Alle inzendingen van jan haak

Droog je tranen op mijn schouder voel mijn handen door je haar nee mijn lief - je lijkt niet ouder de belichting valt wat raar…

Er was geen mond die harder schreeuwde zoveel harder dan de zijne toen hij door de hoven ging op zoek naar vlinders in een lint die hij niet vond waardoor hij wist dat ook zijn lach daar zou verdwijnen in gestapeld licht van wolken dat zijn ogen had verblind Slechts met de wind wou hij nog dansen in een dans van harlekijnen en ik zag hem…

Eens per jaar wanneer de heerboer weer zijn hooikist liet verdelen kwamen kroegenlopers samen om een nachtvlinder te stelen om te dansen achter maskers met hun stukken van verdriet in een omhelzing van een speeldoos die er dagenlang bleef spelen Even waren zij onzichtbaar als de schimmen die zij waren uit een kijkdoos opgestaan om benen…

Hij is doof - vertelde ze waarna zij grijnzend verdween achter haar blauwe rookgordijn likkend aan een grote envelop voor een volslagen onbekende Mijn lieve woordjes waren tevergeefs evenals haar oude koffie - zure melk en haar gedroomde Nachtwacht die zij ooit had geborduurd op stille avonden van het eenzame verlaten met naald - garen…

Het krioelde en het wemelde van dwaze dorstelingen die -gezeten aan de toog hun onkruid schoten in het nat waar ze gestrekt en scheef gebekt hun smart aan lappenlaarzen hingen en genoten van de labbekak die dronken iets vergat Ze hadden voor de maan gedanst in grote lanterfantenkringen want ze bleven zonderlingen die hun lol hadden gehad…

Waar de goden nimmer stierven in verhalen van de schrijnen van Dilmoen - een zon die onderging in wijndonkere zee zo zijn we zelf ons niet meer misschien een ander mens geworden in camee een zucht herinnering een hoorn die verging Ik droomde weg in overvloed zou er een witte kroon nog vangen ooit geweest van de Verborgene die in godskastelen…

Zonder geld of snuisterij dreef hij bleek zijn koperij van pandjeshuis De Wisselwacht gelegen aan de Slapersgracht waar dromers staande in een rij hun allerlaatste dromerij verkochten voor een lege nacht aan Astaroth van nummer acht Zonder appel of een ei trokken zij die nacht onvrij met ogen hol die al hun pracht verloren waren in een…

Kijk af en toe nog even om naar het kind dat in de verte staart boven in die appelboom temidden van de appelgaard Kijk af en toe nog even om naar die blije kinderhand waarin een appel is gaan glimmen als een grote diamant Kijk af en toe nog even om naar het kind dat vrolijk fluit in zijn handje zeven appels dans hij blij de weg vooruit…

Van regenboog tot regenboog om stemmen te bewegen voor wat goud onder de hemel om te keren - om te legen veel meer dan men er kon nemen uit een pot welteverstaan waaruit de geest van Amalthea met de dood was opgestaan Het was de waanzin die zij vulde met vergulde ommewegen van hun kardinale deugd die uit erbarmen was ontstegen voor zichzelf…

God gaf me de vleugels om zinnen te geven aan maanlicht dat even zich druppelt in dauw Hij gaf mij alleen niet de kracht om verheven die woorden te weven die ik jou zeggen wou Toen heb ik mijn vleugels aan Hem teruggegeven uit angst dat in streven ik niets zeggen zou Maar nu ik je hand voel zal ik hier weer zweven op vleugels van…

Iedereen die kende haar hier als die flamboyante dame hooggehakt - in mantelpakjes met verzilverde maillot die ze in Wenen ooit gekregen had zo zei ze - van Versace toen ze trouwde met een Fransman daar als huwelijkscadeau Hij was van adel en steenrijk ze woonden tien jaar in Bordeaux Ze woont alleen hier nu in Diemen niemand heeft dat…

Een plaatje was je echt die dag dat mocht ook ieder weten je trouwde immers in een jurk die niemand kon vergeten Twee duiven hield je in je hand en liet ze daar uit eten toch jammer dat zij in hun vlucht jouw jurk onder scheten…

Vandaag zag ik je weer even in de spiegels van het leven stil verdwalen door de nevel van het tomeloze veen Waar ik blozend zon verdroomde in jouw armen die omzoomden en mijn ogen deden lomen in het zand en nergens heen Lang verwachtte ik de dagen dat jouw bedding mij zou dragen maar je spon jouw zachte kragen die mij dreven van het steen…

Weer zat ik hier aan het water bij mijn eik - ver van de stad vol van vragen over leven hoe het Goede na te streven maar ik kon geen antwoord geven want ik wist niet hoe of wat Dus ik vroeg het aan de uil die op een eikentakje zat En hij gaf me toen een antwoord dat ik nimmer meer vergat Als je weten wil - mijn beste hoe het Goede wordt…

Kijkend op het water naar spiegels zonder lijn ontrafel ik de aanblik van ogen zonneschijn die spelen op het water met de jouwe en de mijn die zoeken naar de eenheid een blik te kunnen zijn Kijkend op het water dat zich rimpelt in de strijd weerklinkt mijn drijvend spiegelbeeld in klotsen dat zich wijd als een uitgestrekte echo voorbij…

