Netgedichten

netgedicht (nr. 27.254):

De Verborgene

Waar de goden nimmer stierven
in verhalen van de schrijnen
van Dilmoen - een zon die onderging
in wijndonkere zee
zo zijn we zelf ons niet meer
misschien een ander mens geworden
in camee
een zucht
herinnering
een hoorn die verging

Ik droomde weg
in overvloed
zou er een witte kroon nog vangen
ooit geweest van de Verborgene
die in godskastelen sliep
ik zocht van zwart land scarabeeën
schiep van stof Thebaanse zeeën
zag waar zon
zo met ons heen ging
ik haar schaduw overliep

Het dal was diep
en diep verborgen
borgden wij ons harten samen
bogen wij er voor de tijd
die doorliep in oneindigheid
ik keek hem aan
draaide me om
kende zijn onvoltooid verleden
hij was koning - ongezien
voor mij een nieuwe God misschien

Zag er zijn handen
in het donker
eens zo leeg
hij had geen zorgen
onvoltooid was er de God
die er mijn aanblik had gezien