Alle inzendingen van hans

Wie ben/was ik? Wat ben/was ik? Hoe ben/was ik? Welke rol speel/speelde ik? Een hele opsomming ligt in mijn levenslijn in dit alles altijd evenwicht te creëren goed te weten welke rol je op welk moment moet spelen rust en uitgebalanceerdheid zijn daarbij aan te bevelen de vele facetten, die ik in het leven doormaakte gaven de kracht, dat…

Herfsttinten in de hoge boomtoppen, met kraaien wiegelend in het lichte zuchten van de zomerzachte wind. Als in vogelvlucht fladdert daar ineens een koppel bladeren op uit de platanen, om heel ergens anders neer te strijken. Deinend klimop met bijen en vlinders. Alleen de mussen pikken zenuwachting door in het korte gras, alsof het winter…

Ik zak in mezelf in het ongemak van binnen diep weggestopt Morrelend en gravend onder de liefde voor jou Nog steeds zo stop ik het weg Blijft wroeten kom hier naar boven in de late avondzon in de nacht in de morgen in de volle dag Ga onder in de rivier naar het grote water Los op in de chaos van het alles…

Er zaten eens drie vliegen Om het hardst te liegen, Buiten op een balkon, Luierend in de zomerzon. De eerste zei: ‘Met deze poot Sloeg ik vijf olifanten dood.’ De tweede zei: ‘Ik vlieg zo vlug, In ’n uurtje naar Afrika en terug.’ De derde zei: ‘Ik vlieg zo hoog, Nog hoger dan de regenboog.’ Toen werd ’t wat kil en ’t waaide…

De bloem die me gaf pootte in mijn tuin op jouw manier zo stevig en krachtig kijkt naar mij zo lief zo zachtig teer diep helder wit groen haar hart als het jouwe geel ingebed in het mijne Bloeit temidden van zaaddozen Deze winter zullen zij gerijpt mijn tuin bevruchten Zo hier dat wel Zo daar wij niet Zo lang mijn tranen mijn me kunnen…

Dood is niet dood levend is niet levend…

Langzaam dringen geluiden door van de wereld buiten Ik ben in de mijne de warmte van het bed het verlangen naar jou Jouw lijfs warmte naast me je buik, je borsten, je billen te voelen tegen me aan Zo samen te ontwaken langzaam, snuivend van elkaars lucht Vermengend ons nachtvocht De geilheid te voelen zwellen Te verenigen Te versmelten…

Mijn pijn zit zo diep Net zo diep als mijn liefde toen ik me verbonden had met jou Me gegeven had aan jou Jij aan mij Dit kan niet los Nu niet Misschien later losser Het is achter me en in me in het nu in het niet nu in het nu niet meer ontbonden, gespleten in me Het niet is zwart ik voel het komen dat wat er niet was is er…

Mijn pa, de koning, levenslang bedot Door echtgenoten, zoons, zijn eigen staf, Zichzelf, doorzag geen hond, kreeg straf op straf Als loon voor goedgelovigheid van God Zo ikke niet, ik ga nooit in de fout Ik stop niet eer ik weet wat mensen drijft Hun list en leugens heb ik ingelijfd In mijn verstand, ik zet ze om in goud Maar o, hoe bitter…

Laat hem met rust zonder uitleg hij kruipt niet voor de lol steeds weg overal weer mensen om hem heen hij voelt weer aan als steen hij is een hobbyist pur sang alles doet hij alleen en al heel lang tot inkeer zal hij echt nooit komen alleen zijn heeft voor hem grote waarde dat is zijn betekenisvolle geschenk op aarde eigenlijk is hij doodmoe…

Lachend in de kille stille ruimte door zijn intense snikken heen weet hij toch nog te vertellen, dat zijn vragen niet meer kwellen de laatste adem, een kwestie van seconden hij was blij, dat wij er allen stonden…

Nu leven zij gescheiden om ergernis te vermijden alles gaat weer goed beter dan ooit te voren zouden ze dit jaar nog iets van de kinderen horen?…

Je stond na te denken ontving een schouderklop je hoort nu bij ons wil je met ons meegaan? maak je vrij van alles om je heen nu ben je nooit meer echt alleen in ons gezin vond jij je plaats ons schip gaat met jou buitengaats we zien de wereld als een druppel bloed nu de echte narigheid is overleefd dat is achter de rug, de toekomst tegemoet…

Net als ik zeg: er is niets meer, ik ben niets meer, hoor ik wat. En het begint weer helemaal opnieuw: daar heb je mij weer. Als ik het zelf niet was, help jij mij dan zeggen wie ik ben. ------------------------------ Uit: 'Verzamelde gedichten', 2010.…

Met zoveel liefde heb ik van je gehouden dat, nu ik bijna je vergeten ben, het zeggen van je naam mij is gebleven een liefkozing, waar ik dagen op kan leven. En dit is de liefste herinnering: hoe op het plein, een honinglied van linden, vanuit de schaduw over witte straten je aan kwam lopen. Speelse zomerwinden sloegen de gele zijde van…

Ik hoor het licht het zonlicht pizzicato de warmte spreekt weer tegen mijn gezicht ik lig weer dat gaat zo maar niet dat gaat zo ik lig weer monomaan weer monodwaas van licht. Ik lig languit lig in mijn huid te zingen lig zacht te zingen antwoord op het licht lig dwaas zo dwaas niet buiten mensen dingen te zingen van het licht dat om…

