Alle inzendingen van jan haak

Soms dan waren wij het vuurbeest veel te plat om dood te gaan bekeken wij zijn prentenboek van kaft tot kaft - licht aangeschoten trapten wij hem op zijn staart of op zijn oude bokkenpoten gaven wij het ongezegde door het ongewoon gezegde door van leven en de santenkraam en alles wat men zag We waren duizendkunstenaars zeiden de bloemen…

Ook al wilt U alles weten van mijn nieuwste cavia en van de steenpuist op mijn rug die morgen open wordt gesneden en van koekjes bij de koffie die ik niet heb opgegeten toch deel ik het U niet mede laat geen commentaren na Want nee, ik ben geen twitteraar zo'n bijdetijdse babbelaar die steeds zijn grote boodschap kwijt moet in het openbaar…

Mijn hoofd lag dicht bij jou in zand - ontdaan van aardse zorgen heel ver weg waar niemand ons kon zien voorbij de evenaar waar wij een duizeling ontwaarden bij het drijven van de wolken in die volle duizendzee zo ver verwijderd van de maan Voorbij de schaamte die ik dacht trok zij haar mantel uit in duister en gaf alles - en nog meer van…

Het zou geen tachtig jaar meer duren voordat Dullenbakkers zich weer zouden laten zien op oud hollandse markten tussen Hooglandse torenspitsen lammerschansen en rammelende viskarren die uit het verderop gelegen Katwijk kwamen met dat wat eens de zoute zee verspeelde Hier zou geen broedertwist hen delen noch een Hoekse, Kabeljauwse zou geen…

Zachtjes en voldaan slaapt een ruige wereld buiten de barakken ligt een vijg van kots makke dwaze broeders slapen achter heuvels hun moeders zwerven in geduld en beven in hun trots De sterfelijkheid van liefde graaft zich in duel een ademtocht breekt vuige loeders de sabels hun gezel Een stoffig zadel verrotte akkers mirakels schermen…

Nee- ik kon het je niet zeggen en je kon er niets aan doen want je zou het niet begrijpen wat gebeurd is met mij toen dus liep ik met jou de pier af voor een allerlaatste zoen Want je ging met hen de zee op om te varen op de vliet en toen jij was uitgevaren schreeuwde ik mijn groots verdriet tot de golven die weeklaagden alleen jij wist…

Zacht ging hier de nacht voorbij in linten aan mijn zwakke ogen die het stamelende donker zochten in een vergezicht waar ik zocht - soms naar iets meer al wist ik dat ik zou verdrogen in dit schemerende zand waar ik mijn blik op had gericht Zacht ging hier de nacht voorbij net als de uren die vervlogen en ik opende mijn hand die - met een…

Tot eenieder die er kwam van Noordzeestrand verdwenen was verliefdenlaantjes had gelopen warme zee vergeten was totdat de bedelman zich pakte met de wolken van het strand gestilde Noordzee zag verdrinken met een zon die opgebrand haar laatste maantjes van geluk voorbij de einder had geschoten had genoten van het water witte billen had verschoten…

Nog bij eb kwamen ze samen hooggelegen rondom water zij aan zij met hun gedachten aan verdronken Eijerland hier eens verloren aan de Noordzee die hen meetrok in de ginder om opnieuw daarna geboren als een onderwatervlinder te verdwalen langs het lege dat de zee er had verkregen met de dominee - het scheepsjong goudverdieners en hun zegen…

Hier besta je tussen golven, tussen helmgras en riet Lijkt de wereld uitgestorven, hoor je zee en verder niets Denk je soms nog aan wat is geweest, ooit in het zand geschreven Mooie woorden die vergingen, door de golven weggedreven Opgenomen in de tijd, verdronken in een zeemanslied Hier besta je om wat is geweest, met wat de zee je liet Zoveel…

Kocht mijn kaartje wat verlegen vond mijn koffer terug in regen vol met ongeschreven brieven die wij schreven aan elkaar Zocht er mijn plaats langs muizenissen vocht de slaap het ongewisse zong mijn hart verweesde nacht door in een wezenloos gestaar Gleed langs sporen die er lagen meed de mensen en hun vragen deed mijn jas aan -…

Met mijn uitgeholde schoenen liep ik murmelend verloren door de dichtvertakte bossen die verstierven in hun blad Waar in stilte ik het fluiten van de kierewiet kon horen en verdroomd nog voor mij uit de eikels trapte van het pad In de schemer zag ik bankjes die de elfen toebehoren en ik viel op hen in slaap met dromen die ik nooit vergat…

Er woont een elfje in mijn klokje dat al jaren stil verliefd uitkijkt naar haar prinsgemaal maar de tijd heeft haar gediefd Er woont een elfje in mijn klokje en ze voelt zich vaak alleen want hoe zij het ook steeds probeert ze komt niet bij de een…

Twee vleugels had je onverwacht zo om mij heen geschoven je witte licht omarmde mij en zou mij snel verdoven Je ogen straalden zomerzacht ik kon het niet geloven een engel was je tot je zei -ga je mee naar boven ?-…

Wie tempert mijn ogen met was van de maan Wie slaapt met de sterren zacht tegen je aan Is het iemand die groot is, niet bang voor de dood is En minstens zo mooi is, om nooit dood te gaan Is het iemand die liefheeft en droomt in verstillen En kleuren tot wit in een prisma kan stillen Als maan die de vloed geeft, als eb het laat gaan En sterk…

