inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 64.978):

even maar

er waait een wind
voorbij mij; een kind
in de glans van haar ogen

het is zeker dat zij zichzelf bemint
wijl zij eerder door 't zijn lijkt bedrogen

ik zie nu, hoe ruimte zich vult,
sterker nog, ook mijn gedachten
geraken verlicht omhuld

met pure glans en gratie;
hier verlaat zich toekomst
op vrijelijk verwachten

woorden, ongezegd
bewegen haar hand
ik kijk er na, natuurlijk vanuit
mijn geborgen binnenkant


Zie ook: https://www.youtube.com/user/dreyfsandtzuschlamm1

Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm, 1 februari 2018


Geplaatst in de categorie: psychologie

4.0 met 5 stemmen aantal keer bekeken 151

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
leonardo
Datum:
4 februari 2018
Prachtig gedicht, Julius.
Naam:
Hilly Nicolay
Datum:
2 februari 2018
Heel mooi.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)