Alle inzendingen van julius dreyfsandt

het voelde van binnen plots wat kouder aan had mijn hand op je schouder willen leggen soms is het niet te zeggen noch op te schrijven in zinnen eens zal ik het laten weten immers ik ben met je begaan en er niet aan gewend zó dicht bij je te staan…

achter jouw donkere glazen schijnt al even niet de zon, zo blijkt gevoelens nemen je steeds vaker te grazen het is dan de nieuwe maan die naar je kijkt en heftig roert in je bestaan van komen, blijven en gaan doch teneinde is er een kracht die niet voor de verweven werkelijkheid wijkt en ook niet echt verzacht sterven en geboorte…

het komt wel voor wat vaker dan voorheen dat ik uit de tijd geraak en in iets anders overvloei zeker ik ben dan genoeg heb binding met het al om me heen het lijkt of ik uit een spoed ontwaak de aarde draait niet meer maar ik vertoef nochtans in een surplace als een lichte veer, heen en weer, totdat ik vaak ongewild, voor even…

deze morgen, het is nog vroeg, eerder dan andere dagen is daar een engel die naar licht komt vragen; of ik voor haar het aardse kan verklaren ik breng haar vurig verlangen in een tijdrovende stilte tot bedaren immers zulk een wezen die dat wenst is veelal de weg kwijt, heeft de zin laten varen ik kijk haar in de ogen en zie ze voorbij…

ik spreek je nog en wuifde zich weg niet dat het nieuw is ze was van voorbijgaande aard met een ingebouwd gemis onderweg, om elders te worden gebaard daar, ja daar waar een deur openstaat en de verwachting wacht waar een droom zeker de verleden tijd verzacht neen, ik ben nog niet weg, ja, hoort ze nog wat ik zeg. heb dat zo vaak gedacht…

we spreken over de oude bus uit een vorig mistig leven in een door mij nog niet ontwarde lus zij keuvelt in die tijd met de stuurman voorin, de lijndienst is later opgeheven nu is ze in beitelen bedreven iets in haar beroert haar handen met ijzer brengt zij het doodse tot leven schept ruimte voor een ziel die langzaam uit het universum…

zie je ook, mijn kind de verte van dichtbij kijk jij naar buiten, vooruit terwijl ik met het verleden vrij je ogen volgen de dromen die ook ik ooit heb bemind jouw met hoop gevulde hart ontmoet ik in een late echo die zich thans in mij bevindt geef me als je wilt je kleine hand als het mag voel ik mij, voor even, een eeuwigheid…

ik praat van jou al zeg ik dode woorden en zoek in schimmen van verboden lijven restanten van liefde die mij ooit toebehoorden ik tracht dan verstarde gedachten over verloren gevoel, doorheen wel duizend nachten, in teder maanlicht te verzachten…

daar gaat zij daar gaat zij dan zij gaat nu pas de lichtstad wacht de stad wacht al lang op haar het leven verwacht haar daar ik voel haar ruimte de opening naar morgen scheppend naar vermogen een trede omhoog in verder in kleur en bruisend werk zo doorgaans sterk daar zal ze aarden zonder achterlating, hier, van waarden mijn binding…

sturen in een stroming die sterker is dan jij of afdalen in een waterval, meegenomen worden op een reis waar je peddels plots breken met een daverende knal, maakt angstig, je raakt van de wijs de horizon lijkt versmald gedachten raken vaak het spoor bijster het is alsof je enkel valt, je hoort niet meer het gezang van een lijster…

de voor-laatste bladzij, papier met gebruinde vlekken, kleeft ook nu aan mijn hand ik las het duizendmaal op een rij mijn gemoed noch mijn vinger willen verder trekken ik bezweer het einde, ontken een mogelijk afscheid berust liever in de romantiek van het onvolledig zijnde…

binnenkort vertraag ik de tijd en daal neer ver ten zuiden van hier, in afzondering, zogezeid daar spreekt men een andere taal en dirigeert de koebel nog met enige zwier het lied van verlichte stilte en donkere nacht alwaar ik opzoek ga naar mijn verhaal immers in de schreeuwende verlatenheid ontmoet de mens zichzelf ontdoet zich van gelatenheid…

soms haalt de wind mij eerder in doorheen de traagheid van de dag en schrijft al eerder een eind aan de zin, zo lijkt, en raak ik onverwacht van slag het is niet vreemd dat ik mij hecht ieder mens zoekt immers naar gelijke tred laten varen is niet slecht, zo wordt gezegd doch het gevoel van verlies blijft onverlet het getij is dan op iedere…

kan niet ontkennen dat de lente vervlakt het is langzaam wennen ieder jaar wordt de reuk minder seizoenen komen meer onder een dak enkel als mijn kind die ander treft bloeit er in mij iets op, dat raakt alsof mijn toekomst beseft; hou die hand zo lang mogelijk vast daar eens alleen de winter je treft en het ademen het licht uitbraakt…

hoe lang kan een tel zijn op 't moment van vertrek je raakt dan aan de stille waarde en leven met liefde wordt toegedekt onderwijl we elkaars hand dragen op weg naar daar, de rustende aarde hoe lang kan een tel zijn wanneer dichtbij, als nabijheid voelt proef dan van zoete woorden ook als een ervan al raakt aan overvloed maar soms zegt zwijgen…

