Alle inzendingen van irene verkerke

saffraan kleurt de oogst van zonnebloemen de geur van nootmuskaat doet je naar huis verlangen ver weg in warme regens van salamanders, zeg je dronken van het land, het koren de bloemenhuid in Pruisisch blauw in de toppen van de bomen zie ik je wolkenkruin je voeten dansend op de golven ga oogsten, het koren is rijp kinderen…

Het regent zilverpapieren beelden in een ongrijpbaar boek worden zinnen geschrevenen zonder inkt drijven reflecties als stemmen van transparante verhalen verlaten gedachten de wallekant in het lege het is het geluid in de stroom van de stem die ontbreekt.…

Hij staart achter zijn ogen waar geen antwoord wacht alleen van buitenaf is beweging zij trekt de riem wat steviger hoe vreemd kunnen ogen kijken splijt hun wereld uiteen hij loopt naar de verkeerde kant het kind wrijft aan zijn kin de man stamelt “oude gewoonte” geeft hij zijn naam aan haar in herinnering.…

De zomer laat met haar vuurrode longen lijsterbessen, rozenbottels, en wilde bessen zingen dwaalt langs de fluwelen binnenkant van een beukennotendop eikels steken een pijpje op kastanjes tonen hun stekels het warme brons nog verborgen tot aan de herfst in vruchtbaar genot zwerft de zomer door het bos…

De wereld is ontwaakt in licht en warmte slaapt en rust na een lange reis lieve kleine speciale je bent nu thuis in de warme armen van liefde.…

Dag dichter Ik heb je machteloos liefgehad zeil maar weg neem de eerste beste bries een laatste zwaai vanaf de dijk een handkus voor je laatste werk vaarwel dichter tot aan het zielenwater je hebt me machteloos lief gehad ik onthoud alles, zei je ik geloof je ook datgene wat je vergeten was de tak die van de boom viel vlak voor…

De zachte regendauw ligt aan de voet van de dijk het gras ontwaakt aarzelend in zonnestralen het pad is volmaakt alleen mensenvoeten kunnen verdwalen vruchtbaar land, het rust in de vroege ochtend de zon schijnt niets anders verlangend zichzelf te zijn de dag schrijft een gedicht in een blauwe lucht waar beelden zweven, wolkenwit…

Niet alles kent woorden al het weten dat er is Verhuld in gelaagdheid verdwijnt het in aarde Daar drukt de wetenschap van het kennen zich uit Kennis groeiend in edelstenen onder de druk van eeuwen waar het stille zwijgen heerst.…

De meeste stemmen zwijgen ze baden pootje in het werk of neuriën langs wandelpaden,bos en dijk. Talloze schreeuwen: Gamma! In treinen die vertraging hebben hoor ik poëzie zonder pen. De zwaluwen vliegen laag zonnestralen rusten uit nachtregens drenken de aarde. Misschien heeft god genoeg van het scheppen het lijkt wel zondag vandaag…

Hij zit grijs in haren te staren over zijn akker. Achter zijn rug ligt de tuin recht in lijn rijen uien, tomaten en sla dahlia’s groeiend te zonnen. Staat hij op schoffelt wat rond praat met de aarde zijn liefde voor haar is rond. Zijn ogen onbewogen over zijn onkruid, ziet alleen een horizon in zijn woord. De mooiste…

Ik zag ze vallen in mijn ogen heel mijn hart schreeuwde: Nee! Meedogenloos woedde de orkaan verder sleepte alle bloesems mee. Het duurde lang voordat mijn hart mijn ogen geloofden. Nu ik beelden van orkanen zie weet ik het weer, het sleept alles mee. Bloesems, bomen, toen mimosa's ballerina’s stervende zwanen werden. Natuurlijk…

Was het storm in de branding, verdrinken, zwemmen, geen haven? Is het als verdwalen geweest tussen eb en vloed niet meer thuiskomen? Of was het zoeken, dragen, was er geen bodem, basis, geen huis, geen ramen? Een vuur dat steeds doofde, het vluchten te ver, geen zicht? Een huid loslaten, irritatie vervellen, nieuwe maken? Waar…

Ik zag mij. Zondag, verbeelde het mij. Een houten paneel kern, noest en groeiringen marmerende structuren. Sepia, zacht geel en bruinen. Blond zand, strand duin aardetinten en wind. Glooiende keerkringen, mijn schaduw lag als bevestiging van de zon in mij. *landschappen van Frank Dekkers, een oorverdovende stilte. Galerie Milic…

Misschien heb je ogen verder dan het ogenblik op aarde dieper dan de oceaan. Zie je gezichten geef je die een naam in het schijnsel van de maan? Besta je alleen uit verhalen en gedichten, net als ik? Heb je beelden die roepen, schreef je uit mijn naam? Kunnen je handen voelen, wind, waarom? Misschien stel ik vragen aan de stilte…

