Alle inzendingen van julius dreyfsandt zu schlamm

ik sterf aan mijn huid waar jij nog flirt met bloesem mijn ogen dimmen telkens meer, de glans van binnen lijkt te tanen jij daarentegen verbeeldt een eeuwig wuivende verenpracht, in dit moment dat jij met mij deelt buig ik verder terwijl jij lacht…

het pad slingert langs jou en mij ook wel rondom of los, geheel vrij ik tast dan voor of achter, opzij ben jij of ik dan de wachter ?…

ik ben mijn glazen kwijt en kruip over berg en dal door kamer, keuken en toilet op de tast ontdek ik opnieuw hoe het is aan de grond te zitten en te huizen onder een bed; het is vertoeven aan lager wal nu is dat natuurlijk niet voor het eerst dat mijn neusprothese zich verstopt maar zonder zicht is men op zijn teerst en zoek ik mijn heil…

niet zomaar wil ik gaan fluistert mijn stem met zachte lippen zojuist keek ik naar jou deze keer een donkere maan ook geen andere lichte stippen altijd kijk ik omhoog tijdens de laatste ronde, al eeuwen lang maar zal nooit de verte begrijpen zelfs niet bij monde van enig psalmgezang…

ik stond vandaag schaak binnen luttele tellen was blind voor die ander zij deed mij achterover hellen ik was even naïef, passief, liep zelf in de val; de tijd verdreef traag het mat ik had een schaduw niet op ware kracht ingeschat had geen oog voor een pion in het verschiet, verre van dat…

wat je ziet, ben ik maar ook weer niet mijn stem is in de tijd het kind in mij zingt nog immer zijn lied wat ik zie ben jij maar ook weer niet ja, voor een moment mooi, elegant en speels dan weer de ouder op je schouder; aan de schuivende panelen raakt een buitenstaander niet gewend wat ik voel, ben ik ook voor jou kan dat zijn als…

ik reikte mijn hand en zij, zij legde haar broosheid in de dragende palm en toonde aderen van bejaarde schoonheid de hoge zetel waarin zij zat met gewelven aan beide zijden op hoofdhoogte en kussens die haar droegen, doch nauwelijks steunden ( ze was statig van aard, zodat ze niet leunde) toonde wat nog aanraakbaar was haar lijf…

ik voel ver weg ook in het denken niet te vatten, toch wil je me ergens roepen of wenken zo ik dat ook ken, doch het ligt in de tijd besloten als het eenmaal daar is, word ik in herinneringen gegoten, soms in de nis van een kloppend hart je zult jezelf aanschouwen (als ooit het grijs jou bedekt dan wel eerder) het is een moment…

in zijn stem hoor ik leven, bloed aarde, de melancholie de openbaring van een ziel soms zo zacht zoet dan weer aangescherpt, wel mild, verstild zo het was, zo het nog moet ook de vader van gedachten althans waarop ik zal wachten die diepte en klank heb ik altijd gewild besnaard op hout met rondingen een klankkleur met mondingen naar een…

vandaag was ik alleen neen, niet alleen, maar met mijn gedachten ik was op weg naar beelden in het verwachten dichtbij een einder die ook best nog veraf kan zijn, dat is aan de machten ik volgde de hoop in haar facetten zij voedt de aderen kan de geest verdraaien de toekomst achteruitzetten met de wind meewaaien de adem pletten maar…

je ziet mij wel denken alsof ik aan iets aandacht wil schenken maar zo zit het niet het is een pose om te turen kijken zonder het denken te sturen leg ik het zichtbare in de luren en droom van wat niet is of ooit zal komen is het een gemis, kan ik het kopen of huren daar ben ik niet uit het hoort bij mijn kuren en voel dat het is, zo…

ik kijk naar ergens weg doch zij naar binnen niet de lippen spreken maar blikken zoeken een uitweg die van haar als van onder een deken immers haar ogen duiden zwart in een melancholisch teken de wangen kleuren bleek aangestuurd, wellicht door het hart ikzelf volg een onbestemde gedachte in witgrijs omhuld het is dat mijn glazen zijn…

Ik zie uit naar morgen Ook al is het vandaag In de komende dag Ligt een geheim verborgen Die mij ook thans Zozeer toekomen mag Zeker, ik heb weet Van het huidige moment Natuurlijk ligt ook alles in het nu Gelijk gister en het verder verleed Het is ook niet zo Dat ik ben ontwend Doch hij of zij die mij Werkelijk kent, Wil het…

een mens balanceert tussen zomerse zwoelte onder een schaduwrijke boom en de verlaten koelte vaak door een leegte begeerd ik zeg dit zonder schroom immers het is de mens eigen, het hart wil dit laatste vermijden en vlucht in een verlangende droom dat schuurt langs het pad van lijden in de hoop dat een gemis zal zijgen toch moet men…

als een moeder gaat maar niet echt wil omdat zij een zorg achterlaat is het moeilijk dat een geest over de laatste grens heengaat deze ziel zo bewust van liefde en trouw is daar mee bekend, verliest zich teneinde raad in de weg die men moet gaan, doorheen aardse rouw, ook al lijkt het verscheiden op verraad immers loslaten hoort bij een moeder…

