mijn vaarwel ‘k wil niet…

Het is alsof men op klarinetten speelt wanneer de nacht op het water landt en grijze schimmen stilstaan bij het geler worden van de maan toch neemt de tijd fatalistische vormen aan en verdwijnt en kwijnt het menselijk ras weg in een materialistisch moeras de struiken langs de sloten ademen niet meer, ze besloten om ons als skeletten…

Wat aan het eind niet is is aan het begin een flard die bijkans in zijn teelt deze reis met blinde ogen neemt in de ochtend bazuint hij zijn fatsoen met vormen die erectieloos [ want leeftijd heeft ermee te doen] de dag voorspellen zoniet de avond want in het duister huist zijn lot en samen met lange armen voor de ramen vermoed hij een…

Velden zonder eind doch met kraters en vluchtende meeuwen ontnemen het zicht aan getemde vatbaarheden die eens gerangschikt mij de weg wezen tussen hoge struiken met spreekwoordelijke doornen nu snijd ik me aan filmloze stunts waar zwarte klavers de toekomst lijken te omheinen van een wedergeboorte in een schoot die ik zonder liefde mag…

Hoe kan ik nu vergeten, jij wensdroom uit mijn hart geboren zonder zorgen tot de dag dat het leven mij ging verlaten en jij achterbleef in een lange lege morgen er spreken vele jaren uit een moment tot aan de dag van nu, en nu is telkens weer dat jij me niet vergeet; maar ook ik mijn kind ik zie jou, mijn lief in dag en nacht zo óók in de…

en steeds weer je naam te horen vallen brengt in mij de wee die met pijn de poorten heeft gesloten in een amendement van het heeft zo moeten zijn doch wie de vrucht werpt en zelf met beide handen vangt is in mijn hart een avant-garde waarmee ik poëzie bedrijf in naakte edelkunst jouw aderen gevuld met zuiver kristallen bloed is mijn…

Steeds wanneer ik mezelf zie staan herbergt de tijd verloren dromen die in mijn jeugd als een mand vol nachten de angsten in het duister fantaseerden om toch maar heel even iets van liefde te mogen proeven wanneer mijn eigen armen me warmden krakende deuren die als pencelen met zachte strepen werden gesloten hielden niet de woorden tegen…

De ramen spatten eenzaamheid spiegelen de dood als vanzelfsprekend en zaaien vergif over het ongewenste groen zodat het leven de kans krijgt om weer als maagd te worden herkend maar niet wanneer kleuters hun verleden boetseren in een ongewenste infrastructuur zodat hun jonge leven te vroeg zal worden gerijpt tot het moment dat de herfst…

Ik wou niet aanmeren in de lengterichting van jouw dromen waar rijkdom zich mengt met de etiquette van zelfgenoegzaamheid jij vluchtte toen onze raakvlakken het gezang absorbeerden van het gelukkig mogen zijn ik weet dat het ijs zich niet verhardt bij jouw winterse buien en dat de zomer in jouw valse lach steeds weer de herfst laat…

In mijn perceptie van de goede wil promoveert de degenmeester tot zwaardenmaker tengevolge van de voortvarendheid van de zin des levens al het zuivere is een puur platonische begrip zonder de metselwerken die als kantelen kunnen worden beschouwd zelfs als ik me ridder is het harnas waarin ik schuil slechts mijn eigen huid en zijn…

Ik herschrijf de toestand die buigend zoals het koren de wind bekroont naar haar kunnen en die meegaand de regen terug voert naar een wolkenloze hemel doch is mijn besef dat geen zelfbeeld kan bestaan onder de noemer van pluralisme waarvan ik de wonderen op de bladen van een woordenboek kan vinden ingetogen is het ik naar wie ik onlangs…

De plotselinge dood pronkt met het middaguur en prevelt volle zinnen moeder lonkt met de nieuwe buur en wil alvast met hem iets gaan beginnen vader blaast zijn laatste adem tegen de neus van tante Griet moeder zegt wat snedig je broer is dood, zie je ’t niet vader wordt begraven na ’t middagmaal en de revue op het kerkhof wat verhalen…

Niets wenselijks of vreemd zelfs alle gebeurtenissen op een rij zijn gehonoreerd omdat simpelweg het rijmen lange files laat ontstaan boeken vol gekrast met wijze woorden, grootdenkers die de wereld menen en meenden te kennen zijn nu de pilaren van wolken waar de hemel op rust in bange dagen martelingen en lovende woorden voor een zelf…

moeder kolft het warme melk en geeft de kat te drinken smeert wat zalf in de tepelkloven en heeft geleerd om in God te geloven zij schreit ter wille van de klok terwijl vader staat te wroeten in de aarde van zijn laatste tuin draagt zij haar dode kind naar het raam en noemt zachtjes zijn nieuwe naam…

Mag ik jouw zinnen rijpen zoals je schoot mij kan bevrijden van lusten ongerijmd met ingelijste metaforen jou berijden nachten lang door het woud waarheen ik ga is het duister slechts mijn licht en sterf ik eer ik voor je sta maar ‘k moet de dood nog baren in scheuten pijn vanachter hemd en rok, toch bewaar ik in dit leven jouw laatste…

Het middaguur vat kalm de trage tijd en weert de stenen schouw uit de ruimte waarin het is gebouwd het stapelbed onwillig en te hoog gegrepen is door de vierde macht vergeten om stil te zijn - heden nacht -…