Alles ging terstond voorbij met zwarte kraaien die zij lichtte zachte lippen die zij stiftte met karmijn - het diepste rood om in betovering verheven koningin te zijn in steden met haar peperkoeken hart waarin zij lege zielen sloot Zij woonde overal en nergens in een tijd die nog moest komen strooide kruimels tussen bomen brak geloftes…

Als ijdelheid een droom was die de zondaar deed verslapen in een spiegel die het oog in duizend scherven had verdeeld Hoe wist Hij dan ooit zo zeker toen Hij Adam had geschapen dat Zijn evenbeeld gelukt was zoals Hij dat had verbeeld Volmaakt geworden was hij niet maar God- het had niet veel gescheeld…

Veel te bang om weg te rennen veel te klein te blijven staan in een huis dat niet van hem was maar van onbegrepen liefde Liever hield hij hier zijn mottengang in nissen tussen steen en bedekte hij zijn potten om een schande te vergeten leefde hij het eerstgenoemde in vanzelfsprekend weten ook al was dat nu verborgen en van engelen ontdaan…

Jij stond boven op de berg met vier linten aan je fiets vol verwachting daar te wachten op een teken of zoiets Nou -toen zwaaide ik mijn armen en reed jij in volle vlucht zo de berg naar beneden met je beentjes in de lucht En ik stond er bij te kijken als een snottertje van acht want mijn vader op mijn fietsje ging veel sneller dan ik…

Zij gaf hem taartjes, zoete taartjes maanzaadkoeken en sigaartjes koffiekaatjes en likeurtjes Jonge klare, sterke drank en Irish coffee om te zoenen echt teveel om op te noemen want zij kreeg van hem steeds bloemen die zij aannam met veel dank Hij gaf haar rozen, wilde rozen fuchsia's en gladiolen sanseveria's, cyclamen gentianen, druivenrank…

Verslagen bracht ik dagen door met niemand op de bres op velden van mijn ganzenbord in putten zonder les Ik wachtte toen de winter vroor als scheepje in de fles op vleugels die ik dragen kon maar niemand gooide zes…

Zie de bloemen op de heuvels waar de zon de dag verliet en nog met haar laatste kruintje stiekem over maailand spiedt Om daarna in zwart te glijden van het diepe jammerdal waar nieuwsgierig naar de morgen zij de nacht verdromen zal Zie de bloemen op de heuvels waar de zon het stil verdriet in een veld van gele bloemen voor een fietser…

Van leut tot oude krantenknipsels stapelden zich woorden als briketten vol met achterklap gelegen voor de haard Wie spitste hier zijn oren niet een vonk te horen smeulen wie zag er hier het branden niet van bijenwas in maan ? Ik maakte voort - de tijd die vloog vannacht zou hier een haan nog kraaien en ik hoorde van de snede bij het aangebroken…

Dikke Pier had altijd honger en dus had hij niet begrepen dat het opgerolde koekje dat hij ditmaal had gekregen was bedoeld om er de boodschap die er in zat voor te lezen maar die had hij al verslonden lang voordat hij die kon vrezen Later zat hij op de pot als knorrepot - ietwat benepen waar hij nog die boodschap zag die er zo fraai in…

Zonder touw klom ik omhoog en las de hartstocht in je ogen in verhalen verderop las ik de woorden -Jij bent God- die met zijn blauwe blik me meenam naar de laatste toevluchtsoorden waar ik ronddreef in beminnen van een opgewekt genot Zo dronk ik met jou de beker van het Elfde Gebod…

In de glijbaan van de tijd verlies je soms seconden waardoor je voor een klein moment weer staat in hartje Londen Waarna je vrolijk met een zwaai de slinger weer een zetje geeft en je vol vuur en zwaar verliefd de stad Parijs opnieuw beleefd En bij 't proeven van die ene kus heb ik toen in mijn broek gepist want ik zag dus op het allerlaatst…

Kruimelzacht waren haar ogen zachter dan de lange kusten waarlangs zij mij steeds liet rusten met haar vogels in het zand Als ik moegestreden zocht naar vertes die ik had vermeden rolde zij de zee in schreden voor mij uit tot lonkend land Toch heeft zij nooit echt geweten in die aangestaarde jaren hoe verzacht haar ogen waren die ik steeds…

Ach -de tijd- zij liep als water door de jaren heen gedreven als een stuifbal door de hemel van het dronkentierend glas waar zij viel als gouden regen voor de tranen die verzwegen maar zij niets kon als een ander zilverzoekend naar haar was Nee- het waren niet de jaren die de zoute wonden heelden niet de lange, bange uren van de tijd die…

Vandaag werd gepast en gedragen door raven de laatste gezant van de stilte begraven Het was niet zijn land dat vreemd van verbazen zich enkel nog vond in trillende glazen Hij stierf op straten in eindeloos razen waar spelden verloren slechts vielen voor dwazen Vandaag werd de stilte door raven begraven slechts een huilende hond…

In de hemel staat een pruimenboom in eeuwigheid te bloeien vol van zoete paarse vruchten hangend in het hemelnat voor al diegenen die de spot er dreven met Zijn eeuwig leven en de grap konden waarderen die zij waren - van Zijn hand Alleen voor doodgewaande geesten die hoogmoedig zich vervreemdden van Zijn hand waarmee Hij zelf ooit de lach…