Alle inzendingen van geeraardt

Tussen rusteloze spinsels dwaalt de slaap verloren rond kan geen ruimte vinden voor een echte eigen plek In de luwte van de chaos waar geen maanlicht valt probeert het schaduwbeest de nacht te overleven Met zware zwarte vleugels vliegt het dwars door de tijd naar het land van bloemenhoning waar een zoete rust zal wachten met de morgen…

Van bladeren bouwde ik een fort een spiegeling van broze idealen dat reeds bij de eerste tegenwind verwaaide als een luchtkasteel meer en meer vult de slotgracht zich met alle oude bladeren tot het laatste idee verstikt in een massa rottend blad wie niet worstelt komt niet boven wie schrijft blijft meestal nog drijven al is het soms als…

Kwam bij je aan in de avond ging bij je binnen in de nacht kuste je vaarwel in de ochtend samen korter dan een dagronde maar geen seconde was het zonde…

een muur van verwijten scheidt luttele centimeters tot een metersdiepe kloof waarlangs de harde ruggen onbeweegbaar liggen want wie draait zich om en doet de eerste stap door simpelweg te zeggen: sorry ik zat fout en nu liggen ze te staren elk naar hun eigen kant de afstand onoverbrugbaar vooralsnog…

Waan me soms even vrij als de wind om me heen wanneer je me laat vieren beperkt maar ook veilig want waar zou ik nu zijn als je me ineens losliet ergens verloren zwervend of doorgeprikt en leeg dus zweef ik aan je touwtje soms wat opgelaten maar meestal tevreden misschien zelfs blij…

Dacht heel lang alleen te moeten dromen tot je bijna tastbaar maar toch o zo ijl mijn dagdromen bevolkte nachtverlangens binnengleed Soms denk ik even in het echte leven een glimp van je te zien dus blijf ik zoeken in de hoop je te vinden Maar tot die tijd ben je mijn heldere droomster ik jouw verlangende dromer…

gevoel van onbehagen aanvankelijk onbestemd verspreidt zich als een virus opgelucht wordt opgelost in bezorgdheid vol met weifel de ruimte die de vrijheid meebrengt om te proeven van onzekerheid wordt beperkt door opgelegde grenzen waarin het ideaal verdrinkt in te veel perfectie nagejaagd tot in absurd in de schemer gloort nog grijs…

Verwarm je handen aan mijn huid verkoel je lippen aan mijn warmte alsof ik de eerste en de laatste ben streel me proef me laat de dampen van me afslaan laat me kreunen vol genot…

Hij neemt afscheid van z’n eigen zomer die te nat was, veel te koud een seizoen moet zijn zoals het zijn moet teveel compromissen maken het leven slap een aftreksel van de eigenwaarde Het regent gekleurde bladeren steeds meer hemel verschijnt tussen kaler wordende bomen zodat hij het bos weer kan zien Alles bestaat uit fasen vandaag bedrukt…

)))))))))))(((((((((((((((( Het ruist, suist of piept maar het komt niet van buiten binnen nooit meer stil…

Op een plein blijven stilstaan als een standbeeld met een vaag verleden toekomst nog onbekend maar in elk geval stabiel Mist kent geen schaduw alleen gedempt licht met tot zachtheid vervormde geluiden en daglicht dat vervaagt tot essentiële contouren Gedachten worden half doorzichtig je zou er in kunnen verdwalen misschien zelfs…

Een hongerige herfstvlinder profiteert nog van de zon door de laatste honing op te zuigen uit wat late bloemen Fladdert zo actief rond dat het wel lijkt of de schaduw van een slechte zomer nog kleurrijk ingehaald kan worden Tenslotte schijnt zij verzadigd want vliegt rechtstreeks in de richting van de zon ik kijk haar na en fluister:…

want pas voorbij de spiegel begint de onbewuste realiteit als fantasie en werkelijkheid zich geleidelijk vermengen tot een nieuwe werkelijkheid die warm blijft hangen tot het ochtendgloren genieten is geen niet zeggen tegen breekbare dromen breekbaar is vaak kostbaar al te licht ontvlambaar om de spiegel niet te breken spiegelbeeld…

Elke nacht wordt aan het boek een nieuwe bladzij toegevoegd hij bladert langs verfletste plaatjes op de zwarte bladen dood en verdriet op de witte bladen vreugde en onschuld het groeiend boek wordt stilaan zwarter het lichaam voelt de geest en antwoordt met gebreken de geest laat zich tergen tot hij ontploft in desperate woede en op een…

