Netgedichten

netgedicht (nr. 36.436):

Oergrond

Ik zag je daar staan en was het vergeten
aan de rand van de oergrond
de ijstijd bracht heuvels van hei

daar in het oergeweld geboren
vluchtte de horizon in haar schoot
de schotsen drongen diep het land binnen
sloegen voorgoed een eiland van stilte

ver van de bossen waar het verdwaalde
een stad zonder geboortegrond
lokte de stille aanbidding van vogels
van het gejaagde pad, in dromen verloren
geboeid aan ketens van verlangen
zag het ineengestrengeld met de grond
de aarde van het platteland
de hoeven geschraapt, handen roepend
en schiep de wereld zoals het was

en wij bleven achter
op het eiland zonder voeten aan alle golven vrij.