Netgedichten

netgedicht (nr. 26.272):

De herfst in jouw lach

Ik wou niet aanmeren
in de lengterichting van
jouw dromen waar rijkdom
zich mengt met de etiquette van
zelfgenoegzaamheid

jij vluchtte toen
onze raakvlakken het
gezang absorbeerden
van het gelukkig mogen zijn

ik weet dat het ijs zich
niet verhardt bij jouw
winterse buien en dat
de zomer in jouw
valse lach steeds weer
de herfst laat zien