op een vlak van mijn kom naast gerimpelde balken in verticale way staat het opschrift "Sweet Home" ; for the pure en simple living, the new life start from every day het gaat over coffee in zwart gedrukt, op beige, half rond ook met een blokje huizen, een stuk of drie en een somber ogende zonnebloem; "Action" maakt het wel heel erg bont…

het is een blanke slanke piste die vertrekt uit haar schouder en over teder vel leidt zij mij naar benee, in een slalom van lange opgelegde stromen, het is sierlijk waarover ik vertel en zie toppen van vingers in het verlengde verschijnen om zo uiterlijk gedwee van kijken in illusie te komen ik heb niets meer nodig. stel dat de fantasie…

soms denk ik aan die boom de wilg in de kromming van de laan uitgeschoten, een wilde bras zie hem nog staan, zonder schroom te getuigen van zijn eigenheid een valse noot op de oprit met aan beide kanten de fiere heersers stamhouders in eiken, getuigend van de rechte weg, nimmer uit het lood het herinnert aan de tijd van licht waarin de grens…

ik schenk mijn glas nog eens vol. niet zo een waar je diep in kijkt en dat bij leegte het lijf draagt van een bol op een dunne haast platte ronde voet en gevuld, toch wel ten dele, zoals het hoort, het geluk verrijkt met eerst haar geur, later de smaak en dan afronding op de tong die met goud iedere herinnering bekoort of morgen, zo is…

voor ik ze strak trek leg ik eerst een lus (of ontknoop ze van gister) mijn vingers pakken beiden en streel ze, geef een handkus soms hebben ze een oog gemist buig dan dieper naar hen en als ik ze tussen sok en leer heb uitgevist voel ik dat ik hen naderbij ben om te strikken, ook wel omhelzen genoemd immers ik hou van een zachte…

nog voor ik mijn oor te luister leg op het kussen van mijn dromen zeg ik je gedag, intussen weet ik dat morgen een fee bij mij zal komen dat wil ik nog even delen immers het geschiedt niet elke dag dat een freule uit het toverrijk mijn hart komt vullen met zoete spijs, bij helder daglicht wel te verstaan en dat de smaak heeft van chocolade…

het is vroeg of laat en onderscheid hiertussen kan even geen kwaad ik hang als het ware aan de klepel vast die beweegt wel, maar denkt zeker niet na welke koers we gaan varen het is heen en weer binnen de houten kast en de sleutel ligt al jaren te wachten in de onder la ik voel wel dat de veer ietwat licht is gespannen maar dat…

het voelde van binnen plots wat kouder aan had mijn hand op je schouder willen leggen soms is het niet te zeggen noch op te schrijven in zinnen eens zal ik het laten weten immers ik ben met je begaan en er niet aan gewend zó dicht bij je te staan…

achter jouw donkere glazen schijnt al even niet de zon, zo blijkt gevoelens nemen je steeds vaker te grazen het is dan de nieuwe maan die naar je kijkt en heftig roert in je bestaan van komen, blijven en gaan doch teneinde is er een kracht die niet voor de verweven werkelijkheid wijkt en ook niet echt verzacht sterven en geboorte…

het komt wel voor wat vaker dan voorheen dat ik uit de tijd geraak en in iets anders overvloei zeker ik ben dan genoeg heb binding met het al om me heen het lijkt of ik uit een spoed ontwaak de aarde draait niet meer maar ik vertoef nochtans in een surplace als een lichte veer, heen en weer, totdat ik vaak ongewild, voor even…

deze morgen, het is nog vroeg, eerder dan andere dagen is daar een engel die naar licht komt vragen; of ik voor haar het aardse kan verklaren ik breng haar vurig verlangen in een tijdrovende stilte tot bedaren immers zulk een wezen die dat wenst is veelal de weg kwijt, heeft de zin laten varen ik kijk haar in de ogen en zie ze voorbij…

ik spreek je nog en wuifde zich weg niet dat het nieuw is ze was van voorbijgaande aard met een ingebouwd gemis onderweg, om elders te worden gebaard daar, ja daar waar een deur openstaat en de verwachting wacht waar een droom zeker de verleden tijd verzacht neen, ik ben nog niet weg, ja, hoort ze nog wat ik zeg. heb dat zo vaak gedacht…

we spreken over de oude bus uit een vorig mistig leven in een door mij nog niet ontwarde lus zij keuvelt in die tijd met de stuurman voorin, de lijndienst is later opgeheven nu is ze in beitelen bedreven iets in haar beroert haar handen met ijzer brengt zij het doodse tot leven schept ruimte voor een ziel die langzaam uit het universum…

zie je ook, mijn kind de verte van dichtbij kijk jij naar buiten, vooruit terwijl ik met het verleden vrij je ogen volgen de dromen die ook ik ooit heb bemind jouw met hoop gevulde hart ontmoet ik in een late echo die zich thans in mij bevindt geef me als je wilt je kleine hand als het mag voel ik mij, voor even, een eeuwigheid…

ik praat van jou al zeg ik dode woorden en zoek in schimmen van verboden lijven restanten van liefde die mij ooit toebehoorden ik tracht dan verstarde gedachten over verloren gevoel, doorheen wel duizend nachten, in teder maanlicht te verzachten…