Alle inzendingen van jan Arno

Het water van de zee is altijd zout, hoe men de politiek ook vertrouwt, of het nu dames zijn of heren, die met de waarheid gaan jongleren. Hoe zij de strooppot ook hanteren 't eigen gelijk zal prevaleren, 't spel, het is al eeuwenoud, het gaat om macht en om behoud. Te vaak te veel ging het al fout, het water van de zee is altijd zout.…

Verloren in haar kamertje, nog maar een klein dametje, luisterend naar het treurige kabaal van echtelijke onrust, ’t oud verhaal. Waar eens de liefde bloeide, zij enkel vreedzaam stoeiden, hun liefste wens vervuld werd, heerst nu ’t verwijt, verzet. Hun liefde ging verbleken, hij is toen uitgeweken en ging wat vreemd tekeer, zíj vond…

Het allermooist aan ’t Noordzeestrand, was niet de branding of ‘t warme strand, de vissersboot aan verre horizon, of de goudgekleurde ondergaande zon. Niet de mooie schelpen in ‘t warme zand, de meeuwen etend uit mijn hand, die daarna opgingen in hun spel, van vliegen, zweven en dalen snel. Nee, het altijd durend krachtenspel, van wind…

Het kost haar moeite, maar zij staat, door ’t open raam hoort zij kinderen zingen, de dag ging zoals zo veel dagen gingen, kinderen fietsen lachend door de straat. Geen mens kwam even langs of praat, de dagen slijten met herinneringen, kinderen die hun eigen pad opgingen, de klok tikt door, het wordt al laat. Een schaduw trekt over haar…

Met een trouwdatum uit de jaren dat we vonden, dat vrouwen blij achter ‘t aanrecht stonden, dat gaf door de jaren heen een degelijk bestaan, zij volgde tevreden waar hij wilde gaan. Met de jaren is ‘t onderscheid aan ‘t verbleken, heel ongemerkt zijn wij bezweken, nu kom ik thuis en denk, waar blijft mijn thee? en vind een briefje, ‘k ben met…

Wij hadden de hele kerst de keuken open, dus kwamen de kinderen binnenlopen, ook vrienden zijn ons niet vergeten, dus werd er veel en smakelijk gegeten. Mijn drank zag ik snel slinken, zij bleven vrolijk en stevig drinken, riepen, ’t wordt mij eventjes te veel, daarna namen zij weer dorstig deel. En ’s avonds als wij, vermoeid maar voldaan…

Het licht, het sprong van rood naar groen, voor mij zat iemand van ‘t uitzicht te genieten, en ik was wortel aan het schieten, ‘k dacht nog, geef gas… oen. Toen sprong het licht op oranje, dat was toch niet geheel onverwacht, maar hij had daar blijkbaar op gewacht, want hij trok op, langzaam … die kanjer. Mij stond het rode licht weer toe…

De zon schijnt vrijmoedig door de ruiten, hij ligt op de bank, lui uitgestrekt, zijn tong gaat even rond zij bek, in gedachten gaat mijn blik naar buiten. De koffie wordt op tafel gezet, ik wacht even, het is nog heet, de slagroom maakt ‘t compleet, helaas, de hond heeft opgelet. Met betraande ogen kijkt hij me aan, ik denk met bezwaard…

Na Zembla is ‘t niet meer te vermijden. Zijn de ministers plotseling kordaat. Helaas is het voor veel mensen te laat. De geitenboer wacht sombere tijden. Zoveel in dit landje, is dat niet dwaas? En ook, ‘t is toch lekker Die Griekse kaas.…

Geven, ‘t lag niet in zijn aard, bleef inhalig heel zijn leven, in vergaren heel bedreven, een echte gierigaard. Vriendschap bleef hem ook bespaard, geen talent om liefde te geven, geven, ‘t lag niet in zijn aard, bleef inhalig heel zijn leven. Op ’t einde voelde hij zich bezwaard, de dood deed hem beven, hij kon ‘t leven niet geven,…

Het gaat niet goed met onze planeet, zo hier en daar wordt het wat heet, in Afrika is ‘t wat verdroogd, dus wordt er weer vergaderd en betoogd. Maar waarom zouden we zeuren, we hebben een auto en televisie in kleuren, en na een paar maanden hard werken, vliegen we naar de zon om aan te sterken. Daarna gaan we er weer met vol gas tegenaan…