Boven op een berg zat hij statig op een rots hij vertelde daar verhalen over de koning en zijn trots Prachtige verhalen over een koninklijke val van een koning die zijn volk met hoogmoedigheid bestal Hij vertelde daar moralen over het knechten van de ziel en hoe door list, bedrog en afgunst toch- het koninkrijk toen viel Hij vertelde…

Het was zo na de zesde dag en na het scheppen van de vrouw dat Hij met vergulde lach nagenoot van wat hij zag en nog staande in de kou een heel klein luchtje scheppen wou Het paradijs leek nu echt af en niemand die Hem iets verweet tot de duivel -echt heel laf- aangesneld kwam in een draf en nog steels in God zijn zweet twee muggen bij…

De allerlaatste koeien liggen dromend op het land te malen van een zomer die geloomd niet wilde komen Ze rollebollen samen blote buiken op hun kant en wachten tot de wolkenvlokjes vallen op de bomen Dan staan ze nog eens op in natte zon die plots ontbrandt en voelen langs hun flanken hoe de witte nevels stromen Oktober is gevallen…

In witte kamers vond hij rust en overdacht hij naakte zonden voor het openstaande raam waar hij de stille zee zag gaan die als een spiegel van zijn ziel waarmee hij nu eens was verbonden hem vertelde van de tijding die weldra hier zou ontstaan Zijn tranen smaakten niet naar meer sinds hij geloftes had ontbonden en in koffers had verzonden…

Nimmer werd hij echt een dichter want hij hing zijn schrijverij na twee versjes aan de wilgen en zichzelf er nog bij…

Toen zijn lange vingers gleden langs de kringen van het leven om te vegen van het stof dat werd verzegeld met de tijd was het de weerwil van de wolf die zijn vijand was gebleken en het uur had toegekeken van zijn onbezonnenheid De lente tikte hem voorbij nog als een warme voorjaarsregen tegen vensters van genoegen die hij dichtsloeg toen…

Lachen zal ik - lachen stuiterbaren zal ik deinen bellen blazen rond in diepzee vlinders stuipen van het wad en koppen schuimen tot ze kraken in een eindeloos verschijnen van ontwaken in een branding die mij telkens weer verwacht En diep verlangen zal ik -terug naar al het heinde en het verre in een sterven dat voorbij ging om voorgoed…

Boven op de Dom van Keulen stonden wij ontdaan te kijken naar die klokken die mij zo konden bekoren Er stond een apparaat bij waar ik geld in heb gedaan want je zei me -als je dat doet speelt voor jou de klokkentoren- En ik heb daar -goedgelovig als ik was heel lang gestaan met handen in mijn zij en twee omhooggespitste oren Maar hoe…

Je hoeft je niet te schamen voor hetgeen wij samen gaven aan elkaar hier in dit rollebollenveld zo ongekend als boterbloemen van plezier die samen donder konden jagen tussen koeien die jij later nog eens naakt was nagerend Jij was jezelf en nog meer veel meer dan vuur er op kon laaien onder wolken met hun schaapjes die ik uren had verkend…

Als een minnend musketier die hier zijn wereld had vergroot zong hij verliefd in bloedend rood nog eenmaal van haar schone ogen Haar schone ogen die hem dreven tot zijn laatste ademnood en aan de eeuwigheid beloofden wat hij zelf had ontbloot Gij kwam in licht en lachend leven met uw ogen die steeds bleven en in tederheid mij streelden…

Om iets zocht hij hier een steen om korrels van het zand te kloven en in rijstpapieren regens door het stille eb te gaan waar hij dommelde een traan met opgeheven blik naar boven want hij bleef steeds weer geloven dat de wind hem kon verstaan Om iets zocht hij hier een steen om zo het springend tij te lomen maar het ingeslapen eb zou in…

Als een kind reisden we rond langs wilde bossen om te dwalen in de duimelotverhalen die verkleefden aan het hout Waar het stout ons niets kon schelen voor de takken die wij braken en de draken die wij staken met Sint Joris en de schout Nee - nog even zou de zon het zoete smelten ons besparen ook al jokten we de jaren voor ons uit - we…

Op lege dagen - zoals deze wanneer vogels weggevlogen mij verlieten voor een verte die ik nemen kon wellicht dacht ik aan langvergane dagen van verlaten witte wolken die genomen door de vogels zomerden in vergezicht In winters hing ik niet aan slaap die was voor dwazen - radelozen nee - nog liever brandde ik mijn ogen rood in evenwicht…

Ze staan stil hier voor de vrede komen langzaam dichterbij als nieuwe keizers van de wereld achter westelijke bergen niemand kent er nog hun naam zoals zij tijdenlang verscholen hier bestaan in hun lichtvoetigheid in dans voor klokkentorens Achter westelijke bergen hoor ik trommels harder slaan als iets van antwoord op hun roepen spindauw…

Geen schout had haar weerhouden onverketterd hier te zijn zo waar de waag gesproken had met goddelijk gezag Zo was de dag begonnen toen het volliep op het plein waar niemand nog verbaasd keek toen het vuur de hemel zag Het recht had zich bezonnen met de zoetste klare wijn terwijl een cerubijn gekweld nog maande in beklag Toch brandde…