ik ken jou niet enkel in het voorbijgaan of wellicht achter het verschiet zag ik je daar staan? met een blik van herkenning en nog eens ik weet het niet zeker de leeftijd presenteert de rekening dat maakt mij ook weker en heb meer oog voor iedere mens toch was er een ontmoeting, zo een dichter eigen, ik verbeeld me dan dat jij het bent…

zodra mijn vingertoppen de witzwarte ladder beroeren neemt iets mij bij de hand ik kan dan zo maar niet stoppen een verlangen laat zich vervoeren onaantastbaar voor het verstand de ogen sluiten zich als vanzelf en mijn omgeving laat ik achter ik ga onderweg, weet niet waartoe, naar ergens waar ik klanken delf, de bodem is er zachter terwijl…

ik leg mijn oor te luister op een zacht donzig kussen hoor een stil gefluister: zal ik jou in slaap sussen? ze strijkt door mijn haren schuift ze voorbij een oog en sluit ook de lippen mijn adem brengt ze tot bedaren ik voel lichte stippen zich om me heen scharen…

ik deel mezelf met de nacht die nadert om de hoek meestal ben ik dan verloren voelt de warmte bij voorbaat zacht, zo zal een hemel mij kunnen bekoren ik hou me dat in alle eenvoud voor het beperkt ook de decibellen als ik onder het laken op mijn hurken, liggend, omga met het mateloos snurken het is niet ongebruikelijk dat dit geluid…

als het rusten overbodig lijkt doen gedachten hun werk over verwachten en verleden over smachten en rede toch leidt mijn pad langs universele klanken die diep mijn ziel ontroeren of woorden uit dat grote land geschreven in Tsaren sfeer op zo'n moment wil ik de stilte danken en behoeft slechts een cracker de haast eeuwige leegte van de…

als de natuur haar kim vertoont dan verdwijnt de hoop op de oneindige duur de verte groeit onzichtbaar groot stof verwordt tot koud vuur maar het ademen legt steeds meer bloot dat nabijheid het enige doel blijkt en als je je ogen verder opent valt vaak het ware gevoel in je schoot dat wat je nodig hebt als dagelijks brood niet dat je…

10) in de derde klas van de lagere school voelde de meester aan hoe ik kennelijk was op een dag, zomaar in het lopend jaar schonk hij mij een hondje Pascha was zijn naam het huiselijk gezag stond daar slechts tijdelijk voor klaar niet uit onwil of iets dergelijks hij was het zevende kind en werd door mij enkel bemind 9) wat ik…

ik kijk door mijn raam dubbelglas in een vierhoek daarachter een kwart van steen en buren met een eigen boek de rest is grijs als de winter met kale takken als decor mijn blik is flinterdun vernauwd een vangnet waar ik me niet aan stoor met een haast afgebakend gevoel dat traagheid boekt en het heden vertrouwt…

vandaag was ik alleen neen, niet alleen, maar met mijn gedachten ik was op weg naar beelden in het verwachten dichtbij een einder die ook best nog veraf kan zijn, dat is aan de machten ik volgde de hoop in haar facetten zij voedt de aderen kan de geest verdraaien de toekomst achteruitzetten met de wind meewaaien de adem pletten maar…

mijn slaap was kort vannacht warrig waren de gedachten die bleven schimmig in onbekende verte hangen ze zijn dan moeilijk te duiden, of er nu engelen zongen dan wel sissende giftige slangen zich in het bewustzijn dwongen zeker is dat een zware klok het zesde uur verslaat en terwijl een zebravink ontwaakt neigt de hemel naar ontluikend…

langzaam sloop het een in het ander en dan plots zijn dertien dorpen familie van elkander een trouwpartij in het groot; van wie krijg ik een warme hand wie staat op als de kouwe kant je kunt ook zeggen om middernacht werd de teerling geworpen, had ik zo gedacht de naam was reeds bekend en doorheen het eerste ochtendgloren zal…

schrijf dit in de nacht luister naar klanken voor de ziel doorgaans warm en voor 't harte zacht denk aan wat het jaar heeft gebracht waarop ik nu voor de herinnering kniel het doek schuift meer toe lijf en geest zijn vaker moe maar de schepper in mijzelf dwingt mij te ruiken, te kijken, te luisteren en te proeven het visionaire kind in mij…

ik verlies de blik in je ogen ze dwalen ook verder af niet dat ze naar de einder worden gezogen ze hellen eerder over naar de nacht helder daglicht schijnt bedrogen de warmte van de zon trekt verder de herfst is thans uitzonderlijk stil gevoel ebt weg, is minder zacht en het strand verdubbelt het zand de zee droogt langzaam uit meeuwen…

is er de melancholie van overvloed als gevoelens zijn uitgeput door veelheid in nuance lijkt de ziel beboet door aangereikte kansen, van woorden die nu rusten in de geest of in mijn hart, vaak met gesloten ogen roep ik in de leegte van een woestijn van vergane glorie of word ik binnenkort door de natuur dan wel mijn gemoed naar…

je bent nu nader tot Hem, zo plots, na meer dan een eeuw mens je keek aldoor in de ogen van de ander immers in de naam die jezelf koos lag je doel verankerd; daadkracht besloten in jouw wens geen brug te ver, zelden een doodlopende weg, je was klein van stuk, doch een groots gelovig visionair overtuigd van de waarde achter iedere…