Hij was de allereerste, die me zag ontlokte mij mijn eerste lach bij hem voelde ik mij direct heel fijn hij troostte mij bij soms erge pijn de jaren trokken langs ons heen, in het kort gezegd het was wel jarenlang voor ons weggelegd toch gingen onze levens veel te snel aan ons voorbij het naast en met elkaar zijn, maakte ons steeds weer blij…

Zij kan het gezicht zijn, dat ik nooit vergeet een spoor van lol en grote spijt kan mijn schat zijn of de prijs, die ik betalen moet zijn kan het lied zijn, dat de zomer bezingt kan ook de kou zijn, die de herfst ons brengt kan honderden dingen vol met tranen zijn dat alles binnen de 12 uur van een dag Zij zij kan de schoonheid en het kwaad…

Jouw rivier heb ik omhelsd de stroming trok mij direct mee samen kwamen we in stroomversnellingen daarna plotseling in heel stil water daar zijn we natuurlijk lang gebleven kijkend naar de uitgesleten wanden de bochten waren behoorlijk afgekalfd soms konden we de bodem zien de vissen krioelden om ons heen prachtige kleuren en zilveren schittering…

Dit wordt het laatste gedicht wat ik schrijf, nu het met mijn leven bijna is gedaan, de scheppingsdrift me ook wat is vergaan met letterlijk de kanker in mijn lijf, en, Heer (ik spreek je toch maar weer zo aan, ofschoon ik me nauwelijks daar iets bij voorstel, maar ik praat liever tegen iemand aan dan in de ruimte en zo is dit wel…

God geef me ouders, die duidelijke fouten begaan, zodat ik niets hoef te verzinnen laat ze behoorlijke ruzie´s met me maken, zodat ik ze van alles en nog wat kan verwijten leven met ouders, waarop niets aan te merken is vind ik het ergste wat me kan overkomen, want hoe moet ik anders mijzelf overal van schoonpraten en hoe moet ik mijn falen…

Hebben woorden wel altijd het bedoelde effect? strelen mijn gevoelens nu toch weer jouw ziel? zullen mijn aanrakingen jouw "zijn" beïnvloeden? veroordelingen gaan je eigen "ik" vernietigen wij moeten onze complexen tegelijkertijd uitbannen elkaar vinden in een verstrengeling van harmonie, liefde, dankbaarheid, inzicht, tolerantie en vrijheid…

De dichter sprak, beklijft zijn woord dan zijn jouw ogen voor een tijd gewijd tot mooie ogen, heeft je mond de lippen waarvan generaties dromen. Jij warmt je arm hart er niet aan. Je gaat verloren. Ook voor hem. De dichter sterft vereenzaamd. Wat was zijn liefde dan geloof, zijn vers dan bidden, wat was jij dan god. -------------…

De echo van geschreven woorden zal altijd blijven naklinken hartstocht is een goed instrument maar liefde crëert de mooiste muziek…

Een troostende hand zegt vele malen meer dan ontelbare goedbedoelde woorden het gevoel heeft het gehoor overtroffen in het leven kan je toch nog boffen weggehaald voor de poorten van de hel dat beseft hij nu zeker wel dit was het verhoren van zijn gebed, maar die warme troostende hand heeft hem gered…

alles is zon en brandt in de verte duizelt het de kolos in het blauw aan de omstreden einder versteent het woud ontmantelt de boom korjaal met de krijger wordt rotsgraf een volk dat verdwijnt in de verte valt de kolos in het zand grijnzend in zenit geen schaduw geen schaam meer te zien --------------------------------------- uit: 'Vluchtig…

Auto op dijk in grote leegte van de polder van mij, van ons van binnen van buiten kijkt me aan met haar glazige blik leeg Gisteren zat jij daar Ik naast je Je genoot sturend Eergisteren zat ik daar sturend Jij naast me Je vulde mijn leven mijn tijd Ik koesterde me aan je warmte Je lichaam tegen me aan Ik vervulde je verlangen naar…

Ik reed die weg Tientallen keren op weg Nu leeg, kaal Enkel een paar rode klaprozen witte kamille geel koolzaad Deze kende ik al van voor jou Andere niet die leerde je mij Net als ik jou leerde kennen En jij mij Niet uit mijn hoofd in mijn hart Zelfs in tegenwind een lange weg vol…

Jij bent de rivier waar ik in zwem samen stromen we in een niemandsland zien elkaar en het wisselend landschap niets verspert ons de weg, vrije loop vissen schitteren in het zonnelicht mugjes dansen boven het koele water vogels zijn bezig met hun dans de blauwe lucht volmaakt in harmonie onze ogen verlangen naar vergezichten blikverruimend…

In de trein reed ik vooruit jij zat tegenover mij ik zag alles eerder dan jij uit een geheel ander perspectief toch zagen we dezelfde dingen beleefden gelijke zaken en gebeurtenissen maar onze gedachten bepaalden het beeld de diversiteit was groot en ieders belevenis anders jaren zijn we nu bij elkaar en praten veel jij uit jouw optiek,…