Er lag een woord op de trap ik zag het stak het in mijn zak nu woelt het daar rond het laat zich niet vangen er lag een woord op tafel ik zag, belegde het brood deelde en at er lag een zin op de bumper van een oude auto ik zag het sloot zich achter het mijn ogen. nu woelt het daar rond het laat zich niet vangen omdat de tijd…

Vandaag lig ik tussen boterbloemen in de stad lopen enkel bomen met rozen aan hun voeten op het raam een zoenoffer geplakt omdat dit het enige is wat nog niet is gedaan er zwom een vis naar de maan op een blauwe deur daar zag ik nog een naam ik kon hem niet naar huis brengen ik ben allang geleden ik weet niet of ik je versta…

Klaprozen langs het spoor de trein rijdt door het ijzer dendert bruin grind vermaalt bielzen, de ijzeren rails en verre lotsbestemmingen. Daar zal ik bloeien tussen zand en corridor. Klaprozen, laprozen, rozen, prozen, proza.. roza, roza, bloemen, za, za. Foto: Jolie Hakkert…

Het gebouw trilt van de verhalen het kreunt het wordt gestut door bomen kruinen buigen behoedzaam over het dak uit alle ramen vragen kinderhanden hun namen op. Voorbijstromend water draagt murmelend hun lot.…

Alles is rond in de ochtend zoals de zon zich krult om de nacht. De sterren, de maan rollen rond je naam zonder zucht, aarde. In de kamer, in de tuin zijn zelfs geen hoeken. Alles is rond en licht.…

Wat is dat toch de tijd die in oude namen lichamen resoneert over de klinkers van Zutphen alsof het is afgesproken ik hoor je tijd in gezichten een naam spreken de wereld is ineens oud geworden toen die nog jong was in veren van zijn kleed.…

Eigenwijs springding zonaanbidster elegant en rank als een hertje borstel je alert een hoge rug likt je lome tong je roze buik blonde ree in wintervacht kortharig op jacht met je kattenaard in de snelheid van je ribbenkast freule met mokkaneus spitsoor en Romy ogen huis je als een camel jas in een plooiberg met vier…

Als de blauwe boot over een vlakke groene zee in blauwgroen water staart en alle ogen van de witte huizen azuur luiken vist de kademuur eeuwen lang verhalen de boom zo sappig in blad grillig zijn handen uitstrekt hoor je een lach op Olympus.…

In het levenswater van de rivier vind ik bomen en bloemen stromend in zachte tint verwijld het in woorden langs de waterkant daar, in vele talen gehuld beelden, bloemen, gaven en stilte omhullend laat de wind me dragen naar mijn huis een grijze flard waait over lost op in een uitgestrekte hand van overgave en brengt het levenswater…

Tussen alle mensen is een stille man hij wandelt mee in zijn ogen zie ik een verandering van tijd bomen die vielen na storm en ontij bleven destijds echt niet liggen als bewijs dat de kringloop zijn oude glans weer wilde hebben we hoeven nu niets meer te doen behalve samenkomen met als prijs dat de wildernis daar vanzelf wel zal komen.…

Een boom een berk en een beuk een landschap bossen in volle wintertooi een schaap graast in een vuile wintervacht je handschoen geworpen je voeten in de middagzon een avond met een belofte op morgen de wind schreeuwt om een sneeuwvlok ik weet het ... maar je vlecht het rijp in mijn haar zonder te weten waar, waarom te zoeken naar wie…

Onder mijn voeten knerpt de sneeuw en boven mijn hoofd hoor ik vleugels ganzen wieken traag in groepen de zon schijnt zie alle vleugels met pennen een vrije vlucht in alle kleuren en de gouden gloed dwars door hun lijf en veren. zij zijn er ieder jaar de ganzen de rivier en dromen over het winterse weer.…

Die vis die over de tafel zwemt tussen de mobiel en een glas water misschien dat het ooit went maar hopelijk verzuipt hij.…

Al het loof schoof onder de aren zes vadem diep in het Drentse landschap begraven waar aken het verleden als lading varen as, riet, turf, schuld en boete het zware geweten van het alziend oog toch, die stijf bevroren was aan de lijn te zien hangen verliet mijn oog om het te vangen is het zo schoon geworden en worden oud onder je…

Ik zag je daar staan en was het vergeten aan de rand van de oergrond de ijstijd bracht heuvels van hei daar in het oergeweld geboren vluchtte de horizon in haar schoot de schotsen drongen diep het land binnen sloegen voorgoed een eiland van stilte ver van de bossen waar het verdwaalde een stad zonder geboortegrond lokte de stille aanbidding…

Als woorden te pijnlijk zijn om in te wonen dan omhult muziek mijn ziel en laat alle tranen vrij varen in onvermogen van mijn pen al weet ik honderdduizend vragen die ik schrijven kan.…