De kleine jongen die de schat opgroef is van taaie vechter gaandeweg verworden tot eenzame weifelaar die in lange nachten worstelt met het leven kleine stapjes zijn veranderd in hoge bergen echo's weerkaatsen van onzekerheid alles gefixeerd op angst en falen iets lijkt onderweg geknakt waardoor energie wegstroomt als zand…

hij zingt vannacht een wandelliedje tegen de maan of voor wie er verder nog luistert hoor hoe zij fluistert: kom laat je maar gaan graag niet te zacht want ik wil alles horen wat je hebt bedacht ik schijn je ondertussen wel bij in het duister hij zingt vannacht een droomliedje tegen de maan en voelt zich bijna zelf een ster…

hoofd zonder schouder zakt weg alweer ouder de werkelijkheid ontsnapt aan een vergeefse grip struikelend over losse rafeleindjes van wat een tapijt had moeten worden stenen die een huis zouden bouwen woorden die zinnen moesten vormen doden die zouden moeten leven liefde die een leven had kunnen vullen resteren slechts de flarden van illusie…

Het opperwezen opperde: Was ik mens, ik zou het anders doen en kiezen voor het goede, zoals ik ook heb voorgeschreven Waarop de mens antwoordde: Ooit zou ik het anders hebben gedaan, ik had geen kwaad geschapen Dan konden we altijd uitgaan van het goede in de mens…

Zolang je maar niet naar de uitslag kijkt blijft de illusie bestaan dat je de hoofdprijs gewonnen zou kunnen hebben…

licht, zo licht dat zomerlicht een onbekommerd zweven alsof het morgen net zo licht zal zijn de zomerzon de glans bewaart terwijl de zwaarte achter elke schaduw loert licht, zo licht dat zomerlicht voorlopig vooralsnog…

Prijs toch de zwaarte die de kracht blijft houden om de balans te bewaken koos je immers niet onder zijn leiding liever voor vermijding dan voor het risico van een zoektocht na een kwijtgeraakte weg het risico van niets lijkt immers per saldo ook weer niets rest alleen de vraag hoe je dan toch ooit wilt komen tot iets prijs dan…

Terwijl de tijd dag en nacht verbindt telt hij de zandkorrels die door z’n vingers glippen telkens en telkens weer kijkt naar de patronen die ontstaan en veranderen waarom de tijd almaar sneller gaat terwijl hij langzaam ouder wordt sneller de tel kwijt raakt trager de tel terugvindt telkens en telkens weer telt hij de zandkorrels die…

Gaandeweg een ontmoeting tussen zwartgeschilderde wolken en een veelkleurige regenboog viel een korte wonderlijke stilte toen een bloem haar knop opende om haar hart te tonen aan iedereen die de onschuld wilde beschouwen Op dat ogenblik werd zij geplukt uit eigen omgeving losgerukt om haar kleur alleen te vertonen aan enkele voorgeselecteerde…

Op zoek naar te voorspellen waarheden vindt hij haar tenslotte in het grote woud Ze wacht hem al op in haar kleine huisje Er zijn wel voorwaarden, spreekt ze zacht Je moet eerst kiezen wat je wilt verliezen Zwaarte en aard van wat je wilt vergeten bepalen wat je te weten komt Vergeten verdriet brengt nieuw verdriet vergeten vreugde geeft nieuwe…

Om je heen geluiden van de wind die fluistert het ritselen van bladeren een vogel die fluit fladderen van een vlinder het zoemen van een bij een beekje dat ruist Allemaal geluiden die samen uiteindelijk tot stilte leiden terwijl het groene mos uitnodigt tot rusten, slapen, dromen en vergeten wil je hier niet meer weg…

Vanuit haar wereld der grootogigen kijkt ze je aan met volle ogen je voelt je bijna klein (zie ook link)…

Als donkere wolken voor de zon versluieren sombere gedachten de doorbraak die voorhanden leek Tegenwind dwingt tot twee stappen terug één stapje vooruit De geur van angst dringt in het hoofd met de verwaaide hoop dat de vorige basis niet sterk genoeg is om op terug te vallen Het ritme van het vechten twee stappen terug één stap vooruit…

Snel op elkaar gestapelde bakstenen zonvol gevuld met al teveel geleende lucht vallen om als wankele dominostenen…

De wereld lijkt verkleind tot jij en ik, jouw en mijn waar in de koele schaduw van een volle geurenstruik ik warm je rozenmond weer kus Met slechts als getuigen een vlinder en een bij verklaren wij de liefdesgrenzen definitief voor geopend het liefst voor eeuwig maar in elk geval voor nu…

Je vraagt de weg krijgt een puzzel zoekt het pad vindt een doolhof De deur is zoek maar de sleutel inmiddels gevonden Terwijl het middel heilig is verklaard is er geen doel meer Want wilde je nu eigenlijk naar buiten of toch naar je zelf…